Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 17: Het opborrelende verleden

 Perhaps our eyes need to be washed by our tears once in a while, so we can see life with a clearer view.

- Alex tan

'Oh, we're playing nice now?

Shall we have tea first?

Brew up a nice pot of kiss my ass?'

- Julie Kagawa, The Iron King

P.O.V. Nyah

Ik was dan wel tegen hem uitgevlogen, maar de enige persoon op wie ik echt kwaad moest zijn, was mezelf. Er gleden tranen uit mijn ooghoeken. Ik was Alixe en Danaela, mijn moeder en zus al kwijt, Seth waarschijnlijk ook, net als Skylar als ik haar niet snel vond en nu had ik Dante ook nog weggejaagd en had ik niemand meer. Ik schopte de nieuwe vervangen tafel verrot, totdat de pijn in mijn voet me te veel werd. Ik sloeg met mijn vuisten tot bloeden toe tegen de muur en schreeuwde gefrustreerd, terwijl de tranen bleven stromen.

Toen ik geen energie meer over had, liet ik me langzaam langs de muur glijden en rolde ik me op tot een bal. Waarom had ik dat ook gezegd? Ik was diegene die hem aangemoedigd had. Dante was een monster, dat stond vast, maar toch kon ik het niet helpen me schuldig te voelen bij zijn gekwetst gezicht. Het monster had blijkbaar ook gevoelens, maar ik was toen zo geconsumeerd door woede, dat ik dat niet meteen doorhad. Naast de woede was de pijn, het emotionele verraad en de beschuldiging duidelijk op zijn prachtige gezicht gebeeldhouwd geweest. Waarom kon me dat eigenlijk schelen? Het was een vieze, vuile bloedzuiger. Ik kon mezelf wijsmaken wat ik wou, maar het kon me wel schelen. Tijdens deze helse tijd was ik op een bepaald punt op Dante gaan rekenen, hoe onbetrouwbaar hij ook soms was. Hij gaf me het gevoel alsof hij mijn gezelschap waardeerde. Niet dat hij dat ooit te weten zou komen, zelfs al zou deze ruzie ooit opgelost worden. Deze verontrustende, duistere gedachten werden voorgoed opgesloten in een geheime, gesloten doos in mijn hoofd.

Ik pakte een broodje van het dienblad dat een dienster daarnet gebracht had en dwong mezelf het langzaam op te eten om op krachten te blijven. Aangezien ik toch niets beters te doen had, nam ik daarna een douche, waarna ik snel een kleedje en wat ondergoed uit de kast haalde en aandeed, mijn tanden poetste en mijn haar kamde. Zo, dat was genoeg persoonlijke hygiëne voor vandaag. Verveeld liep ik ijsberend door de kamer, tot er weer en weer eten kwam en ik dat opat, vlak voor ik als een blok in slaap viel met een kussen dat de geruststellende geur van Dante had. Dante was dus de hele dag weggeweest.

 P.O.V. Dante

Ik kon nog altijd niet geloven dat Nyah me de dingen tegen het hoofd had gesmeten, maar ik wist dat dat was hoe ze echt over me dacht en dat ik het voor eens en altijd maar eens in mijn dikke schedel moest krijgen. Tegen de avond aan, ging ik richting mijn kamer. Ik sloop stilletjes naar binnen om haar, zoals ik verwacht had, te zien slapen. Ze zag er zo lief en sereen uit als ze sliep en ze haar grote mond, die alles verpestte, eens hield. Haar lange haren waren over de twee kussen uitgespreid en ze lag op haar zijkant met een van de twee stevig omklemd. Ik twijfelde of ik niet gewoon in een andere kamer of op de zetel zou gaan liggen, maar heck, dit was mijn kamer en mijn bed. Dat ik nog steeds boos op haar was, was een understatement, maar niet op deze slapende Nyah die in niets op the real deal leek. Daarbij, ik zou gewoon maken dat ik morgenvroeg wakker werd voordat zij dat deed.

Umf, er drukte iets recht in mijn maag, toen ik langzaam mijn ogen opendeed, zag ik Nyah op me zitten met een been aan elke kant van mijn middel om me op mijn plaats te houden. 'Wat wil je?' vroeg ik geïrriteerd met een expres neerbuigende blik.

'Ik wil gewoon mijn excuses aanbieden. Het spijt me, ik bedoelde het niet zo. Je bent geen harteloos dood monster, ondanks het feit dat je me als slaaf wou houden, ben je vrij goed voor me geweest. En je bent natuurlijk ook echt dood, maar dat had ik niet moeten zeggen aangezien dat waarschijnlijk politiek incorrect was. Ik wou je niet kwetsen, sorry.'