Captured by a vampireprince (compleet)

Epiloog

“Nothing is more necessary or stronger in us than rebellion.”

- Georges Bataille, The Unfinished System of Nonknowledge

P.O.V. Skylar

Als een rebel. Dat is hoe ik me nu gedraag. Ik weet zelf niet waarom, maar mijn voetstappen vertellen me dat ik dat ook niet hoef te weten, als ze me steeds verder weg van het paleis leiden. Ik wil gewoon een kijkje nemen, meer niet. Gewoon eens binnenhuppen, nu ja, niet letterlijk dan. Maar ik moet weten of die extremisten werkelijk een reden hebben om zo zelfzeker het paleis binnen te stormen, alsof er nog hoop is. Dat verandert wel niets aan het feit dat dit nog steeds als verraad aanvoelt, tegenover het paleis en alle mensen daar van wie ik hou. 

Maar ik moest weten of hun slogan: 'Mensheid aan de macht.' wel te bereiken was. Het is iets dat een deel van me nog steeds wil, ook al wilden diezelfde extremisten me zonder pardon enkele uren geleden vermoorden. Misschien vervaagt mijn geloof in hun slogan wel, zoals bij Nyah het geval was. Of misschien stuurt het me regelrecht de dood in, zoals dat bij Dominic dan weer het geval was, maar ik moest op zijn minst ook een kans hebben om mijn eigen rebellendaad te regelen. En dat was in het paleis onmogelijk. 

Ik focuste terug op de straat voor me en frommelde het papiertje in mijn hand terug open om te checken of ik nog steeds op de juiste weg zat. 

Het had me tamelijk wat moeite gekost om een routebeschrijving naar de basis van de mensenextremisten te bemachtigen, zowat de helft van mijn teerbeminde spaarpot. Maar het moést het waard zijn. Eigenlijk zou ik de routebeschrijving linea recta aan Dante of Eduard moeten gegeven hebben, zodra ik ze in mijn handen had, maar dat stomme rebellengevoel vertelde me om eerst zelf te gaan kijken. 

Hier was het. Ik bestudeerde het vervallen en op het eerste zicht ook verlaten gebouw nauwkeurig, maar natuurlijk besefte ik dat zoiets dom was. De extremisten zouden niet zomaar vanalles laten rondslingeren dat op hun aanwezigheid duidde. 

Het papiertje moffelde ik in mijn zak, daarna haalde ik diep adem. Wat was ik aan het doen? Wist ik verdomme niet hoe gevaarlijk dit was? 

Ik probeerde mijn paniek, waarschijnlijk door de spanning, te onderdrukken en verstevigde de greep op mijn pistool, terwijl ik in een vloeiende beweging het magazijn checkte en de beveiligingspal ontgrendelde. Het gevoel van een geweer in mijn hand gaf me potentiële macht en vertrouwde rust, iets wat ik momenteel wel goed kon gebruiken. 

Ik stapte tot bij de verrotte deur van het gebouw en probeerde zo weinig mogelijk geluid te maken, terwijl ik die opentrapte. Bij nader inzien was dat onmogelijk, mijn voet versplinterde het hout en ik grimaste toen ik luid en duidelijk hout hoorde versplinteren. Waarom had ik niet gewoon aan het slot kunnen prutsen? Hoeveel keer was ik nu niet al op een missie geweest om te weten dat je in ieder geval geen deur moet intrappen als je voor de 'sluipmethode' gaat? 

Maar dit was anders, dit was mijn eigen missie. Een stomme missie, als ik er nu aan dacht. Nu het min of meer te laat was om terug te krabbelen natuurlijk. 

Ik stapte over de deur en voor de verandering maakte ik ook echt geen geluid, toen ik dat probeerde. Aangekomen in een verlaten hal, met muren van beton aan weerszijden van me, besloop het gevoel me dat mijn 'tipper' een jongen van een jaar of dertien die op straat leefde en alle gebouwen als zijn broekzak kent, me wel eens expres het verkeerde adres gegeven kon hebben. 

Verlaat je gedachten en focus Skylar. Eduards mantra hielp en ik liep de gang door met mijn pistool geheven tot ik een eerste deur tegenkwam. Deze keer niet gaande voor de intrapmethode, duwde ik die geluidloos open. Toen ik weer in een gang kwam, versnelde ik mijn pas en ging naar nog een deur die van staal gemaakt was en moeilijker open leek te krijgen.