Houvast

Hoofdstuk 15

Toen Saphira eenmaal met de bus thuis was pakte ze gelijk de huistelefoon en vertrok naar haar kamer. Tranen brandden in haar ogen en ze had moeite om ze in te houden. Ze had Donny gezegd dat ze zou bellen en ze wist dat hij er op zat te wachten, maar ze twijfelde of ze hem moest vertellen over de reden waarom ze de vragen moesten stellen. Ze was woest dat haar moeder er iets mee te maken had, alleen wist ze niet op wie de woede gericht was: haar moeder voor een verdachte zijn in het onderzoek naar de moord op haar vader of de politie die het in het hoofd haalt dat haar moeder er iets mee te maken had.

"Hey Saphie, hoe ging het?" Tegen de tijd dat Donny opgenomen had, wat niet lang duurde, was Saphira er nog niet over uit.

"Wel goed, voor zover je het goed kan noemen dan."

"Wat moesten ze weten?" Saphira sloot haar ogen, ze lag languit op haar bed en zuchtte luid. "Saphira..."

"Ja." Zei ze. Ze wist dat Donny nu wel in de gaten had dat er iets was, hij kende haar na de periode die ze nu in Amsterdam speelde en hij haar beste vriend was – samen met Appie en Merel natuurlijk – veel te goed.

"Wat was er? Wat moesten ze weten?"

"Ze wouden van alles weten over mijn moeder..." Het bleef even stil.

"Waarom?" Vroeg Donny toen wantrouwig. Hij had het gevoel dat het niet goed zat.

"Ze is nu een verdachte. Blijkbaar heeft ze contact met mijn vader gehad vlak voordat hij werd vermoord." Ze kon het steeds beter zeggen, maar de laatste tijd kwam het zo vaak voorbij dat het normaal werd.

"Ze is wat?!" Riep Donny. "Jij gaat haar dus mooi niet meer spreken zonder dat er iemand bij is, niet todat ze onschuldig is verklaart. Het maakt me niet uit wat je denkt, ik laat je niet meer alleen gaan." Saphira glimlachte.

"Donny, dacht je nu echt dat ik het op dit moment zou willen? Ik dacht het even niet. Ze verdwijnt voor jaren uit mijn leven en nu mijn vader ineens dood is staat ze op de stoep, dat gaat allemaal een beetje raar niet?" Donny was blij dat ze het met hem eens was. Beneden viel er iets hard op de tegels en gelijk zat Saphira rechtop.

"Wat was dat?" Donny had het geluid ook gehoord en hij had Saphira's adem horen schokken.

"Ik heb geen idee." Saphira stond op en liep langzaam de trap af. Ze opende deur naar de keuken en schrok van wat ze zag. Haar oma was glasscherven aan het opruimen terwijl haar hand bloedde. "Donny ik ga hangen, ik bel je zo wel." Zonder ook nog maar een woord meer te zeggen hing ze hem op en legde ze de telefoon weg. "Oma!" Saphira had nu voor het eerst haar oma's aandacht. "Wat is er gebeurd."

"De schaal viel uit mijn handen, niets ergs." Saphira pakte Sonja's hand en trok haar omhoog. "Ga eerst je handen maar wassen oma. Ik haal de verbanddoos." Saphira rende de trap weer op en haalde de verbanddoos uit een kastje in de badkamer en liep er weer mee naar beneden. Sonja was haar handen aan het wassen.

"Ik had niet eens gemerkt dat ik me had gesneden." Zei ze terwijl ze over haar schouder naar haar kleinkind keek. "Die moet je hebben." Ze knikte naar het rolletje verband in Saphira's handen."

"Ik weet het oma." Ze gaf Sonja een handdoek en nadat Sonja haar handen had afgedroogt legde Saphira snel een gaasje op de snee en deed het verband eromheen.

"Laat mij het eten maar maken, ik ruim de boel ook wel op. Gaat u maar even zitten." Sonja deed wat Saphira zei en ze ging aan de eettafel zitten.

"De jongen die met jou gaat samen wonen gaat echt een geluksvogel zijn." Saphira glimlachte. "Hij krijgt een zorgzame dame die voor hem zorgt. Hij wordt waarschijnlijk een dikke luilak." Saphira barstte in lachen uit.