Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 21: Stekend verraad

Betrayal is the only truth that sticks.

- Arthur Miller

Stab the body and it heals, but injure the heart and the wound lasts a lifetime.

- Mineko Iwasaki

Betrayal is never easy to handle and there is no right way to accept it.

- Christine Feehan, Dark Demon

It hurts to breathe. It hurts to live. I hate her, yet I do not think I can exist without her.

- Charlotte Featherstone, Addicted

P.O.V. Dante

'Wat?' ik was zelf verbaasd van mijn snauwende toon. 

'I-ik, je moet geloven dat ik dit nog niet lang weet en dat ik nooit gedacht had dat zoiets...'

'Nyah.' onderbrak ik haar. Ze keek naar me op en ik zag hoe ze worstelde om haar woorden naar buiten te krijgen. 

Ik kwam dichter en probeerde haar gerust te stellen door naast haar te gaan zitten, maar ze schoof weg. 

'Het is beter dat je niet te dichtbij bent als je dit hoort.' 

'Als je me niet binnen vijf seconden hebt vertelt wat je wil zeggen, lees ik je gedachten.' Het was een loos dreigement, ik zou haar niet forceren, maar haar zo onzeker en schuldig zien zorgde voor een hoop ongeduld. 

'Wat? Kan je mijn gedachten lezen?' Ik zag hoe er even woede in haar ogen flikkerde, maar die verdween al snel. Wat ze me wou vertellen, beangstigde me meer en meer met de tijd die er verstreek. 

'Het is mijn vader, ik denk... Nee, ik weet...' Ze zuchtte alsof ze zichzelf aanmoedigde om in een put te springen met de rotsvaste overtuiging dat dat de beste optie was. 

'Hij heeft je moeder vermoordt.'

P.O.V. Nyah

Je kan je groene ogen voorstellen bij Dante, ook ogen vol met rode spikkeltjes, wanneer zijn lust weer de kop op steekt, maar blauwe ogen, kwetsbaar ijsblauw, dat vol in zijn open blik lag die op mij gericht was, voelde alsof er een bom emoties op je afkwam. 

Dante was gekwetst en het enige wat ik kon doen om zelf niet te gaan snikken of te smeken dat ik hier niets vanaf wist, was zwijgen en naar het fleurig groene gras bij het bankje staren. 

'Hoelang weet je dit al?' snauwde hij, zijn ogen hadden een woeste donkerrode kleur aangenomen. 

'Van gisteren, in je moeders kamer.' biechtte ik op. 

'Moest je dit zo nodig zeggen? Moest je dit echt nu zeggen?' Ik bevroor toen ik een kleine krak in zijn stem hoorde die zijn emoties verried. 

'Ik wou niet dat er iets tussen ons in stond.' zei ik enkel. 

'Nyah dit is niet zomaar iets, dit is verdomme het enige waardoor mijn hele leven in elkaar is gezakt!' schreeuwde hij terwijl hij van frustratie met zijn handen door zijn haar ging. 

Hij had gelijk en dat wist ik. 

'Ik moet hier weg.' zei hij plots. 

Dat maakte me weer bewust van alles, ik mocht hem niet verliezen. 

Niet nu hij het enige was wat ik nog had. Over clichés gesproken. 

Hij beende zo snel de tuin door, dat ik hem amper kon bijhouden. 

'Dante wacht!' 

'Ik wil je niet zien, Nyah.' Bam, mijn hart stond op het randje van een klif en hij had het er afgerold.