Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 25: Een redder in nood

It's funny how sometimes the people you'd take a bullet for, are the ones behind the trigger.

-Unknown

P.O.V. Dante

‘Nee! Laat me los! Ik ben de rechtmatige opvolger! Laat Nyah met rust! Seth! Ik zweer het, ik vermoord je!’ Ik, Mike en de mannen die ons hielpen werden omsingeld door een leger van bewakers.

Ik hoorde Seth grinniken vanaf de andere kant van het podium. ‘Ik moet je corrigeren, mijn beste broer, ik ben de rechtmatige opvolger. En wat hoorde ik daar? Was dat een dreigement? Hoogverraad? Ik denk niet dat je je in die positie bevind, broertje. Slaap er maar eens een nachtje over in de kerker, dan ben je goed uitgerust om het schitterende spektakel van morgen te zien.’

Hij nam Nyah mee naar binnen. Nee, dat mocht niet! ‘Nyah!’

‘Dante!’ Ik zag met mijn verscherpte ogen hoe Nyah hard in Seths hand beet. Mijn kleine heldin, wat een bijtertje. Het bloed drupte eruit. Spijtig genoeg vond Seth dit niet zo amusant en gaf hij haar een slag in haar gezicht. Het bloed spoot uit haar neus en haar wang was helemaal rood van de impact. Nee! Die vuile… Ik kon me eventjes losrukken en was nog maar een paar meter van haar verwijderd, voordat ze me terug te pakken kregen. Het had geen zin om te vechten, ze waren met te veel, maar ik zou het niet opgeven. Niet zolang ik of Nyah nog leefde.

Ik en de mannen werden in een stoffige, natte kelder gelopen. Dit was geen plaats voor een kroonprins, ik was er vrij zeker van dat ik net een rat had zien passeren. Maar ik was wel meer gewoon van in de oude tijden, dus was het niet echt een probleem voor me. Ik had de wereld mee veroverd tussen de andere soldaten. De rijkdom wende wel snel, maar het was niet noodzakelijk voor me. Ik wilde wel settelen met een eenvoudig huisje met Nyah als het alleen om mij ging. Maar dat ging het niet. Het ging om een heel koninkrijk. Ik moest er voor mijn volk zijn. Ik kon ze niet in de handen van Seth laten.

Mike keek me een beetje moedeloos aan. ‘Wat doen we nu?’

‘We wachten. Als ik het goed heb, heb ik nog een troef achter de hand. We hoeven nu enkel te wachten tot die zichzelf uitspeelt.’

En wachten, dat deden we. Wachten, terwijl de onzekerheid aan me vrat. Was alles wel goed met Nyah? Had ze haar neus gebroken? Had Seth haar nog iets aangedaan? Hij zou haar toch niet gebruiken om… Nee, daar kon ik zelfs niet aan denken. Net toen ik tegen de morgen mijn hoop wou opgeven op mijn laatste troef, ging de celdeur met een piepend geluid open.

‘Hallo Dante.’ sneed een sierlijke stem door de koude lucht.

‘Je bent er!’ was dit echt of was hij aan het hallucineren?

‘Dit is echt hoor.’ grinnikte de stem, die zijn gedachten zoals altijd na al die jaren perfect konden raden. Hij had haar in geen jaren meer gezien, hij had de beeldschone vrouw die het evenbeeld van zijn moeder was niet meer wìllen zien, nadat alles zo mis was gelopen. ‘We hebben niet veel tijd en ik kan het niet riskeren dat zij me zien.’ fluisterde ze, terwijl ze naar de mannen wees. Ze schudde de cape in een elegante beweging van haar hoofd. ‘Maar eerst, mijn beste jongen, waar zijn je manieren? Krijgt je lievelingstante geen knuffel?’

Ik grijnsde en omhelsde haar alsof ze mijn laatste levensboei was, wat in feite echt het geval was. Als ze een mens was geweest, had ik nu al haar botten fijngeknepen. ‘Tante Isabelle.’

Ze glimlachte hartelijk, net zoals ze altijd gedaan had, alsof alles wel goed zo komen. Alleen was ik daar deze keer niet zo zeker van. ‘Je broer heeft niets door en denkt dat ik aan zijn kant sta en dat ik speciaal overgekomen ben om hem te helpen. Alsof ik mijn eigen oogappel zomaar zou verraden.’ Er klonk afschuw door op het einde van haar zin.