Houvast

hoofdstuk 5

"Saphira, neem jij even op?!" Kwam het van binnen en Saphira keek op van het boek wat ze aan het lezen was. Ze zat lekker in de tuin in het zonnetje. De temperatuur was een beetje gezakt en het was nu prima te doen buiten.

"Is goed!" Ze stond op en liep naar binnen waar ze de huistelefoon van de lader haalde en hem naar oor bracht. "Met Saphira."

"Uh..." Stotterde de vrouw aan de andere kant van de lijn, die duidelijk niet had verwacht dat Saphira op zou nemen. "Zou ik je vader mogen?" Vroeg ze en Saphira fronste.

"Natuurlijk, ik zal hem even halen." Ze drukte de telefoon tegen haar borst en riep naar boven. "Pap, telefoon voor jou!"

"Kun je hem even brengen?"

"Ik geef hem u, maar ik moet wel even snel naar boven rennen." Vertelde Saphira de vrouw terwijl ze de trap op rende. De vrouw gniffelde.

"Dat geeft niets hoor meissie." Saphira gaf haar vader de telefoon en liep toen gelijk weer weg. Ze hoorde haar vader toen ze niet veel later weer op haar ligstoel lag lachen en ze glimlachte. Hoe meer ze nadacht over het idee dat haar vader met een andere vrouw omging hoe minder erg ze het vond. Hij verdiende ook iemand naast zich die hem zou helpen met alles, na al wat hij voor Saphira had gedaan moest ze het hem ook wel gunnen. Ze schrok op uit haar fantasieën toen haar telefoon trilde.

Vaclav: Jij was vrijdag ook van de partij toch?

"Oh ja..." Mompelde ze. Vrijdag was het feestje van Vaclav aangezien volgende week de eerste wedstrijd begon en de jongens zich daarvoor moesten melden.

U: Natuurlijk, ik had het toch beloofd?

Ze glimlachte en richtte zich weer op het boek. Het was een spannend boek over een vrouw die gestalkt werd, de man ging steeds verder tot de vrouw geen uitweg meer zag en zich uiteindelijk maar alles liet gaan en overal een einde aan maakte waarmee ze haar kind alleen achterliet. Het was een boek waar ze helemaal in kon duiken en hem lekker vlot door kon lezen. Ze hield van dat soort boeken. Haar telefoon begon opnieuw te trillen, maar dit keer was het haar wekker die afging en haar vertelde dat het tijd was om naar de Toekomst te gaan voor de training. Ze hadden nog meerdere oefenwedstrijden gehad, alleen Saphira had niet mogen spelen en ze vroeg zich af waarom niet. Ze had het toch super goed gedaan tegen Jong Ajax, dus waarom zou ze niet mogen laten zien wat ze kon? Sommige reacties op haar debuut waren nou ook niet echt enthousiast. Ze was een vieze PSV'er die maar beter gelijk weer kon vertrekken. Ze deed alsof ze het niet zag en het perfect kon negeren, maar het deed haar wel wat en ze wou alleen nog maar liever laten zien wat ze allemaal in haar mars had, wat ze eruit wou halen om de overwinning naar Amsterdam te halen, maar als ze niet mocht spelen dan kon ze het ook niet laten zien en de mensen overtuigen.

"Pap, ik ga!"

"Is goed lieverd, ik ben misschien niet thuis, maar ik zie je wel weer verschijnen!" Saphira zuchtte, haar vader was steeds vaker weg van huis, maar hij wou haar niet vertellen waar hij dan heen ging of met wie. Ze pakte haar fiets en begon richting de Toekomst te fietsen. Het was vandaag sowieso niet haar favoriete week van de maand aangezien ze ongesteld was en ze dan aardig snel tot conclusies kon komen die meestal niet eens waar waren.

×××

"Goed getraind meiden, ik zie jullie morgen wel weer!" Ed glimlachte en de vrouwen liepen allemaal het veld af.

"Merel, ik moet Donny nog wat vragen, ik kom zo." Merel knikte en Saphira liep naar de kleedkamers van de jongens, die nu bezig waren met trainen, maar ze had tijdens de training Donny erheen zien lopen. "Don?" Ze klopte op de deur en ze hoorde iets wat op een 'ja' leek. "Kan ik binnenkomen?"