"Yapmasaydım"
Telefonum hiç durmak bilmiyordu...
En sonunda açmak zorunda kaldım...Açtığımda ise telaşlı bi ses tonuyla Umut"mira çabuk buraya gel deden hastaneye kaldırıldı"deyince elimden telefon çat diye dusuverdi...
Gözlerimden ufak ufak yaşlar dökülmeye başladı...
Hemen bi taksiye binip hastaneye acilen gitmemiz için taksiciye "lütfen biraz hızlı gidermisiniz"diye söyledim ağlaya ağlaya...
O anda hiç bi şey dusunmemeye başladım...
Yoksa kafamı kemiren sorular çıkacağından emindim...Bi yandanda bitmeyen gözyaşlarımi siliyordum...
Taksici "buyrun efendim sizi en hızlı şekilde getirdim "diyerek ..
Teşekkür etmeden "buyrun ücretiniz "diyerek koşar adımlarla içeriye girdim...
Tam danışmanın yanına gittiğimde ise Umut ellerini omzuma kondurarak "gel mira otur" dedi sulu gözleriyle...
"Noldu yaa Umut dedem nerde,dedeme götür beni biriniz bişey soylesin kafayı yiycem"diye bağıra bağıra haykırıyordum...
Arkadan Umutun dedesi"kızım ne yazıkki dedeni kaybettik "demesiyle bianda yere dusuverdim...
Gözlerimi açtığımda ise kendimi hastanenin yatağında buldum...
Umuta "dedem nerde, dedemi istiyorum"diyerek hıçkıra hıçkıra ağlıyordum...
Umut "malesef kendi yaptiklarinla dedenide kaybettin helal olsun kızım sana"diyerek hışımla çıkıp gitti...
Hem çığlık hemde haykirmayla ağlamaya başladım...
Kolumdaki serumu fırlatıp koridora çıkıp avaz avaz hem ağladım hemde bağırdım...
Hemşireler yanımda sakinleştirmeye çalışıyorlardı...
Ama başaramadıklarını anlayınca beni igneyle bayilttilar...Ne yazıkki...
