Hindi ako magaling magluto pero marunong naman ako kahit papano. Magmamagaling lang ako today.
Nung una nga parang gusto ko na sumuko dahil wala akong maisip na lutuin. Kahit tumingin na ako sa Internet nung pinakamadali pero masarap na food e feeling ko hindi ko pa din kaya.
Sana kasi nagpadeliver ka nalang. Ganun din naman. Less pagod pa. Di mo naisip na baka mabinat ka pa niyan.
Gustuhin ko man pero ayoko. Gusto ko kapag kinain niya yung luto ko masasabi niya na may pag-asa akong maging isang tunay na asawa. Napangiti ako sa naisip ko.
Hindi ko na muna puputulin yang day dream mo. Sige, mangarap ka. Pag nabigo ka mamaya wag kang iiyak-iyak ha.
I won't. Dahil darating siya, alam ko.
Lakas ng fighting spirit ko. Kahit ilang beses na akong umasa sa lalaking 'to pero go pa din ako.
There are instances before pa nga na nagyaya siyang lumabas. I am all prepared na, ready to go, pero nagtext siya up to the last minute na cancelled na daw muna. He has an urgent matter to do. So ako naman, para hindi halata na nadisappoint, sabi ko okay lang since di pa naman ako nakagayak. Where in fact, I was all dressed up from head to toe.
There was a time pa, same scenario; I'll just step outside the door when he called. Asking me not to go yet kasi yung car niya is not working. It needs to change battery. Seriously?! You must have checked it a day before if you knew yun pala yung car na gagamitin mo di ba? He asked me to stay for an hour more and he'll pick me up since he's just waiting for the battery to be delivered. So ako naman, naghintay. One hour. Two hours. Three hours. Wala man lang follow up text or tawag. Hanggang sa hindi na natuloy. Nakatulugan ko na nga yung suot ko nung time na yun.
At ang hindi ko pinakamalilimutan. Ito naman natuloy. We were in "the room" already, just got in. (FYI, hindi kami nag-wawalk in. Dahil after kami ng sobra-sobrang privacy, nagddrive in motel kami. That's where the car will park on a garage and it will be locked. Tapos may stairs na dun paakyat sa room. Walang ibang makakakita sa inyo na nag-motel kayo. For payment and all, aakyat dun yung isang usher then si Edward yung mag-aabot ng payment sa labas ng door. Tapos aalis na lang kami after the payment. Garage gate will open itself.)
Going back, I was taking a quick bath that time, hindi kasama yung hair ko, yung katawan ko lang. I was about to finish when he knocked hard on the door sa bathroom. I opened it slightly and I saw him still dressed, hawak niya yung phone niya.
"Are you done?" he asked.
"Almost. Why?" I asked quizzically. Para kasing weird. Before naman hinihintay niya nalang ako sa bed.
"Uh... Melissa called. She's asking if I can take her... I mean she and John at the mall kasi nagrerequest yung bata."
WHAT?! Hindi ba planado ang weekends niyo? Di ba akin yung 3 hours ng Saturday mo?!
"Ah ganun ba? So... hmm, uuwi na tayo?" hindi ko pinakitang malungkot ako.
"Sorry, Mia. Just that nangulit yung bata sa kanya, hindi sila makalabas kasi gusto ni John kasama ako."
I can see he's sad. Alam ko namang gusto din naman niya akong makasama. You mean makama.
I touched his cheek and he kissed the palm of my hand.
"It's okay. You don't have to be sorry." Before getting back to shower, I kissed him gently sa lips. Kasabay ng pagsara ko sa pinto yung pagtulo ng mga luha ko. Second option. Second best, I will never be his priority. And wala akong karapatang magreklamo.
As soon as I finished we went back home. He just dropped me off the coffee shop we usually meet kasi malayo at mattraffic siya kapag sa bahay pa niya ako hinatid. Nag-cab pa ako pauwi. Hindi nalang ako umimik nung bumaba ako sa car niya. Hindi din naman siya nagsalita.
Naiyak nalang ako pag-uwi ko nung gabing yun. Pakiramdam ko napakatanga ko para umasa na kaya niyang suklian yung feelings ko para sa kanya. But still, hindi pa din naman ako natuto. Forever na ata akong martir sa kanya.
"ARAY!!" halos maihagis ko na yung kutsilyo nung maramdaman kong nahiwa na yung kaliwang hintuturo ko. Agad kong binanlawan sa gripo. Ayaw tumigil ng pagdudugo.
"Ouch, sht!"
Kung anu-ano kasing iniisip. Tsk tsk!
Nung tumigil yung pagdudugo e sabay kong kinagat yung daliri ko. Para masipsip ko yung dugo at hindi masayang. Medyo masakit. Malalim ata yung pagkakahiwa.
Kumuha ako ng band aid sa medicine kit tsaka ko ipinalibot sa daliri ko.
Umiiling-iling akong tinignan ng inner goddess ko habang naka-kibit balikat pa siya.
See? Hindi ka pa naman pala manhid. May nararamdaman ka pa. Good sign yan, Armia. Tao ka pa din. Magising ka na ha?
Hindi ko siya pinansin. Bumalik ako sa mesa at tsaka ko tinuloy yung paghihiwa ng mga ingredients sa lulutuin ko para sa kanya.
BINABASA MO ANG
Lost in Love
Romance'Yung tipong nasa step 3 ka na pero kapag nakita mo siya, back to zero ka. Sino nga ba ang nakakaalam kung paano makalimot kung patuloy syang nandyan para ipaalala ang lahat sa'yo? Paano mo nga ba masasabing mali para sa iyo ang isang tao kung n...
