Zeynep ve Melis kahvaltı yaparlarken melis’in telefonu çalar;
Melis: Efendim hayatım? (durur) Bi-bir dakika siz kimsiniz? N-ne! İyi mi peki? T-tamam ben hemen geliyorum ‘deyip kapatır telefonu
Zeynep: Melis oldu? Melis cevap versene?!
Melis: A-aksel.. Kaza geçirmiş.. Hastanedeymiş
Zeynep: Nee!
2 Saat Sonra ‘Hastane’
Zeynep: Melis ağlama artık canım.. Bak aksel iyi.. Ameliyatı da iyi geçmiş, birazdan uyanacak ‘dedi ağladığını belli etmemeye çalışarak..
Melis: Ya ona bişey olsaydı Zeynep? B-ben ne yapardım o zaman? Onsuz ne yapardım?
Zeynep: Şişş (melis’e sarıldı) Düşünme bunları ona bişey olmadı, olmayacak
Melis: İyi ki varsın zeynep
Zeynep: Sende canım, sende! ‘dedi.. Onlar sarılırlarken hemşire odadan çıktı.. Kızlar hemen ayrıldılar;
Melis: A-aksel nasıl? İyi mi, uyandı mı?
Hemşire: Sakin olun.. Merak etmeyin gayet iyi.. Narkozun etkisi ile hala uyuyor ama birazdan uyanır.. Geçmiş olsun ‘deyip oradan uzaklaştı.. Melis odaya girecekken;
Zeynep: Melis.. Önce ben girsem olur mu?
Melis: Aa tabi canım gir sen
Zeynep: Saol ‘deyip gülümsedi ve odaya girdi.. Aksel’in yanında ki koltuğa oturup bir süre yüzüne baktı.. Yüzünde birkaç sıyırık vardı.. Onu böyle görünce aklına mert geldi ve gözyaşlarına hakim olamadı..
Zeynep: Ö-özür dilerim aksel.. Seni üzdüğüm için, yanında olamadığım için.. Biliyorum beni affetmeyeceksin ama ben yanlış bişey yapmadım, sevdim sadece.. Başta kerem’i sevdiğim için kendimden nefret ettim.. Onu sevdiğim için mert’e ihanet ettiğimi düşünüp reddettim biliyor musun? Ama sonra o kaza olunca (durup derin nefes aldı) kerem’i de mert gibi kaybedicem sandım.. O gün hastanede rüyama mert geldi biliyor musun? Bana ‘aşka sırtını dönme Zeynep.. Sev, sadece sev’ dedi.. O zaman kendime bir söz verdim ‘ne olursa olsun kerem’in yanında olucam.. Onu bırakmıycam’ dedim.. Ama sana bunları anlatamadım.. Ben seni çok özledim aksel, senin dostluğunu, kardeşliğini, sırdaşlığını, abilik yapmanı çok özledim.. Sen beni artık sevmesen de, kardeşin olarak görmesen de ben seni çok seviyorum ‘dedi ve ayağa kalktı.. Odadan çıkacakken;
Aksel: A-abiler kardeşlerini, sevmekten a-asla vazgeçmezler prenses! ‘dedi çok kısık bir sesle.. Zeynep hızla arkasını döndü..
