Sabah ‘Klinik
Zeynep ve kerem sabah erkenden kadın doğum kliniğine gelmişlerdir.. Zeynep’in gözyaşları akarken kerem kendini sıkıyordur.. Sonunda sessizliği sekreter bozar;
Sekreter: Zeynep hanım.. Doktor hanım sizi bekliyor ‘deyince zeynep yerinden kalktı.. Kerem’e bakmadan yavaş hareketlerle odaya girdi.. Odada yatak, çeşitli aletler, şırıngalar, ilaçlar vardır.. Zeynep gözlerini kapatıp derin, derin nefes alır..
Doktor: Zeynep Hanım.. İyi misiniz?
Zeynep: Evet..
Doktor: Bunu yapmak istediğinize emin misiniz? Bakın genelde anneler buraya gelinceye kadar eminlerdir ama bu odaya gelince vazgeçe..
Zeynep: Hayır! Eminim ben ‘dedi çok cılız bir sesle
Doktor: Peki.. Siz bilirsiniz.. Uzanın şöyle hemşire iğnenizi yapsın ‘dedi.. Zeynep yatağa uzandı, hemşire iğneyi yaptı.. Zeynep’in gözleri kapanırken eli son kez karnına gitmişti;
Zeynep: Affet beni bebeğim.. Affet..
2 Saat Sonra..
Zeynep yavaş, yavaş kendine geliyordur.. Gözlerini açtığında yanın duran kerem’i gördü..
Kerem: Zeynep? İyi misin? Ağrın var mı? ‘diye sordu telaşla.. Zeynep ise ona cevap vermeden yerinden kalkmaya çalıştı
Kerem: Zeynep dur kalkma.. Dinlenmen lazım ‘deyip kolundan tuttu
Zeynep: Dokunma bana! ‘diye bağırdı ve kolunu çekip yerinde doğruldu.. Ağrıları vardı ama umursamayarak yerinden kalktı..
Kerem: Zeynep..
Zeynep: Sus! Seni asla affetmiycem kerem, anladın mı asla!
Kerem: Zeynep, ben..
Zeynep: Senden nefret ediyorum! ‘dedi ve zorlada olsa yürüyüp klinikten çıktı..
Akşam..
Kerem akşama kadar sahilde oturup düşündü.. Eskileri, yaşadıklarını, aşklarını.. Ve bugünü.. Zeynep’in bakışlarını.. Neden yaptığını zeynep’e anlatmak ve kendini affettirmek için hemen yerinden kalkıp eve gitti.. Gittiğinde kapıda Melis ve aksel vardır;
Aksel: Neredesiniz kerem? İki saattir bekliyoruz
