Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 13: Waanzinnig en woedend

Much Madness

Much madness is divinest sense

To a discerning eye;

Much sense the starkest madness.

’T is the majority

In this, as all, prevails.

Assent, and you are sane;

Demur,—you ’re straightway dangerous,

And handled with a chain.

 - Emily Dickinson

P.O.V. Nyah

Ik snoof de bijkomende stank van de gang nog eens op. Dante had me zojuist een voorstel gedaan, dat ik domweg geaccepteerd had, niet dat ik veel keuze had met dat verdomde contract ook. Er was alleen één klein probleem, ik wist niet of ik zijn opdrachtje nog wilde uitvoeren.

'En vertel me nu nog eens waarom ze niet simpelweg een kogel door mijn hart zouden schieten?'

'Twijfel je over het plan?' Dante zat gehurkt voor me op de grond en zijn gezicht kwam dichterbij. 

'Natuurlijk niet, ik voel me er alleen niet honderd procent veilig bij, ik ben geen vampier weet je wel?' snakte ik hem af. Ik moest toegeven dat zijn dichte gezicht me zenuwachtig maakte en dat dan meteen weer woede uitlokte. 

'Ze doen dat niet, wanneer ze doorhebben dat je daar bent om te onderhandelen en al zeker niet wanneer ze mij zien.' 

'En daar heb je je ego weer.' Ik kon het niet helpen dat ik zijn opmerking narcistisch opvatte. Maar gelukkig reageerde hij niet met die angstaanjagende woede van daarnet. 

'Ga nu gewoon.' Hij negeerde het. 

Ik keek hem nog een laatste keer aan voor ik recht stond. Ik voelde hoe mijn hart het tempo opdreef en grimaste bij de gedachte aan Dante's vampierkrachten. Hij zou dat vast weer horen. 

Adem Nyah. 

Ik voelde me plots klaar en liep de tunnel door, het was niet meer dan twee metertjes stinkende tunnel de ik moest doorlopen voor ik bij de rebellen kwam. De deur die ik voor me zag, zat stevig dicht. Mijn kansen om een verrassingsaanvalletje te doen werden daardoor tot onder de nul gedreven. 

Ik morrelde aan de deur. Dan moet het maar zo. 

Ik hoorde een klik en daarna werd ik tegen de muur gesmeten en voelde iets koels en rond tegen mijn keel duwen. Shit. 

'Wat doe je hier?' Het was de krakende stem van een man die ik vaag herkende maar daar lette ik niet op, graag mijn leven behoudend leek het alsof mijn blik naar het geweer gezogen werd. 

Ik verzette mijn aandacht met veel moeite op het gezicht voor me. 

'Ik ben hier om te onderhandelen.' 

Ik geloof dat hij net wilde snuiven, maar toen hij mijn hand zag, verwijden zijn ogen even van schrik. 

Ik hield niets minder dan het logo van de vampierprins van Europa in mijn hand. Uiterst zeldzaam als bezit van een mens. 

'We onderhandelen niet.' antwoordde zijn stem bot. Hoorde ik daar een tikkeltje angst? 

'Jij misschien niet, maar ik ben zeker dat je leider Karsten dat wel doet. Hij zou dom zijn om dit aanbod af te slaan.'

Ik zag aan zijn blik hoe ik de man langzaam kneedde naar een gewillige vorm. 

En dan loste dat als sneeuw voor de zon op. De loop dreigde nu mijn luchtweg af te snijden.