one bite can change it all

Don't leave me

Rond een uur of drie word ik wakker. Omdat ik nog half slaap weet ik eerst niet waar ik ben, maar als ik een warm lichaam tegen me aanvoel komt alles weer terug. de avond hiervoor, de kus met Eric. Zo goed als ik me er gister bij voelde, zo slecht voel ik me op dit moment. Gelukkig heeft Eric zijn arm niet meer om me heen. Voorzichtig laat ik me van de bank af glijden, Eric maakt ondertussen wat geluiden maar het lijkt er niet op dat ik hem wakker heb gemaakt. Voorzichtig loop ik naar de deur van de bibliotheek toe. Als ik hem opentrek begint hij licht te kraken maar Eric lijkt in zo’n diepe slaap te zijn dat hij niks merkt. Snel slip ik er doorheen en ren zo snel als ik kan de gang door naar de trap. Bij elke stap die ik zet komen er meer gedachtes terug, de zoute smaak van zijn lippen op de mijne. Mijn handen onder zijn T-shirt, de spieren die je door zijn dunne huid heen kon voelen. Ik grijp met mijn handen naar mijn hoofd, al deze herinneringen ik kan ze niet aan. als ik eindelijk in mijn kamer ben trek ik snel de deur achter me dicht en doe hem snel op slot. Ik loop direct door naar de badkamer en draai de kraan open. Het koude water in mijn gezicht doet me goed en het helpt me alles op een rijtje te krijgen. als ik me weer wat rustiger voel plof ik neer op mijn bed. Waarom heb ik hem nou gezoend, maar het voelde zo goed. ik weet het gewoon niet meer. gister voelde het zo goed maar nu niet meer, ik schaam me. het moet de volle maan zijn geweest. Gister wist ik het nog niet zeker maar nu wel. De volle maan heeft meer invloed op me dan ik zou willen. Ik kruip snel onder de dekens en laat me hoofd op de zachte kussens vallen. Hopelijk heeft Eric het er niet meer over en kunnen we gewoon doen alsof dit niet gebeurd is. Wat zouden mijn vriendinnen wel niet denken als ik ze vertel wat er gister gebeurd is. Maar voordat ik me hier verder druk om kan maken val ik weer in slaap.

Ik weet niet hoe laat het is, maar op een gegeven moment word ik wakker door geklop op mijn deur. eerst denk ik dat ik nog slaap, maar als ik het geklop blijf horen besluit ik toch maar om te gaan kijken. Langzaam stap ik uit het bed en loop naar de deur toe. Als ik hem opendoe wil ik hem het liefst meteen weer dichtgooien. Voor me staat Eric zonder shirt, hij ziet er precies zo uit als ik hem heb achtergelaten op de bank. ‘heey, gelukkig ben je hier ik vroeg me al af waar je was. ik was al bang dat je weer naar het bos was gegaan.’ ‘nee, ik was gewoon hier. Maar is er verder nog iets’ vraag ik voorzichtig. Ik hoop dat hij snel weer weg gaat, het gevoel van gister welt namelijk langzaam weer in me op. als hij hier nog een minuut langer blijft staan ben ik bang dat ik hem weer bespring. ‘we moeten over een half uur naar school dus als je nog wat wilt eten moet je snel zijn,’ antwoord hij. ‘ik heb niet zo’n honger dus ik zie je zo wel bij de auto’. En nadat ik dat heb gezegd sla ik snel de deur achter me dicht. Ik laat mezelf tegen de deur aanzakken en laat mijn hoofd tussen mijn knieën rusten. Ik dacht dat ik alles op een rijtje had maar nadat ik hem net weer zag lijkt alles weer van zijn plaats. Na een paar minuten besluit ik dat het tijd word om me aan te kleden, maar dan besef ik dat ik me kleding van gister nog aanheb. Gelukkig ligt er nog een schone trui in een van de lades.

Ik loop gelijk door naar de auto van Eric, bang dat ik iemand tegen kom van de roedel. Waarom moet Eric ook nog zo ver van school wonen, dit beteken dat we extra lang met elkaar opgescheept zitten. Eric staat nog niet bij de auto dus kan ik me nog even psychisch voorbereiden. Jammer genoeg zie ik Eric al na een paar minuten naar buiten komen. Hij ziet er te vrolijk uit na mening, net wat ik nodig heb. ‘heey, jij hebt veel zin in school,’ lacht hij. Ik knik en probeer te glimlachen wat me maar net lukt, maar Eric lijkt niks te merken. We stappen in en zodra we zitten draait Eric zijn hoofd mijn kant op. ‘waarom was je opeens weg vanochtend?’. Ik weet niet wat ik hier op moet antwoorden en kijk snel naar buiten. ‘moeten we niet gaan anders komen we misschien te laat’, vraag ik snel. Maar Eric lijkt geen genoegen te nemen met mijn smoes. ‘je kan me alles vertellen, dat weet je toch’. Ik knik. ‘en ik vertel je nu dat we nog te laat gaan komen’. Ik zie dat hij zich er voorlopig bij neerlegt maar Eric kenende komt hij er later vandaag nog op terug. de enige manier om dit te voorkomen is om ervoor te zorgen dat ik hem de hele dag niet tegenkom. We zeggen de hele weg niets tegen elkaar en als we eindelijk op school aankomen stap ik snel uit. Ik zwaai nog even snel naar hem maar loop daarna direct door naar de school. In de gang is het gelukkig druk, Eric kan me nooit tussen al deze mensen vinden. Ook al is zijn reukvermogen beter dan die van de mens, tussen zoveel jongeren kan hij me echt niet ruiken.