Zeynep: Keremm ‘dedi çok ince bir sesle..
Kerem: Şimdi asıl soruna gelelim.. Neden söylediklerine bu kadar üzüldüm biliyor musun? Çünkü; Seviyorum Seni tamam mı! Aşık oldum sana! Oldu mu rahatladın mı?! ‘dedi gözyaşları akarken..
Zeynep: Bitti mi?
Kerem: N-ne?
Zeynep: Bitti mi dedim! ‘kerem hayal kırıklığı ile zeynep’e baktı..
Kerem: Bitti.. Her şey BİTTİ.. Buraya kadardı ‘dedi ve hızla odadan çıktı.. Zeynep’se yere çöküp ağlamaya başladı.. Yine kaybetmişti işte.. İkinci kez sevdiği insanı kaybetmişti.. Evet Zeynep artık kerem’i sevdiğini inkar etmiyordu.. Onu seviyordu ama kaybetmişti.. Zeynep kolyesini eline alıp zincirine dokundu ve gözlerini kapattı..
Zeynep: Özür dilerim kerem.. Ben yapamam ‘dedi ve ağır hareketlerle yerden kalkıp odasına gitti.. Kendini yatağına attı mert ölmeden birkaç gün yaptıkları konuşmayı hatırladı..
FlashBack
Mert: Meleğim..
Zeynep: Efendim canım?
Mert: Bak sana bişey diyeceğim ama sözümü kesme olur mu?
Zeynep: Tamam ‘dedi.. mert, zeynep’in ellerini tuttu;
Mert: Eğer bir gün bana bişey olursa..
Zeynep: Mert! O nasıl laf?
Mert: Şişş dinle sadece.. Eğer bana bişey olursa.. Sakın hayata küsme tamam mı? Yeniden sev, aşık ol, hatta evlen.. Ama hayata küsme, arkamdan yas tutma tama mı? Söz ver..
Zeynep: Sana bişey olmayacak! Bu nerden çıktı bilmiyorum ama unut bu düşünceyi!
Mert: Hadi meleğim söz ver..
Zeynep: Mert..
Mert: Lütfen Zeynep.. Söz ver..
Zeynep: Söz ‘dedi gözleri dolu dolu..
FlashBack Son..
Zeynep o günü hatırlayınca ağlaması daha da şiddetlendi.. Mert sanki birkaç gün sonra öleceğini hissetmiş gibi bu konuşmayı yapmıştı onunla.. Zeynep oturup uzun, uzun düşündü.. Ne yapacaktı şimdi?..
