Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 30: En ze leefden nog lang en gelukkig?

2068

Family is the most important thing in the world.

- Princess Diana

P.O.V. Dante

‘Ik denk dat we nu alle agendapunten overlopen hebben. Verbeter me alsjeblief als ik het fout heb.’ Alles waar mijn moeder en ik zo lang geleden aan gewerkt hadden, had nu vorm aangenomen. Het was dan ook een mens dat nu naar me grinnikte.

‘Ja, ga maar naar je familie voor je vrouw mijn strot met haar eigen handen uit mijn keel rukt, omdat ik zoveel van je tijd in beslag genomen heb.’ zei de voormalige rebellenleider, die nu de positie van mijn rechterhand had.

‘Ik zou willen zeggen dat ze het wel zal begrijpen met al die staatszaken, maar Nyah kennende, doet ze dat vast niet.’

Hij grinnikte weer: ‘Vrouwen… Zeg tegen Skylar, als je ze tegenkomt, dat we binnen een uur kunnen gaan boogschieten als ze zin heeft.’

‘Jouw dochter kennende, heeft ze daar vast zin in.’ Ik gaf hem een knipoog. Het voelde nog altijd vreemd om zo met een mens te communiceren, maar ik mocht de man graag. Hij was immers de adoptievader van Skylar. Het kleine meisje dat nu niet meer zo klein was en in korte tijd mijn hart had weten te veroveren.

Ik zei nog snel gedag en ging mijn vrouw zoeken. Hoewel zoeken? Ik wist precies waar ze was, dat voelde ik door onze band. Ik kon haar vanaf hier telepathisch waarschuwen dat ik er aan kwam, maar ik wou haar liever verrassen. Of tenminste proberen, sinds we getrouwd waren, was dat niet meer zo vaak gelukt. Meestal als ze zich niet aan het concentreren was, kon ze me de kamer in voelen komen.

Daar stond ze, mijn prachtige vrouw, in het deurgat van de kinderkamer. We hadden de muur van moeders kamer ingeslagen, zodat die kamer weer aansloot bij de mijne. We waren nooit naar de kamer van de koning verhuist. Nyah wilde er niets mee te maken hebben en wilde er zelfs geen voet binnenzetten. Te veel pijnlijke herinneringen zoals mijn vader, Seth en Alixe die daar uit het raam was gesprongen. Ik sloeg mijn armen van vanachter om haar heen en gaf haar een kus op haar slaap. ‘Hé, schatje.’

Ik voelde haar gewoon grinniken: ‘Wie zegt dat ik je schatje ben?’

‘Ik, ik heb het op papier staan. Zwart op wit.’

‘Is dat zo? Dat heb ik toch niet zien staan hoor.’ Ze keek quasi-peinzend.

‘Het staat nog thans in kleine lettertjes op onze trouwacte, die jij zelfs met bloed ondertekend hebt als ik het me goed herinner, dat ik je zo mag noemen wanneer ik maar wil. Wil je het bewijs zien?’

Ze gromde speels: ‘Die kleine lettertjes worden nog eens mijn einde.’

Ik legde mijn hoofd op haar schouder: ‘Oh, dat worden ze zeker.’ Ik omarmde haar dikke buik en plaatste voorzichtig mijn handen erop. Ineens voelde ik de baby schoppen.

‘Oeh, zo onvriendelijk. Nu ben ik zeker dat het jouw zoon is en niet die van die andere knul…’ plaagde ze.

Ik speelde natuurlijk boos mee: ‘Welke andere knul? Moet je mij iets vertellen?’

Nyah draaide ze zich in mijn armen om en veegde een haarlok uit mijn gezicht. ‘Ja, de koning moet zijn haar knippen.’ Ze kreeg een trotse twinkeling in haar ogen. ‘Hoe staat het met de staatszaken die je van me weghouden?’

‘We zijn nog een paar dingen in de grondwet aan het veranderen, maar de wet om vampierkinderen weg te halen bij hun mensenmoeders is bijna opgeheven.’ Het had lang geduurd voordat we dat uit de wet konden schrappen, aangezien we een parlementaire democratie waren en totale oorlog hadden willen voorkomen.