one bite can change it all

lonely nights

eric pov

Ik kijk op de klok. Het is 7 uur in de ochtend, voorzichtig draai ik mijn hoofd. Ik voel meteen de pijn in mijn nek. Het is twee dagen sinds ik Naomi heb gevonden en sinds dien heb ik haar bijna niet meer alleen gelaten. Ik was bang dat ze weer zou worden overgenomen door hem en weer weg zou lopen. De afgelopen dagen heb ik dan ook in een stoel doorgebracht. Ik sta op en rek me uit. De afgelopen dagen is er veel gebeurd. Zodra ik weer thuis aankwam met Naomi stond iedereen al klaar. Peter had een goede vriendin van hem gebeld. Omdat we natuurlijk snel genezen kunnen we niet naar een normaal ziekenhuis. Zahra is net zoals ons en heeft ondanks alles een dokters opleiding gevolgd. Zodra we naomi weer in haar eigen bed hadden neergelegd werd iedereen de kamer uitgestuurd. De enige die mocht blijven was Peter. Nadat er na mijn gevoel ongeveer drie uur was verstreken kwamen ze eindelijk weer naar buiten. Zahra vertelde ons dat ze er slechter aan toe was dan we voorheen hadden gedacht. Ze had erg veel bloed verloren en daardoor waren haar wonden ook minder goed genezen. Verder ging Zahra niet in op onze vragen. Het enige wat ze zei was dat we haar de kans moesten geven om uit te rusten. Mila en Candice waren daarna snel weer terug naar hun bed gegaan. Iedereen was moe geworden maar de vermoeidheid leek mij maar niet te bereiken. Uiteindelijk had ik Peter zover gekregen dat ik bij Naomi mocht blijven. De enige voorwaarde was dat ik haar met rust moest laten, maar daar kon ik mee leven. En zo had ik de hele tijd gezeten. Op de stoel naast haar bed. Ik had uren naar haar gekeken. Ik wist dat ik dat niet moest doen, maar het ging automatisch, alsof mijn ogen naar haar toe werden getrokken. Ik begon kleine dingen te zien die me hiervoor nog nooit waren opgevallen. Niet dat ik haar hiervoor zo vaak had gezien maar toch. De kleine kuiltjes in haar wangen en de lichte lokken haar die soms tussen haar bruine haar tevoorschijn kwamen

                In de laatste twee dagen was ze maar een paar kaar bij bewustzijn gekomen.  Toen ze voor het eerst wakker was geworden had ze niet geweten waar ze was, maar voordat ik haar kon vertellen wat er was gebeurd was ze weer weggevallen. De tweede keer was ze langer wakker gebleven. Ik had de tijd gekregen om het samen met Peter aan haar uit te leggen. Waarschijnlijk drong het niet echt tot haar door. Maar het was beter dan niks. Gister vroeg ze me wel iets wat ik niet had aan zien komen. Ik weet niet hoe ze er opeens aan kwam maar opeens vroeg ze me naar Nikki. Ik was haar bijna helemaal vergeten. Ik had gelukkig een bericht van een lid van onze roedel gekregen waarin hij me vertlede dat ze weer veilig thuis was gebracht. Ze hadden haar ook wat gegeven dat ze zich niets meer zou herinneren. Dit had ik ook allemaal aan Naomi verteld. Ze had me een boze blik toegeworpen en me onmenselijk genoemd. Maar een paar minuten later was ze weer weggezakt.

                Ik loop voorzichtig de kamer uit, bang om een geluid te maken. maar als ik de kamer uit ben weet ik dat dat eigenlijk helemaal geen zin had. Naomi is toch in een diepe slaap en zal vast niet wakker worden van een krakende vloer.

Ik besluit om de komende paar uren in mijn eigen kamer door te brengen. Ik moet nog wat huiswerk maken voor school. Door de laatste paar gebeurtenissen heb ik bijna niks meer gedaan aan school. Maar na een halfuur laat ik me op mijn bed ploffen. En voordat ik het weet val ik in slaap.

 Als ik weer wakker word en op de klok kijk zie ik dat het al vier uur is. Blijkbaar heb ik mijn bed toch meer gemist dan ik dacht. Ik besluit om te douchen en neem er zoals ik meestal doe de tijd voor. Ik laat het water over mijn gezicht lopen en voel hoe het water mijn hele lichaam verwarmt.

          Na ongeveer twintig minuten voel ik me eindelijk schoon. Als ik me heb aangekleed besluit ik om naar de keuken te gaan. Als ik binnenkom zie ik Mila en Scott aan de tafel zitten samen met Lucy , Simon en Anne. Lucy heeft haar zwarte haar in een lange vlecht op haar rug hangen. Ze kijkt me lachend aan. Ik ken haar al bijna mijn hele leven en ze is een van mijn beste vriendinnen. Ik loop naar haar toe en geef haar een knuffel. ‘ ik je al zo lang niet meer gezien ‘zegt ze terwijl ze me een zoen op mijn wang geeft. Vroeger hebben we wel eens geprobeerd of het tussen ons zou werken. Maar toen we elkaar voor het eerst zoende wisten we al meteen dat dat hem niet zou worden. Ik ga naast haar zitten. ‘ja inderdaad, waar heb je allemaal uitgehangen’ lach ik. ‘ooh je weet wel overal en nergens’ antwoord ze. Lucy was een paar weken geleden weg gegaan. Nadat ze klaar was met school had ze besloten om samen met een paar vrienden van de roedel te gaan reizen. Ik geef het niet graag toe maar ik heb haar in de tussentijd gemist. ‘en wat heb ik gehoord. Heb je een nieuw vriendinnetje’ vraagt Lucy terwijl ze me een duw tegen mijn schouder geeft. Ik kijk haar boos aan. ‘ik maak maar een grapje, maar even serieus wie is ze’ lucy kijkt me vragend aan. Nadat ik haar het hele verhaal van de afgelopen dagen heb verteld is haar lach van haar gezicht verdwenen. ‘en niemand weet wie deze wolf is ‘ vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. ‘nee niemand, we hebben de laatste tijd geen nieuwe meldingen binnen gekregen’ zeg ik. ‘vreemd, je zou denken dat een nieuwe roedel wel opgemerkt zou worden door andere. Deze persoon weet zijn sporen goed uit te wissen.’ Antwoord Lucy. Ik knik weer, maar voordat ik weer antwoord kan geven komt Candice de kamer in. Ze kijkt meteen mijn richting op. ‘wat is er’ vraag ik. ‘ ze is weer wakker en ze wil je graag spreken’ antwoord ze. Ik sta meteen op en loop samen met Lucy de keuken uit.

 heey sorry dat ik zo lang niks heb geschreven. ik ben pas een week terug van vakantie en het was echt top. hoop dat jullie allemaal een leuke vakantie hebben. en ik moet veel werken dus heb niet zo veel tijd maar ik zal mijn best doen xx

ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden. laat me please weten wat jullie er van vonden en please vote xx