one bite can change it all

the search

ERIC POV

ik schrok wakker. Ik had een rare droom gehad, ik had me in een bos bevonden samen met Naomi. We stonden een paar meter van elkaar af en telkens als ik dichterbij probeerde komen, leek het wel alsof ik naar achter werd getrokken. Het lukte me maar niet om dichterbij haar te komen. Toen het me eindelijk lukte dichterbij te komen was ze verdwenen en het enige wat er nog was, was een plas bloed op de plaats waar ze seconden geleden nog had gestaan. Op dat moment werd ik wakker

                Ik bleef nog even in mijn bed liggen maar besloot toen toch  om er uit te komen. Ik had een naar gevoel overgehouden aan de droom , maar besloot om het met rust te laten. Het zou wel niks zijn. Ik liep de badkamer in en nam een lange warme douche. Dit had ik echt nodig, het was een hectische dag geweest gister. Ik kleedde me snel aan na het douchen en keek op de klok die tegenover mijn bed hing. Het was zeven uur in de ochtend, waarschijnlijk waren de meeste mensen nog aan het slapen. Ik weet niet waarom ik het deed maar voordat ik het wist liep ik de gang op in de richting van Naomi haar kamer. Waarschijnlijk sliep ze nog, ze had een zware avond gehad maar ik kon het niet weerstaan.  Voorzichtig duwde ik haar deur open en stapte naar binnen. Diep van binnen was ik niet verrast bij het zien van het lege bed, maar ik was zeker geschokt. Ik zag dat de balkon deuren open stonden en liep het balkon op. er was niks verdachts te zien , waarschijnlijk was ze dus niet via het balkon ontsnapt. Snel liep ik de kamer weer uit, richting de kamer van Peter. Ik trok de deur open zonder eerst te laten weten dat ik er was. Peter lag in een amoureuze omhelzing met Miranda , maar dat kon me niks schelen. Ik liep naar de kant waar Peter sliep en gaf hem een duw. Hij mompelde wat en keek toen om. ‘Naomi is weg’ zei ik. Hij keek me vragend aan, maar toen begon het langzaam tot hem door te dringen wat ik net had gezegd. Hij liet Miranda los en stapte uit bed. ‘sinds wanneer’ vroeg hij , terwijl hij een spijkerbroek en een t-shirt aantrok. ‘ik heb geen idee, ik had wel een rare droom gehad over haar vannacht. Ik vermoede al dat er wat mis was en ben wezen kijken’ antwoordde ik. Peter knikte. ‘wat is er allemaal aan de hand en waarom ben jij hier Eric’ vroeg Miranda vermoeid. ‘Naomi is weg’ antwoordde Peter ‘en we gaan haar nu zoeken, ga je mee?’. Ze knikte ‘ga maar alvast ik kom er zo aan’. Peter knikte en toen liepen we samen naar beneden. Ik rook vaag haar geur in de gang en hij leidde naar de keuken. Peter moest het ook hebben geroken want hij liep in de zelfde richting als mij. Toen we in de keuken aan kwamen zagen we tegelijk de open keukendeur. ‘ze moet hebben geweten waar de sleutel lag, maar hoe’ vroeg ik. ‘ik heb geen idee’ antwoordde Peter ‘maar ik weet wel dat er iets mis is en we haar snel moeten vinden’. Ik knikte. ‘maar laten we eerst op de andere wachten, met zijn allen gaat het zoeken sneller’ zei Peter.

               

Het duurde ongeveer tien minuten voordat iedereen er was. Miranda had Candice en Scott meegenomen. Candice had nog steeds haar pyjamabroek aan met daarover heen een jas. Scott had zich wel omgekleed en droeg net als Miranda een spijkerbroek en een vest. ‘waarom is ze weggegaan’ vroeg Candice aan me, ze was naast me komen staan. ‘hoe moet ik dat nou weer weten’ antwoordde ik bod terug. ‘je hoeft niet zo boos te reageren, ik vraag je gewoon iets’ zei Candice. ‘het spijt me, ik ben gewoon ongerust. We weten helemaal niks over deze andere wolf, alleen dat hij haar tot nu toe alleen maar veel pijn heeft gedaan.’ zei ik. Candice knikte. ‘we zijn allemaal ongerust, maar ik weet zeker dat we haar vinden’. ‘okey, we gaan het zo doen’ schreeuwde Peter. Iedereen was meteen stil. ‘we splitsen ons op in groepen, Miranda en Candice gaan samen. Ik en Scott zijn ook een team en dan blijf jij over Eric.’ Ik keek Peter vragend aan mocht ik niet mee ofzo. ‘Eric, jij zoekt naar Naomi in het bos ten zuiden van ons huis. Scott en ik gaan naar het bos bij Naomi haar huis en Miranda en Candice zoeken naar haar in het noorden van dit bos’ zei Peter. We knikte allemaal.

Candice en Miranda vertrokken als eerste. Voordat Peter en Scott wegreden, kwam Peter nog naar me toe. ‘ik vertrouw je’ was het enige was het zei en toen vertrokken ze.

Ik was al een half uur aan het zoeken en ik had nog steeds niks gevonden. Ik had echt het idee dat mijn neus me in de steek liet, want ik kon Naomi haar geur niet vinden. Ik had al een paar keer mijn mobiel gecheckt maar nog niemand had wat gestuurd. Ik hoopte echt dat er niks ergs met haar aan de hand was. Het was niet zo dat ik iets voor haal voelde maar door de droom was ik toch bezorgt geworden. Het beangstigde me ook dat er een nieuwe wolf was waar niemand iets over leek te weten.  

                Ik was even gestopt om te kijken of iemand een bericht had gestuurd. Ik had nog steeds niks gekregen dus niemand had haar nog gevonden. Terwijl ik daar zo stond kroop de geur langzaam mijn neus in. Ik herkende de geur meteen. Bloed. Ik begon zo snel als ik kon in de richting te rennen van de geur. Ik stopte meteen toen ik op een open plek aan kwam.  in het midden van het veld lag een grote plas bloed. Maar niet alleen daar, toen ik goed keek zag ik dat het grote deel van het veld rood was. Langzaam stapte ik in de cirkel van licht. De zon stond nu recht boven deze plek en daardoor werd de stank alleen maar erger. Daar lag het, aan de overkant lag een groot dood hert. Ik voelde een steek in mijn buik, ik dacht dat ik haar eindelijk had gevonden, maar het bleek een dood hert zijn. Hoe dom was ik , dit had ik moeten zien aankomen. ik liep verder maar stopte meteen weer toen mijn oog op iets viel. Het was bijna niet meer te herkennen, maar ik zag het toch. In een plas opgedroogd bloed  lagen stroken stof. Ik pakte een kleverige strook op en rook eraan. Dit was zeker geen hertenbloed dat wist ik zeker. ‘NAOMI’ begon ik opeens te roepen. er kwam geen antwoord maar ik had ook niks verwacht. Ik stak de openplek over en liep weer verder het bos in. Ik bleef het ruiken de geur van bloed. Ik liep alert verder en draaide me op bij elke kleine ritseling. Toen ik uiteindelijk had besloten dat ze hier niet was en terug wilde lopen zag ik het. De struiken aan mijn rechterkant waren aan de zijkant helemaal rood. Ik liep door het struikgewas heen en daar lag ze. Ze lag naakt bedekt door een laag bloed tegen een boom aan. Ik kon van deze afstand al zien dat ze er niet goed aan toe was. ik zag dat er stukken huid ontbraken op verschillende plekken. Ik rende snel naar haar toe en trok mijn jas uit, die ik vervolgens om haar heen sloeg. ‘naomi’ zei ik. Maar er kwam geen reactie. Ik trok haar op mijn schoot en schudde haar voorzichtig door elkaar. Ik zag haar oogleden een klein beetje omhoog gaan, maar ze vielen al snel weer dicht. ‘rustig maar ik ben er nu, alles komt goed’ fluisterde ik. Ik pakte mijn mobiel en stuurde snel een sms naar Peter, om te zeggen dat ik haar gevonden had. Toen ik daarmee klaar was bekeek ik haar wonden eens. Op haar benen zaten diepe bijtwonden. De wolf was zo te zien niet erg liefelijk met haar omgegaan. Doordat we weerwolven zijn genezen we gelukkig wel snel, anders had ze nu niet meer geleefd. Ik durfde haar eigenlijk niet op te pakken, maar ik wist dat er geen andere keus was. voorzichtig schoof ik mijn handen onder haar lichaam. Aan haar gezicht was te zien dat ze veel pijn leed, maar ik ging toch door. Toen ik haar eindelijk vast had voelde ik dat het bloed aan me bleef kleven. Maar het kon me niks schelen het belangrijkste was nu om haar veilig naar huis te brengen. 

 heey sorry  dat ik zo lang niks meer heb geschreven.

laat me weten of jullie vaker hoofdstukken willen vanuit Eric zijn perspectief en laat me weten of jullie dit een leuk hoofdstuk vonden en please vote x 

ps. de komende 2 weken zal ik niet veel schrijven omdat ik op vakantie ga