Anlatma zamanı gelmiş gibiydi.O gün sadece bir zarf bırakıp gitti. Kendi kendime neden böyle bir şey yaptığını sorarken arkamdan bir ses "Beni birdaha ki sefere görene denk bu zarfı lütfen açma."Diyerek hayatımdan çıkıp gitti..
Bi yandan da içim içimi yiyordu,kendime yönelerek niye bu zarfı açmayayım ki diyerek nefsimle oynuyordum gibiydim. Elimde ki zarfı ne yapacaktım¿
Sesizce düşünürken birden kapı çaldı. O da kim di yoksa o muydu heyecanla kapıya giderek elimi uzattım kapıyı usulca aralayarak kim o diyerek seslendim. Kaba bir ses tonuyla:
"Benim kızım çöpleri almaya geldim."dedi Mehmet Amca.
Mehmet Amcaya çöpü uzatarak kapıyı tekrardan kapatarak içeriye doğru yöneldim.
Öyle bir düşünceye dalmış idim ki birden aklıma annem geldi ve bana hayattayken çoğunlukla dediği şeyi nasıl unutabilirdim ki ve her seferinde dışarıya yansıtacak oluyormuşum gibicesine içimi parçalıyordu...
Yine derin düşünceler içinde kendimi zarfa yönelttim sahi ne yapacaktım ki bu zarfı? Kafayı yemek üzereydim. Şuanlık görünen şey öylece beklemekti.
