၁ ႏွစ္။
အတုအေယာင္ေတြက ေပါလွသည္။ လိႈင္လိႈင္ပြင့္သည့္ အျပံဳးေတြၾကား စိတ္ကိုေအးခ်မ္းေစေသာ အျပံဳးတစ္ခုမွမ႐ွိ။
စြဲလန္းေစေသာ အျပံဳးပိုင္႐ွင္ေလးက အိပ္မက္ထဲတြင္ပင္ မီးလ်ွံေတြႏွင့္ အဆံုးသတ္သည္။ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို အမုန္းၾကီး မုန္းေနခဲ့သည္။
၂ ႏွစ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပံဳးတတ္လာသည္။ အတုအေယာင္ေတြၾကား ေပ်ာ္ဝင္လာသည္။ အရိပ္အကဲၾကည့္ရင္း လိုခ်င္သည့္အရာႏွင့္ ေပးရမည့္အရာ ႏိႈင္းခ်ိန္ကာ ရယ္ေမာတတ္ခဲ့ၿပီ။
ျပံဳးေနသည့္ မ်က္ဝန္းေလးေတြ မီးလ်ွံၾကား ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရသည္က ညေပါင္းမ်ားစြာ။
၃ ႏွစ္။
မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားႏိုင္ေသာ အေျခအေနမ်ားစြာမွာ သူတစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္လွည့္ က်င္လည္ရင္း ျဖဴစင္ျခင္းဟူသည္ အတိတ္က အျပံဳးေလး တစ္ခုသာ။
ကြၽန္ေတာ္ မလြမ္းသင့္ေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို တကယ္လြမ္းပါသည္။
၄ ႏွစ္။
ကြၽန္ေတာ္ ေအာင္ျမင္လာေသာ နယ္ပယ္တြင္ ေထြးဖက္ေပးတတ္ေသာ အျပံဳးေလးမ႐ွိ။ လူသားပီပီ ကိုယ္မေကာင္းခဲ့တာေတြ ေမ့ပစ္ၿပီး အျပံဳးတုေတြ ေဖာေဖာသီသီသံုးတတ္လာခဲ့သည္။
Korea ေျမကို ေျခခ်ဖို႔ ေၾကာက္ရြံ႔ေနဆဲမွာ ျဖဴစင္ေသာ အျပံဳးေလးကို ရင္မဆိုင္ရဲေသး။ ထိုသို႔ျဖင့္ အျပံဳးေလးႏွင့္ ေဝးသထက္ ေဝးလာခဲ့သည္။
၅ ႏွစ္။
သူ ျပံဳးျပေနသည္။ ႏူးည့ံလြန္းသည့္ အျပံဳး.....
႐ွက္ရဲရဲျဖင့္ ေခါင္းငံု႔သြားခ်ိန္တြင္ မီးလ်ွံတစ္ခုက ဝါးမ်ိဳသည္။ ကားတစ္စီး လြင့္စင္သြားသည္။သူ႔မ်က္ဝန္းေတြ ခက္ထန္လာၿပီး တင္းတင္းေစ့ေသာ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ အမုန္းေတြပါသည္။ ေက်ာခိုင္းသြားသည့္ ေနာက္ေက်ာေလးက ေဝး၍....ေဝး၍....

YOU ARE READING
Ending
Fanfictionကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အဆံုးသတ္ကို ခင္ဗ်ား ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္တတ္မွာ မဟုတ္ဘူး.... #sekai #kaihun #blank