one bite can change it all

the next day

Ik word gewekt door de warme zonnestralen die door mijn raam heen schijnen. Voorzichtig open ik mijn ogen bang om er achter te komen waar ik me nu weer bevind. Tot mijn grote verbazing lig ik gewoon in mijn eigen bed met een schone pyjama aan. Geen enkel spoor van mijn bebloede kleding, waarvan ik toch zeker wist dat ik die gister aanhad. Ik til mezelf voorzichtig overeind, bang voor de pijn die misschien zal ontstaan bij ze beweging, maar de pijn komt niet. Op dat moment begin ik erg aan mezelf te twijfelen. Het voelt alsof alles dat vannacht is gebeurd zich heeft afgespeeld in mijn gedachtes, een nachtmerrie waarvan ik nu eindelijk uit ben ontwaakt. Er is maar één manier om zeker te weten dat ik me niet alles heb ingebeeld. Ik trek mijn T-shirt over mijn hoofd heen en meteen gaat mijn blik naar mijn middel. Van het gapende gat van gister is niks meer over. Het enige wat nog zichtbaar is, is een smalle rode lijn die zich op de plek van de wond bevind. Om de wond op mijn schouder te bekijken loop ik naar de spiegel die boven mijn wasbak hangt. De wond op mijn schouder springt meer in het oog. Je kan duidelijk de tandafdrukken nog zien maar net als op mijn middel is er nergens een bloedend gat te bekennen. Er ontbreekt zelfs nergens een stuk huid, terwijl ik echt het gevoel had dat die werd meegetrokken. Ook al is er nergens meer een spatje bloed te bekennen ik voel me toch vies. De wekker op mijn eettafel geeft aan dat het half zeven is. Om half negen begint mijn eerste les pas dus ik heb nog genoeg tijd om me op te frissen. Ik spring snel onder de douche en schrob me net zo lang in met sop tot ik me schoon voel. Om mijn wonden te verbergen kies ik er voor om een trui met een hoge nek aan te trekken. Ik maak snel wat muesli voor mezelf klaar en plof neer om één van mijn eetstoelen. Mijn gedachtes gaan alle kanten op. Hoe ben ik hier gekomen? Wie was die man? Hoe kan het dat ik nog leef? Er moet een logische verklaring voor zijn maar wat. Hoe wist die man bijvoorbeeld waar ik woonde, voor hetzelfde geld had hij me afgezet bij het huis van de Luters wat veel logischer zou zijn geweest. Tenzij het John was, hij weet tenslotte dat ik in de schuur woon. Maar waarom was hij dan naakt, dat is gewoon niet logisch. Het klinkt gewoon allemaal zo onrealistisch. Een enorme wolf die niet hoort te bestaan valt me aan in plaats van een kudde paarden waarna ik half dood in een weiland mijn bewustzijn verlies, om vervolgens naar huis te worden getild door een naakte man. Ja heel geloofwaardig allemaal. Misschien heb ik me een groot deel wel gewoon ingebeeld, dat zie je vaker op tv. Mensen die immense pijn ervaren beginnen te hallucineren. Misschien heeft de pijn mijn beeld gewoon aangetast. Ik weet dat ik nu niet op een verklaarbaar antwoord kan komen dus probeer ik alles tijdelijk maar even te vergeten.

Ook al wil ik diep vanbinnen het liefst thuis blijven en de hele dag slapen, ik weet dat dat geen optie is. De school waar ik op zit is nogal streng en omdat ik toen ik hier net kwam wonen veel lessen miste, letten de leraren extra op mijn aanwezigheid. Zo zijn de Luters in de afgelopen drie jaar dat ik hier nu woon ontelbare keren gebeld door het schoolhoofd. Hierdoor ben ik oneindig veel conflicten met ze geraakt. Zo hebben ze een paar keer de stroom van mijn schuur afgesloten, om mij te laten zien wie hier de regels uitmaakt. Ook hebben ze vaak genoeg gedreigd dat als ze nog één gebeld zouden worden ik mijn spullen kon pakken. Hoe zeer ik hun ook veracht ik wil niet nog een keer weggestuurd worden. Ik ben nu zestien wat heir eigenlijk als volwassen wordt beschouwt. Als ik nu uit huis wordt gezet is het niet zeker of jeugdzorg mij nog kan plaatsen. Waarschijnlijk moet ik dan een eigenonderdak regelen wat betekent dat ik dakloos ben. Hier heb ik tenminste mijn eigen plekje met de basisvoorzieningen. Ik heb nog 45 minuten voordat mijn school begint dus pak ik rustig mijn tas in. Op eens bedenk ik me dat ik vandaag gym heb ook dat nog. Sport is al niet mijn favoriete vak maar vandaag zie ik het al helemaal niet zitten. Hoe kan ik me onopgemerkt omkleden zonder dat iedereen de twee littekens op mijn lichaam ziet. Hier bedenk ik later wel een oplossing voor het is toch pas mijn laatste les dus ik heb nog de hele dag de tijd. Het liefst meld ik me gewoon ziek voor deze les, maar onze leraar is nogal al koppig als het om dit soort zaken gaat. Ook al heb je een gebroken been hij vind wel een oefening waar je wel aan mee kan doen.