Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 27: Op een mensvriendelijke staat

L’enfer, c’est l’autres.

De Hel, dat zijn de anderen.

- Jean-Paul Sartre

The violence of war is random. It does not make sense. And many of those who struggle with loss also struggle with the knowledge that the loss was futile and unnecessary.

- Chris Hedges

P.O.V. Seth

Ik wierp die verderfelijke slet die mijn broer zo betoverd had van me af en deed teken naar de bewakers dat ze haar bovenop de lijkenstapel mochten leggen. De stapel die straks verbrand zou worden. Er was een stukje van me, dat het tafereel treurig bekeek, alsof het een goede, oude vriendin had verloren. Ik onderdrukte het, alle soorten gevoelens voor mensen waren zwak.

Naast me pakte Charlène, alsof ze mijn onrust aan had gevoeld, mijn hand vast en gaf er een kneepje in. ‘Dat heb je goed gedaan. Daar zijn we mooi vanaf.’ Ze schonk me een glimlachje en een zacht kusje op mijn mond.

Ik knikte, ze had gelijk, daar waren we mooi vanaf. Zo kon Dante eindelijk terug normaal doen, zodra hij zou inzien dat het maar een mens was en we weer een hechte familie konden vormen. Ik zou de kroon wel mooi houden als straf en herinnering aan zijn ontrouw en natuurlijk omdat ik hem niet wou teruggeven. Ik had eindelijk de macht in handen en diegene die mijn kroon wou afpakken, zou hem uit mijn dode handen moeten rukken.

Ik trok Charlène naar me toe en gaf haar een kusje op haar schouder, ze giechelde en draaide zich om om me een diepe kus te geven. Ik wist bijna zeker dat ze Nyahs bloed nog kon proeven en dat ze daar een kick van kreeg. Haar haat voor haar was altijd al groot geweest. Nyah had in haar weg naar de troon en macht gestaan. Soms twijfelde ik of ze wel voor mij met me getrouwd was en niet voor mijn titel. Maar als mijn twijfels gegrond waren, was ze nog altijd een goede keuze geweest. Ze was exact wat dit koninkrijk nodig had en dat handeltje van haar vader was enkel een bonusje.

Charlène ging met een bloedrode vingernagel over mijn wang. ‘Je weet toch best dat ik van je hou? Het is niet omdat ik niet echt van Dante hield, dat ik dat niet van jou doe. Bij jouw is het meer dan enkel titel en lust en als bonus ben je ook nog eens een groen blaadje.’ Ze knipoogde.

‘Jij bent net iets te goed in telepathie voor je eigen goed. Wat als je zo staatsgeheimen ontfutseld?’

‘Jij en ik, schatje, zijn de staat vanaf nu. Nou, zeg eens dat je mij ook graag ziet.’ Ze gaf me haar handelsmerk, namelijk haar pruillip.

Ik rolde met mijn ogen. ‘Natuurlijk hou ik van je. Heb je dat daarnet niet in mijn gedachten gehoord.’

‘Ik wilde het uit die mooie mond van je zien komen.’ Ze grijnsde en beet speels in mijn onderlip. Ik proefde de metalige smaak van mijn eigen, of eerlijk gezegd Nyahs, bloed. ‘Laten we onze kroning vieren en wat donors mee naar boven nemen. We scheuren hun keel helemaal open, terwijl er andere toekijken om te zien wat hun nog te wachten staat. Wat denk je daarvan?’

Ze had altijd zo van die geniale invallen om mijn gemoed nog meer te verbeteren. ‘Ik regel het meteen, de verbrandingsceremonie is toch pas binnen een uur en half.’ Ik pakte haar en de wolk chiffon, kant en god weet wat nog op en droeg haar bruidjesstijl naar onze slaapkamer, terwijl ik teken deed naar een bewaker voor de donors.

P.O.V. Dante

Nyahs moeder en ik waren klaar om te ontsnappen. Ik zou Nyah redden en Seth vermoorden, broer of geen broer, en ik zou mìjn kroon uit zijn dooie klauwen rukken. Nyah, mijn mooie, moedige Nyah. Ik hoopte maar dat ik nog op tijd kwam. Ik kon er zelfs niet aan denken dat ik te laat zou komen. Gelukkig had ik haar al een paar weken stiekem mijn bloed gegeven en had het gen dat wij, vampiers, bezaten zich nu ook in haar bloed aangemaakt. Het was als een doorgeefbare ziekte, niet bepaald heel besmettelijk, maar ze was er nu vaak genoeg mee in aanraking gekomen om het aangemaakt te hebben. Zo kon ze terugkeren van de doden en trager verouderen, zodat ik een heel stuk langer van haar gezelschap kon genieten. Dat was het enige lichtpuntje van de situatie als ze het redde. Uit vrije wil had ze dit nooit gedaan en had ik haar maar een kort stuk in mijn leven gehad. Tenminste als ik haar nu niet nog een stuk korter had gekend, aangezien er ook een kleine kans was dat het niet gewerkt had. Ik mocht er niet aan denken.