Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 11: De reünie

Sometimes I wonder why and wish I was never born at all,

I wish I could pass away and not have to deal with this fall.

There seems to be no answer and lights are fading into darkness.

I am flapping my hands trying to swim up but drowning in sadness.

 - Kingston Merchant

P.O.V. Nyah

Ik legde mijn mes op tafel. Lichtjes ontmoedigd, kroop ik terug de kelder in van mijn huis. Opgesloten. Ik was de rebellen gevolgd, maar al na een paar metertjes wisten ze me vlotjes af te scheppen. Nieuwe pogingen om hen te vinden, hadden vruchteloos uitgedraaid. Naar Dominic gaan ook, want daar was ik duidelijk niet meer welkom. Hij liep de hele tijd ongemakkelijk heen en weer, waarna hij me gewoon vertelde dat hij anders problemen zou krijgen met de rebellen. Great, mijn enige vriend liet het ookal afweten. Maar hij moest voor zijn zusje zorgen, ik begreep het wel. Het punt is dat ik hier zo vreselijk chagrijnig van werd dat ik de oude lantaarn bijna tegen de grond smeet. 

'Kom op, werk!' riep ik, alsof het kaarsje dan plots zomaar zou gaan branden. 

Net wanneer ik het bijna aanhad, ging het weer uit, vreselijk voor mijn weinige geduld. 

'Hulp nodig?' Het kaarsje flakkerde hevig aan. Een stem als van en engel deed me omdraaien. 

Zo zag ze er ook echt uit, als een engel. Lang blond haar, tot haar middel, volle lippen een lange witte mantel met een prachtige kanten jurk daaronder en lange bruine laarzen. 

Maar een engel? Eerder het tegenovergestelde. 

Ik haalde het geweer van Karsten vanonder mijn broeksriem en ging in een schiethouding staan. 

'Wat moet je, vuile vampier!' 

Haar engelachtige gezichtje vertrok tot een grimas. 

'Eerst en vooral zou je me niet zo moeten noemen mens, maar goed. Ik vergeef het je.' Weer een engelenlach. ' Ik kom je ophalen.' 

'Wat?' brieste ik. Oké, dit gaf me een slecht voorgevoel. 

'Ik kom je ophalen.' zei ze met nogsteeds die serene glimlach. 

'Dat hoorde ik wel bloedzuiger, maar waarom?' Zeg alsjeblieft niet omdat Dante...

'Dante wil dat je Seth bij de rebellen weghaalt.' glimlacht ze. Nee, de vuile klootzak kan zijn broertje nog niet eens zelf redden. 

'En waarom komt hij me dat dan niet vragen?'

Ze haalt haar perfecte wenkbrauwen in afschuw en verbazing op.  'Daar heeft hij geen tijd voor natuurlijk, je bent een mens.' 

Een ongeloofelijk goedgelovig poppetje van een vampier stond me hier te beledigen, no way. 

'Een mens die nog altijd niet weet waarom ze je dode lijf niet zou doorzeven met kogels dus rot op.' beet ik haar toe. 

'Hij zegt dat als je niet komt, hij je zoekt. Ik was de tussenoplossing. Als hij je zoekt dan zal hij je bijten. Niet te geloven dat zoiets een dreigement is.' lacht ze.

Shit. Dat is het wel degelijk, poppetje. 

'Zeg hem, dat ik Seth zoek, maar zonder hem. Als hij hem wil zoeken, moet hij maar zelf alle rebellen vermoorden.' 

Ze zucht. 'En hiervoor waarschuwde hij me ookal. Hij wil de rebellen niet vermoorden, ze zijn belangrijk. Geloof me, ze werken niet alleen voor de mensen.' 

Dat was nieuwe info, maar met Karsten als leider? Ja, dan was alles mogelijk. En mij dan een vampierslaafje noemen. 

'Maar waarom heeft hij me dan wel nodig?'