"Toparlanmam Lazım"
Kendime az da olsa gelmeye çalışıyordum...
Hayla dedemin beni bırakıp gittiğine inanıyordum...Veyahutta kendime yediremiyordum...
Kendimi boşluğa bırakmak hissiyatı geliyor içimden...
Keşke bi zaman makinası olsa içine binip geçmişime geri dönebilsem ama nerde...
Şu hayatta kendi mucadelemi kendim mi vermek zorundayım...
Yanımda güvenecek sırtımı yasliyacak biri yokmu...
Off kendime yediremiyorum abi yaa...
Aslında var ama bilemedim kıymetlerini...
Son kalan dedemdi oda beni bırakıp gitmişti...
Ne olacaktı ki zaten nasıl olsa alışmıştım kendi mucadelemi vermeyi...
Olsun be bunuda atlatirim diye kendi kendime avutmaya başlamıştım çoktan...
Sıra dedemi defnetmeye gelmişti...Aslında onu bırakmak istemiyordum...
Ona son bi kez sarılmak için neleri vermezdim ki...
Aklımdan aç su tabutu dedene doya doya sarıl diyordu...
Malesef soyledigim şey imkansizdi...
Dedemi derin açılmış bi yere koyuyorlardı...
Ve üstüne toprak atıyorlardı...
Nasıl dedemden beni ayirabilirlerdi...
Derken "durun dedemi benden almayin ayırmayın "diye hıçkıra hıçkıra ağlıyordum...
Yanıma bi kaç ınsan " sakın ol kızım deden seni hep görecek seni bırakmadı sadece bu dünyadan göç etti"diye avutmaya çalışıyorlardı...
Sanki kulaklarım tıkanmış kimseyi duymuyor kendi bildiğini yap diyordu içimdeki ses...
Aklımda bianda eskiler canlani verdi...
Ne kadar acı verici bi duygu...
Yanınızda kimse yok kimse yok ve yine yok...
Artık kendimi büyümüş hem kendime ailem hemde kendimi kendim yapan kişi olmaya karar verdim...
Bundan sonra ne eski ben nede o eski hayatım...
Önümde yeni gelecek yeni yaşantılarla bi ömür geçirmek var...
Unutuyorum eskileri yok yok yok...
Elveda geçmiş....
