Tam demiştim mutlu sonumu buldum diye..
Yanilmisim...
Ne guzel gidiyordu..
Genç adamla da ilişkimizde normaldi...
Hatta bana evlenme teklifi bile etti..
Ama ben hazır deildim...
Çünkü daha ben bu genç adamı nasıl bir kişiliğe-ne işle uğraşır-neyapar..
Daha birçok şeyini bilmiyordum...
Olsun yinede ona âşıktım abi ya..
Fakat bu mutluluğum onun evlenme teklifini kabul etemedimden itibaren değişti...
Neyapilirdim ki hem kendimi hazır hissetmiyorum en önemlisi ise yaşım küçüktü..
Ama ooo bu sebepleri kabul etmedi...
Neymiş efendim yaşımı büyültürmüşüm-ve daha birçok şeyler..
Ben ise bunları kabul etmedim...
Neden kabul edeyimki ya ben yaşımdan mumnunum hem kendimi yaşlı gibi hissetmeyide sevmiyorum deyince..
Kıyamet koptu...
Keşke demez olaydım..
Neymiş ben hala cocukmusum daha gelisememisim...
Suç ondaymış..
Benim gibi çocuk kafalı yapıya sahip olan insanla bir ilişki sürebileceğini sanması hataymış...
Tabi ben hiç dururmuyum ozaman sevmeseydim sevmende kendi iradene sahipsin demeye kalmadan..
Yaw he ya bi git başımdan yanlız gitmeden önce bu ilişkiye "ara verelim"dediği anda herşey yerle bir olmuştu ben ona nedemistimki...
Anladimki hepsi boşunaymış diyerek sinirle çıktım..
Ilk defa arkamdan gelmedi,bana sarilmadi,benim gozyaslarimi silmedi...
Bukadarmış işte derken..
Arkamdan "dur mira diyerek bağırdı"...
Aha geldi derken bavulunu unutmusun diyerek elime tutusturuverdi..
Yüzümdeki şaşkınlık ifadesi ile şöyle cevap verdim...
Ne demeden "hoscakal diyerek eve girdi"..
Ne bekliyordum ki ben nasılsa yanlızlığa alışmıştım...
Kafamı duvara yaslayıp gözlerimi usulca kapatıp dinlenmeye çalıştım ve oradan hemen uzaklaştım..
Hemde birdaha gelmemek üzere...
