KATRE-İ AŞK (Tamamlandı)

4.BÖLÜM

Multi:Roşen Hancı

Onlardan mısın sende?
Gözlerini kaçırarak konuşanlardan? Hani o kırıldığını bile söylemeyenlerden? Memnun oldum ben de.
Sana bir şey diyeyim mi?
Bizi daha çok üzerler...

➡Katre-i Aşk Zamanı⬅♥♥♥

Bütün duygularının tek bir noktada karışıp hissizleşmeyi kimler biliyordu?
Bütün duyguları biliyorsun hatta içinde bir yerler öyle çok acıyor ki..
Ama hissetmiyorsun. Hissizlik kör bir kuyu gibi çekiyor kendine.

Roşen Hancı da hissizleşmişti şimdi. Eğer hissetseydi kalbinin nasıl da kavrulduğunun, içinin kana bulandığının acısını çekerdi.

Bir yıldır seviyordu aynı adamı. Geceler boyu onu uykusundan eden adam. Ve belirsizlik içinde geçen bir yıl.
Sonra tam onunda hislerinin olduğunu öğrenmiş karşılık bulmuştu amansız sevdasından. Tam da yeni bulmuşken ansızın kaybetmişti şimdi.

Ama yine de Begzad'ın acısını bile bastıran bir acı daha vardı içinde.
Lerzan...

Çocukluğundan beri yanından ayırmadığı, en yakını, onsuz yemek bile yemediği kız gitmişti.
Az önce büyük bir yıkım almıştı.
Avlunun ortasında kalakalmışken titrek bir nefes çekti içine.

Usulca arkasına döndüğünde onu endişeli gözlerle izleyen annesini görerek gözyaşlarını sildi.
Adım atacak hâli yokken yürümek için zorladı kendini.
Annesinin yanına ulaştığında ise tüm acısı cam kırıklarına dönüşüp boğazına doluşmuştu.
Yine de annesini rahatlatmak için omzuna dokunarak konuştu.

"Lerzan'ı istemişler daye. Evlenmek istemiyordu ona ağlıyor"

"İyi de kızım Begzad kim? Karacanlar dan olan Begzad'ı mı söylüyor?"

Sevdiği adamın adı annesinin ağzından çıkarken kalbi çürümüştü genç kızın. Gözleri dolsa da başını salladı.

"Begzad'a vermişler Lerzan'ı. Ben odama gideyim"

Bacakları titremeye başladığında hızlı adımlarla odasına girmişti. Kapıyı kapatır kapatmaz sırtını ahşap kapıya yaslayarak yumruk yaptığı elini dudaklarının üstüne bastırdı.
Kayarak yere oturduğunda gözyaşlarını tutamamıştı.
...

Günler hiç olmadığı kadar sancılı geçiyordu Roşen için.
Kalbinin artık çürüdüğüne emindi. Üstelik tüm bu olanlar yetmiyormuş gibi en yakınını göremiyor olmak acısını çoğaltıyordu.

Kapısının açılmasıyla başı oraya dönerken sızlayan gözlerini kırpıştırdı.
Gelen annesi Ruken Hanım'dı.
Yatağın kenarına oturarak ela gözlerini Roşen'e dikti.

"Kaç gün oldu Roşen? Ne odadan çıktığın var ne de yemek yediğin. Ne oluyor keçamın? Nedir bu bitmiş hâlin?"

Roşen ağlamamak için kendini sıksa da karnı kasılmış, boğazı düğüm düğüm olmuştu. Ciğerlerine kadar sızlıyordu iç organları.
Şimdi annesine söylese ne olurdu? 'Çocukluk arkadaşım, canımın yarısı, kalbimi verdiğim adamla evleniyor' dese ne olacaktı?
Elinden ne gelecekti annesinin? Ne değişecekti?

Acıdan gözlerinin dolmasına rağmen buruk bir tebessümle ışıldadı günlerdir soluk olan güzel yüzü.
"Lerzan evleniyor ya daye. Şimdi gelemiyor yanıma o olmadan yemek yiyemiyorum ben de"

"Ne olacak keçamın (kızım)? Evlendikten sonra bol bol görüşeceksiniz Karacanlar hemen üst tarafta oturuyor bilmez misin le dîne (deli kız)? İstediği zaman gelir hem o da sensiz yapamaz"