Houvast

Hoofdstuk 17

Met tranen die over haar wangen liepen drukte ze op de bel bij Donny. Merels hand lag op haar rug om haar te ondersteunen, dat ze niet helemaal zou instorten.

"Saph, Merel!" Donny keek verbaast toen hij het tweetal zag staan en trok haar snel in zijn armen toen hij de tranen zag en keek Merel aan voor een uitleg. 

"Ze hebben nu een hoofdverdachte met dank aan haar moeder." Donny kon niet anders dan opgelucht zijn. Nu ze een hoofdverdachte hadden zou de dader sneller vast zitten dan wanneer ze nog in het donker tastten. "Het ding is dat hij de laatste tijd rond het veld heeft gehangen als journalist." De opluchting die Donny voelde was gelijk weg. De moordenaar van Saphira's vader hing de hele tijd rond haar en dat was nu net waarom Saphira zo van slag was. Het feit dat hij zo dicht bij haar in de buurt was betekende dat hij ook in de buurt was van de mensen van wie ze hield en hij nog een keer kon toeslaan en één van hen van haar kon wegnemen. 

"Kom snel binnen." Donny begeleidde Saphira naar de bank en ging daar - met haar nog steeds in haar armen - op zitten terwijl Merel de deur achter hen dicht deed en wat te drinken inschonk voor hun drieën. 

"Kijk eens." Merel gaf Saphira een glas de het dankbaar aannam en een slok nam. Ze snikte hier en daar nog steeds, maar langzaam werd het minder. 

"Weet je waarom hij hier nog ronddwaalt?" Saphira en Merel schudden hun hoofd, Alex had daar niets over gezegd.

"We weten niets, behalve dat er agenten zullen zijn tijdens de training morgen, ze gaan kijken of ze hem mee kunnen krijgen voor een verhoring, maar ook voor de veiligheid van iedereen die daar rond loopt." Saphira kreeg het nog maar net over haar lippen en Donny knikte. 

"Wij zullen er ook gewoon zijn. Hij zal in geen tien meter van je komen. Als het aan mij lag liep hij niet eens meer rond op deze aardbodem." Geschokt keken Merel en Saphira hem aan. 

"Donny!" Riep de laatste zelfs geschokt. "Dat meen je niet!"

"Ik meen elk woord van wat ik zojuist gezegd heb. Hoe lang zit je nu al in deze situatie Saph, moet je zien wat hij je allemaal heeft aangedaan!" Saphira koon daar niets tegenin brengen. 

"Echt, alsjeblieft, doe niets doms Don." Vroeg Saphira, smeekte ze hem zelfs. "Ik wil ook niet nog eens jou verliezen aan hem." Dat was misschien wel Saphira's grootste angst op dat moment: haar houvast verliezen, haar rots. "Beloof het me Donny." Donny knikte. 

"Als hij niets doet zal ik ook niets doen." Saphira knikte, daar kon ze vrede mee hebben. He was ook het enig wat ze zou krijgen uit Donny, zolang hij geen vinger uit zou steken zou hij niets anders doen dan dodelijke blikken in zijn richting sturen.

"Ik heb Merel als getuigen voor deze belofte hè!" Donny grinnikte, vertederd. 

"Ik ga hem niet verbreken Saphie." Saphira was opgelucht en zuchtte. 

"Thanks jongens, zonder jullie had ik al tienduizend keer gek geworden." Merel grinnikte nu ook, alleen had zij een gemene grijns op haar gezicht.

"Dat is onmogelijk, gekker dan jou is onmogelijk. Gekker dan je voor al dit al was dan hè." Saphira lachte en porde Merel in haar zij. "Nou zeg, wat is dit nu weer?!" Merel grijnsde nog steeds. 

"Trut." Saphira schudde haar hoofd en legde hem op Donny's schouder. Ze moest het heel even allemaal een plekje geven, ze twijfelde of er een plekje voor was naast alles wat er al in haar hoofd zat. Vooral wat er met haar vader was gebeurd, toen haar moeder en ook nog voetbal natuurlijk. 

"Ik laat jullie wel even." Merel knipoogde en Saphira stond op om haar beste vriendin een knuffel te geven. 

"Ik meende het, ik had dit niet zonder jullie gekund." Er werd op het raam van de keuken geklopt en Saphira lachte toen ze het gezicht van de enige echte kleine middenvelder zag. "Don, Appie staat voor de deur."