Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 9: Recht in de vuurlijn

Revenge, the sweetest morsel to the mouth that ever was cooked in hell

- Walter Scott

P.O.V. Nyah

Ondanks dat ik net had gezegd dat ik er klaar voor was, trilde ik toch een beetje op mijn benen, toen ik de deur open gooide. Karsten was onberekenbaar en dat maakte hem gevaarlijk. Ofwel was hij heel onze episode vergeten en verwelkomde hij me met open armen oftewel zou hij nog steeds een vreselijke wrok voelen en me proberen te doden, nadat hij wat plezier aan me martelen beleefd zou hebben. Ik raakte even mijn onderrug aan waar het pistool en de staaf zaten en vermande me. Ik zou hem desnoods op mijn knieën smeken, maar die bloedzuigers moesten boeten. Als dit mijn beste werktuig was om hun om te brengen, dan zou ik het gebruiken en mijn eer aan de kant schuiven.

Ik zette mijn meest bedreigende gezicht op en liep op het pad, dat iedereen voor me vrijmaakte, naar Karsten toe. Dominic volgde me op de voet en gromde als een nieuwsgierige blik te dichtbij kwam, wat ik wel apprecieerde, ondanks dat ik prima in staat was om zelf voor me te zorgen en te grommen als dat nodig was.

'Karsten.' zei ik.

'Nyah, lieveling, wat doe jij hier? Jou hebben we al een tijdje niet meer gezien. Waar ben je geweest? Ik zie dat Dominic je gebracht heeft.' Bij dat 'tijdje niet meer gezien' grijnsde hij zijn hoektanden bloot, waardoor hij op het roofdier dat hij was leek. De haai...

'Waar ik geweest ben, is niet relevant, waarom ik hier ben wel. En Dominic heeft me inderdaad gebracht.' Ontkennen had geen zin, hij was te oplettend.

'Waarom ben je dan hier, mijn liefste?' Het liefste-gedeelte maakte me onpasselijk.

'Ik ben hier om je te helpen die zuilsmoelen te vermoorden. Ik heb gehoord dat je de laatste tijd steeds verder en verder aan het gaan bent met je vampierhaat en dat je zelfs een huurmoordenaarsteam hebt opgericht. Ik wil erbij, ik doe het zelfs gratis.'

'Mmh, waarom zou ik geloven dat je me daarmee wilt helpen? Laatste keer da ik checkte was je niet zo dol op me.'

'Dat is waar, maar ik heb een ergere hekel aan die dooien.'

'Ergere hekel? Ik moet weten hoe ver die hekel gaat en waarom je die hebt, zodat ik je zeker kan vertrouwen.'

'Haat, zeg maar diep gewortelde haat. Ik had die daarvoor ook al, maar toen waren ze nog niet aan mijn familie geweest.' bekende ik, anders zou hij me nooit helpen.

'Mmh, ik zou je wel meteen willen toelaten, maar ik moet eerst zeker weten dat je bruikbaar bent.'

'Hoezo bruikbaar? Heb ik dat in het verleden al niet bewezen?'

'Dit is een heel andere functieomschrijving dan bij je vorige karweitjes. Je zult een klein testje moeten doen.'

'Best.'

'Dat is mijn meid.' zei Karsten met een charmante stem, waar ik van moest kotsen. Hij zwaaide naar zijn hulpjes en ze maakte het pad vrij naar een mini-gevechtsarena die onder het bloed zat. 'We zullen je gevechtsvaardigheden moeten testen.' Ik keek naar Dominic, die zijn kaak had verstrakt. Dit was niet goed. Karsten was zo'n zak, de klojo wou me gewoon als wraak in elkaar zien slaan. Ik was ziedend. Nou, wacht maar. Game on.

Ik stapte in de ring en niet veel later volgde er een vrouw, die er best eng uitzag moet ik zeggen. Er zat bloed in haar haar ingekoekt en ze had een paar grillige littekens over haar gehele lichaam en gezicht, bijna alsof ze met een mes en een pook bewerkt was. Het kreng sloeg me meteen zonder waarschuwing in mijn gezicht en trok aan mijn haar waardoor ze mijn hoofd tegen de rand van de ring kon slagen. Ik spuwde een rochel bloed in haar gezicht uit en ging met mijn tong over mijn tanden. Ja, ik had ze nog allemaal. Mijn afleidingstactiek had gewerkt en ik kon me los worstelen, waarna we rond elkaar begonnen te cirkelen als roofdieren. Plots hoorde ik gegrom. Gromde ze nu echt naar me? Die trut gromde naar me! Ik kon haar als ik wou neerschieten, maar daar zou ik Karstens vertrouwen nu niet bepaald mee winnen en er waren te veel rebellen om hier dan nog levend weg te komen. En daarbij, zonder Karstens respect had ik geen informatiebronnen. Dus ging ik voor het alternatief en keek haar furieus in de ogen, terwijl ik bleef cirkelen.

Na een paar minuten was haar geduld op en probeerde ze naar me uit te halen, wat haar in dank van me afgenomen werd. Ik pakte haar schouder vast, plantte mijn ellenboog in haar maag en gaf haar een kopstoot. Ik hoorde iets breken en het was niet mijn neus. Ik hoorde ons publiek ongelukkig kreunen en Dominic juichen. Karsten bleef me eerst ongestoord aanstaren, maar begon toen langzaam in zijn handen te klappen. Niet veel later voelde ik een harde klap op mijn hoofd en werd alles zwart.

Langzaam werd ik wakker en probeerde ik mijn ogen te openen. Ik was in een aparte ruimte en lag op een hard bed. Zodra Karsten zag dat ik wakker was, kwam hij boven me hangen. 'Welkom terug, lieverd. Je was niet zo slecht daar. Je moet alleen niet te snel van je overwinning overtuigd zijn. Altijd eerst checken of je tegenstander wel echt uitgeschakeld zijn, als dat niet zo blijkt, blijken ze meestal nogal slechtgezind. Vandaar waarschijnlijk ook dat stuk rots dat je schedel bijna ingeslagen heeft. Maar er is ook goed nieuws, hoewel je training nodig hebt, waar we geen tijd voor hebben, ben je aangenomen voor de job.' Hij glimlachte.

Ik glimlachte flauwtjes terug terwijl ik aan de bloedende vlek op mijn hoofd voelde, dat wijf was echt gestoord! Er werd een handdoek naar me gegooid, die ik door mijn snelle reflexen uit de lucht plukte. 'Bedankt.' Mijn voorhoofd prikte toen ik het bloed er met de handdoek afdepte.

'Graag gedaan, het was voor mijn eigen egoïstische doeleinden. We hebben binnen een halfuur een operatie gepland en ik wil dat je met ons meekomt.' Voor één keer was ik blij met Karstens aanhoudende egoïsme. Die bloedzuigers gingen eraan.

'Perfect!' Ik gooide de handdoek weg en sprong van het bed af. 'Ik ben er klaar voor!'

'Kalm aan tijger, ik moet eerst checken of de rest klaar is. Dit is onze eerste missie van dit soort en er mag niets verkeerd lopen. Ik heb een jas en een wapen voor je klaargelegd, ik vertrouw op je gezond verstand, dat je niets verkeerd ermee gaat doen, aangezien wij met veel meer zijn.'

Ik pakte de jas op en deed hem aan, het wapen stak ik in de jaszak. Subtiel voelde ik aan mijn broeksband, mijn eigen wapens waren onopgemerkt gebleven. 'Waar zie je me voor aan?'

Hij gaf me een blik met opgetrokken wenkbrauwen en liep voor me uit naar de ring waar ik daarnet neergeslagen was. Er waren een twintigtal rebellen verzameld, ons twee inclusief. De vrouw die me daarstraks neergeslagen had, keek me chagrijnig aan, ik gaf haar een dodende blik terug.

Karsten richtte zijn blik op de groep en zei: 'Vandaag wordt een grote dag, de dag die later als de eerste dag van een revolutie bekeken gaat worden. We beginnen nu klein met een paar dooien, maar binnenkort roeien we ze helemaal uit! Laten we nu beginnen aan die revolutie, laten we geschiedenis schrijven en vechten voor onze rechten, zodat de wereld verlost wordt van die bloedzuigers!' De rebellen juichten en ik deed mee. Karsten was dan wel en zak, maar soms een inspirerende zak.

Na een paar kilometer ondergronds gewandeld te hebben, kwamen we langzaam en voorzichtig aan het oppervlak. Karsten riep ons bij elkaar. 'Oké, dit is een uithangplaats voor jonkies. Dit lijkt wreed, maar we moeten de bedreiging in de kiem smoren.' Ik slikte, jonkies? Die konden zich helemaal niet verdedigen, ik had van Seth gehoord dat ze zelfs niet eens echt dood-dood waren op dit moment. Dat gebeurde pas na hun overgang naar volwassenheid, bij de massaslachting. Ze zouden tijdens hun overgang naar echt dood, makkelijk definitief te vermoorden zijn.

Karsten wierp me een blik toe: 'Neem je positie in. Denk aan de gruwelijke dingen die ze nog zullen doen, denk aan je familie.' Hij had gelijk, ik had me door één gigantische uitzondering laten twijfelen. Seth was een prachtige gouden uitzondering, maar niet meer dan dat. Een uitzondering.

We gingen allemaal klaar staan. Er kwamen er al een paar aan, maar we moesten op Karstens teken wachten. Ik keek geconcentreerd naar zijn vingers. Om de een of andere reden viel me opeens een vampier op, die eruit sprong. Ik keek beter en zag dat het... Nee... Het was Seth, het was hem echt. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Karstens vingers omlaag gaan en zo het teken geven. Seth stond recht in de vuurlijn. Nee!