Houvast

Hoofdstuk 19

Met bonkende koppijn werd Saphira de volgende dag wakker. Ze had de hele nacht niet kunnen slapen, zelfs toen ze dicht tegen Donny aan lag wilde de nachtmerries niet ophouden. Elke keer speelden de gebeurtenissen op de Toekomst zich weer af en elke keer verliep het drama anders dan de werkelijkheid. Elke keer verloor ze iemand en elke keer kwam de man weg. Elke keer was het schot raak. De ene keer werd Donny neergeschoten, de andere keer draaide de man zich naar Merel of Appie en weer een andere keer was zij het slachtoffer van zijn schot. 

Het was niet de eerste nacht dat het gebeurde en het was ook zeker niet de eerste keer dat Donny haar wakker had moeten maken omdat ze moord en brand krijste in haar slaap. Het bed moest ook nodig verschoont worden door al het angstzweet. Elke nacht werd ze kletsnat en elke nacht was Donny er om haar weer in slaap te zussen. 

"Heb je nog kunnen slapen?" Donny streek een wilde pluk haar uit haar gezicht. Saphira schudde haar hoofd, ze had het meerdere keren geprobeerd, maar de angst voor haar nachtmerries weerhield haar van in slaap vallen. "Moet ik je..."

"Nee." Was Saphira's antwoordt zonder Donny uit te laten praten. Hij wilde vragen of hij de medicatie die haar was voorgeschreven op te halen en dat wist ze maar al te goed. Ze wilde er zelf alleen helemaal niets van weten, ze vertikte het om de pillen in te nemen. Ze was niet ziek, dus waarom zou ze de verrekte dingen in moeten nemen. 

"Saph..." Smeekte Donny. Hij had zelf ook donkere cirkels onder zijn ogen en heel even dacht Saphira na over de mogelijkheid dat ze Donny ook even kon laten slapen als ze ze in zou nemen. Die gedachte werd alleen al snel weggeschoven toen de woede voor de farmacist weer op kwam borrelen. 

Ze draaide op haar zij, haar rug richting Donny en bleef stil. Ze hoorde hem zuchtten. Hij wist niet meer wat hij moest. Hij had alles geprobeerd, alles behalve één ding omdat hij er zeker van was dat het niet ging werken. Niet na alles wat er was gebeurd. Maar nu niets werkte, was het niet zijn laatste mogelijkheid dat hij tot haar door zou dringen. 

Hij stond op uit bed en pakte een shirt van een stoel. Hij keek naar het fragile meisje in zijn bed. Van het meisje die hij leerde kennen toen ze voor het eerst op de Toekomst was, was helemaal niets meer over. Haar spiermassa was flink geslonken door het weinige trainen, maar ook het vet op haar botten was flink gereduceerd. Haar huid was faal en je kon de aderen er bijna doorheen zien. 

Het brak zijn hart haar zo te zien. Het liefst wilde hij alles vergeten, heel hard rennen en alles vergeten. Alleen kon hij het niet. Hij hield van het fragile meisje in zijn bed en zelfs al zou hij aan de andere kant van de wereld zijn en hoefde hij niet meer voor haar te zorgen, dan nog zou hij stuk gaan aan de gedachte van haar, de gedachte dat ze zich niet goed voelde. 

Hij zuchtte nog een keer diep en liep toen de trap af. Saphira was sinds het hele gedoe tijdelijk bij hem ingetrokken, haar moeder verbleef met haar oma in hun huis. Hij liep naar de keuken en keek op de klok. Merel en Appie zouden later nog komen en hij zou dan met hun gaan overleggen over wat ze nu moesten doen. Hij wist niet dat zij achter zijn rug al bedacht hadden dat ze Saphira maar een flinke uitbrander moesten geven. 

Vooral Merel was klaar met het softe gedrag. Het hielp toch niet en Saphira moest gaan inzien dat dit niet alleen haar zwaar was gevallen, maar ook haar vrienden en dan met name Donny. Hij ging er zelf ook bijna aan ten onder. Ze konden het zien aan zijn voetballende prestaties die achteruit gingen, maar ook aan het feit dat hij constant moe was en nergens anders aan kon denken dan aan Saphira en hoe het met haar was. Voor haar had hij zelfs al een paar trainingen geskipt. 

In eerste instantie hadden de trainers het nog gesnapt na alle drama die er voorafgaand aan alles zich hadden afgespeeld, maar ze begonnen het nu zat te worden. Ze coachten een topteam en Donny was een topsporter hij kon niet zomaar wanneer hij wilde weg blijven. Hij had al een flinke boete gekregen en een schorsing hing hem boven het hoofd. 

De bel ging en Donny deed de deur met een zwak glimlachje open voor de twee die het vriendengroepje van vier compleet maakten. 

"Hey." Zei hij en Appie gaf hem een klopje op zijn schouder voordat hij langs hem de gang in liep en Merel een knuffel. Toen de twee richting de woonkamer keken schudde hij zijn hoofd. "Ze ligt nog in bed."

"Oké, that's it." Merel stormde langs hem de trap op. Ze smeet de deur van de slaapkamer open en schoof met een hoop kabaal de gordijnen open. "Uit bed. Nu." Zei ze streng en ze keek naar Saphira die geen vin verroerde. "Ik ga je niet nog een keer zeggen. Eruit." Ze trok de dekens van haar af. "Ik weet niet of je het in de gaten hebt Saphira, maar jij bent niet de enige hier. Donny zit beneden te wachten tot je uit je nest komt, tot je jezelf eindelijk eens een schop onder je kont geeft. Hij staat op het punt van instorten en jij denkt alleen aan jezelf klote wijf!" 

Merel schrok zelf van wat ze zei, normaal zou ze Saphira nooit een klote wijf noemen, maar het voelde goed om het eruit te gooien. Het had opgekropt gezeten want hoe veel ze ook van Saphira hield, ze was klaar met het zelfmedelijden. 

Ook Saphira was geschrokken van Merels grofheid en keek haar aan en kwam langzaam overeind. Merel die in de gaten had dat het misschien toch wel iets effect had besloot streng te blijven. 

"Je gaat nu onder de douche en zorgt dat je er fatsoenlijk uit ziet. Dan zoek ik een setje kleren uit en dan gaan we samen naar beneden." Er was geen schreintje emotie te zien op Merels gezicht, maar Saphira leek onder de indruk. Voor nu in ieder geval. "En dan ga je Donny laten zien dat je dankbaar bent voor wat hij de afgelopen periode voor je heeft gedaan want dat verdient die arme stakker!" 

Beneden was Appie ook bezig maar met een heel ander probleem. Donny zat er helemaal doorheen. Hij wist niet meer wat hij moest en het gillen van Merel triggerde alleen maar meer gevoelens. Zijn wangen waren nat van de tranen die uit zijn ogen bleven stromen. Appie probeerde Donny te sussen, probeerde hem kalm te krijgen, maar veel succes had hij niet. 

xxx

Tegen de tijd dat Saphira onder de douche vandaan was en zich in een spijkerbroek met een leuk truitje had gehezen, lag Donny te slapen op de bank. Hij was kapot en de uitbarsting van zojuist had er niet veel goed aan gedaan. 

Toen Saphira de woonkamer in kwam zag ze hem liggen. Ze beet op haar lip en liep toen naar de voorraadkast waar ze een kleedje vandaan haalde en hem voorzichtig over Donny heen legde. 

Appie en Merel keken toe. Ondanks alles hielden de twee zielsveel van elkaar. En ze waren er heils van overtuigd dat het wel goed zou komen, zolang ze elkaar hadden. 

"Kom Saph, dan gaan we wat eten." Merel nam Saphira mee naar de keuken en maakte daar een stevig ontbijtje voor de jonge speelster. "Je moet niet te snel eten, je hebt al een hele poos niet meer zo veel gehad, ik denk niet dat je maag het zo leuk gaat vinden als je nu ineens zo veel in korte tijd naar binnen schrokt." Saphira legde haar vork neer. 

"Dankje Merel en jij ook Appie." Ze wist dat ze nog een lange weg te gaan had voordat ze weer de oude was, maar toen ze over haar schouder naar Donny keek, wist ze dat het de moeite waard zou zijn om in ieder geval weer een fatsoenlijk leven te leiden. Het zou nooit meer zo worden zoals vroeger, dat was wel duidelijk na alle gebeurtenissen van de afgelopen periode. "Zonder jullie had ik hier niet meer gestaan denk ik."

Merel en Appie gaven Saphira een knuffel en ze bleven even zo zitten, totdat ze nog een paar armen om zich heen voelde. Saphira keek even op en toen ze in de kijkers keek van de jongen van wie ze het meeste hield voelde zich voor het eerst in een tijd weer echt gelukkig. 

Ondanks dat ze haar vader was verloren, had ze er veel voor in de plaats gekregen. Haar relatie met haar moeder onder andere, die met de dag sterker werd, maar het meest van alle nog de relatie met haar drie beste vrienden, die nu zo sterk was dat er niets meer tussen zou komen.