Houvast

hoofdstuk 10

De begrafenis was klein en simpel. Saphira en zijn moeder waren zijn enige familie nog en veel vrienden had Tjeerd niet. Donny, Merel en Appie waren er ook en in totaal waren en niet meer dan tien mensen aanwezig in het kleine kerkje. Sonja, Saphira’s oma en Tjeerds moeder, was bij Saphira komen wonen zodat Saphira niet elke dag vanuit Friesland naar Amsterdam hoefde te rijden en weer terug omdat Sonja in Friesland woonde.

Ondanks dat Saphira van alle kanten hulp aangeboden kreeg, wees ze het allemaal af. Ze had het moeilijk en het leek wel alsof alles tussen haar vingers door wegglipte. Op de trainingen ging het steeds slechter, hoe hard ze ook haar best deed, het lukte niet. Ze sloot zich steeds verder af van de buitenwereld en begon steeds minder te eten, hoe hard iedereen het ook allemaal probeerde tegen te gaan.

“Saphira?” Sonja klopte op Saphira’s kamerdeur. “Kom je eten?” Saphira hees haarzelf uit haar stoel en opende de deur. Ondanks dat ze amper nog wat at zat ze elke avond trouw aan tafel. Ze liep de trap af en toen ze in de kamer stond ging achter haar de deur naar de gang dicht. Ze zag haar drie beste vrienden staan en ze wilde al weglopen, maar donny pakte haar hand zodat ze niet weg kon lopen.

“Het is genoeg Saphira. Er zijn zoveel mensen bezorgt om je! Wij zijn bezorgd om je!” Merel keek het bleke meisje aan die in korte tijd zoveel was afgevallen.

“Kijk toch een snaar jezelf!” Saphira keek naar de grond. “Je had ons gevraagd je te helpen, dus dat doen we. Je gaat nu fatsoenlijk eten, trainen en slapen. Je gaat terug naar je leven als topsportster. Klaar.” Saphira had Appie nog nooit zo direct mee gemaakt, hij zocht altijd wel een manier om het wat minder hard aan te laten komen, maar hij verbloesemde het deze keer niet. Donny, die inmiddels al weer naast de andere twee was gaan staan omdat hij in de gaten had dat Saphira toch niet weg zou lopen zette weer een stap naar voren en zorgde dat Saphira hem recht in de ogen aankeek.

“Alsjeblieft Saphira, probeer alsjeblieft je leven weer op te pakken.” Saphira zou tegensputteren, maar de blik in Donny’s ogen weerhield haar ervan. “Saphie?” Saphira zuchtte.

“Prima, ik zal het proberen, maar ik kan niets beloven.” Merel, Appie en Donny leken er genoegen mee te nemen. “Blijven jullie eten?” Ze knikten en Saphira riep naar haar oma, die niet veel later met vijf borden met boerenkool aan kwam zetten. Saphira ging naast Donny op de bank zitten en zette Netflix aan. Ze kozen voor een familiefilm, gewoon omdat ze niet heel veel zin hadden in drama of geweld. Toen Donny zijn eten op had sloeg hij zijn arm om Saphira’s schouders. Zelf was ze nog lang niet klaar met eten en ze nam elke keer met lange tanden een hap. Tegen de tijd dat de film afgelopen was had ook Saphira eindelijk haar eten op.

“Zullen we nog een balletje trappen?” Vroeg Appie en omdat Donny en Merel al snel instemden keken ze Saphira aan.

“Sure…” Mompelde die en ze stonden op. “Wij zijn even naar het voetbalveldje oma.” Ze gaf Sonja een kos op haar wang en pakte haar sneakers. “Laten we dan maar gaan voordat ik me bedenk.” Grinnikend liepen ze naar het veldje vlakbij waar twee kleine doeltjes stonden. Saphira nam de bal aan de voet en samen met Merel begon ze aan de opgave Donny en Appie te verslaan en dat was een hele opgave.

Het was een pittig potje en uiteindelijk besloot Saphira een gemeen trucje te gebruiken. Ze wachtte geduldig tot Donny op haar af kwam en ze liet zich, toen Donny de bal af probeerde te pakken, heel geloofwaardig vallen. Gelijk stond Donny over haar heen gebogen.

“Gaat het wel?!” Saphira bleef heel even met een gezicht wat pijn afstraalde liggen tot ze Merel hoorde juichen. Gelijk stond ze op en ze knipoogde naar Donny die verbaast terug keek.

“Sorry lieverd.” Ze liep naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen en ze begroef haar hoofd in zijn shirt. “Dank je.” Gelijk begon Donny te glimlachen.