Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 8: Klaar?

I've been reckless, but I'm not a rebel without a cause.

- Angelina Jolie

People don’t remember.

Revenge is sweet.

- Tracey Emin

P.O.V. Nyah

Rook drong mijn neus binnen en ik kuchte. Grote, opzichtige kampvuren brandden om me heen. Vele groepen mensen zaten te babbelen of aten zwijgend hun voedsel op. Ik keek maar eens haastig rond, dit was niet waarom ik hier was. Vele oude krottige huizen passerend, probeerde ik me weer te herinneren waar hij woonde. Hier. Een oud, ingezakt huis dat in afgebladerde blauwe verf geschilderd was, dat was zijn huis. Ik klopte aan. De beleefdheid die enkel mensen nog hadden. Ik snoof. Als je de patrouilleaanhangers achterwege liet natuurlijk. 

'Dominic?' Toen ik een bang meisjesstemmetje aan de andere kant van de deur hoorde, verzachtte mijn toon. 

'Hé kleintje? Zou je me even naar je broer willen brengen?' Een klein schattig blond meisje stond in de halfopen deuropening en keek naar me op met grote blauwe ogen.

'Dominic zegt dat ik geen vreemden mag binnenlaten.' 

Tuurlijk zegt hij dat, hij let wel op met wat hij doet. Ik zuchtte, niet-wetend hoe ik haar moest laten zien dat ik te vertrouwen was. Maar plots hield ze de deur open en keek me strak aan. 

'Weet je, ik vertrouw jou. Je mag binnen, je bent één van ons.' Ik fronste, maar lachte vriendelijk nadat ze de deur voor me openhield. 

'Maar waarom vertrouw je me dan?' Het meisje schoof even ongemakkelijk heen en weer en prutste aan haar lappenjurkje dat besmeurd was met vuil, maar biechtte het toen met een zelfzekere blik op. 

'Ik zie het aan je ogen, je kunt het zien aan iemands ogen.' zei ze, hevig knikkend en zichzelf en mij overtuigend. Dit kind wist duidelijk hoe het leven als een mens in een vampierregerend land was. 

'Dominic!' Ze glimlachte en sprong in de armen van haar grote broer, die plots vlak achter haar was verschenen. Dominic zelf keek me echter met een boze blik aan. 

'Nyah? Waar was je?'

Shit, dit had ik niet verwacht, natuurlijk had hij gemerkt dat ik weg was, ik was zowat zijn voedselvoorraad. Ik schoof ongemakkelijk met mijn voeten, klaar om een leugen op te dissen. 

'Ik moest vluchtten voor patrouilles, ze hebben mijn ouders.' Ik verkondig het op zo'n kille toon, dat Dominics chocoladebruine ogen verzachtten. Hij wist welke hevige emoties zich daarachter konden verschuilen. 

'Dat spijt me Nyah, ik...'

'Wil je me naar de rebellen brengen?' kapte ik hem onnodig af. Ik wou zijn verontschuldiging niet horen, bang voor de wonde die dan weer zou bloedden. 

'Als je er naartoe wilt, dan breng ik je.' Hij keek me diep in de ogen en omdat hij ondanks onze zelfde leeftijd toch twee koppen groter was, kwam dat indrukwekkend over. 

Ik keek hem overtuigend aan. 'Ja, dat wil ik. Ik wil niet langer vluchtten, ik wil proberen te helpen. De vampiers hebben mijn familie verwoest.' Mij verwoest. 

Dominic stelde geen vragen, maar trok zijn jas aan. Het luchtte me op om te weten dat hij me vertrouwde in wat ik besliste te doen. Hij was altijd al een goede vriend geweest, we hielpen elkaar met het verzorgen van onze families. Alleen had hij goede connecties. Hij wist de plaatsen waar de rebellen bijeenkomsten hielden en laat dat nu zijn waar ik juist naartoe wou.