Ik liep naar de achterkant van de tribune. Mijn laatste les was snel voorbij gegaan , dat kwam vooral omdat ik benieuwd was wat Nikki met me wilde bespreken. Ze was zo vaag met dat briefje, ik was toch wel een beetje bezorgt. Britney had haar ook al niet gezien vandaag. Ik was bijna bij de tribunes. Op het veld zag ik wat leden van het voetbal team trainen. Snel glipte ik achter een van de tribunes. Ik keek om me heen, maar nergens was Nikki te bekennen. Misschien was ze wat later. ik leunde tegen een van de palen aan die de tribunes ondersteunen. Ik checkte mijn mobiel maar Nikki had niks gestuurd. Opeens hoorde ik een krakend geluid. Het kwam bij de laatste tribune vandaan. Langzaam draaide ik me om. Ik had verwacht Nikki te zien , maar in plaats daarvan kwam Eric achter de tribune vandaan.
Langzaam kwam hij dichterbij. ‘wat doe jij hier’ vroeg ik verbaast. ‘ik wacht hier op iemand dus ik denk dat je beter kan gaan’. ‘ik denk niet dat Nikki nog zal komen’ antwoordde hij . ‘u h ik denk niet dat ik weet wat je bedoelt en hoe weet je dat ik hier met Nikki heb afgesproken.’ Antwoordde ik ‘en wil je nu alsjeblieft gaan’. ‘Sorry maar ik denk niet dat ik dat kan en ik heb dat briefje geschreven en als ik mijn eigen naam had gebruikt was je waarschijnlijk nooit gekomen.’ antwoordde hij. Terwijl hij dit zei kwam hij dichterbij. Tot hij uiteindelijk voor me stond. ik deinsde achteruit maar hij stapte meteen naar voren. ‘kan je alsjeblieft wat naar achter gaan’ vroeg ik hem terwijl ik verder naar achterliep. ‘ik wist het eerst nog niet, maar na die gymles kwam ik er achter’ zei hij. ‘waar heb je het in godsnaam over’ was Eric gek geworden waar had hij het over en wat deed hij hier , waar was Nikki. ‘ik weet wat je bent, ik ken je ware aard’ zei hij. ‘sorry Eric maar ik denk dat ik je niet helemaal kan volgen’. ‘het spijt me maar als Nikki niet komt ga ik denk ik maar’ ik wilde net weglopen, maar op dat moment greep hij mijn arm. hij was niet mormaal sterk , en hoe meer ik me tegen zijn grip verzette hoe steviger hij me vast begon te houden. ‘wil je me alsjeblieft loslaten’ piepte ik. Ik voelde zijn grip wat verzwakken maar hij hield me nog steeds vast. ‘ik weet dat jij ze hebt vermoord’ zei hij. Ik kon even niks uitbrengen. Ik zag dat hij mijn geschokte gezicht zag, en dit bevestigde voor hem waarschijnlijk wat hij dacht. Maar ik gaf me niet zo snel gewonnen, Eric wist niks en dat moest zo blijven ook. Maar hoe wist hij de waarheid. Opeens wist ik het. Er was maar een iemand die wist wat ik die avond had gedaan. ‘ik weet niet waar je het over hebt Eric en ik moet nu echt gaan’. Ik trok zo hard als ik kon mijn hand uit zijn grip. Ik probeerde weg te rennen , maar hij blokkeerde me. ‘dus ik had het goed’ antwoordde hij ‘jij was het wel’.
‘ik weet wie je bent’ piepte ik . door mijn angst kneep mijn keel vanzelf dicht. Ik had het eigenlijk altijd al geweten, zijn sluikse blikken telkens in mijn richting. En zijn uiterlijk, dat korte haar van hem. Ik had het die avond niet goed kunnen zien maar nu ik hem zo in het daglicht zag , kon ik de gelijkenissen zien. Hij was het, hij was de wolf. ‘laat me er alsjeblieft langs’ huilde ik. Door de angst waren de tranen vanzelf opkomen zetten. ‘ik denk niet dat ik snap waar je het over hebt, ik ben niet de persoon die je denkt dat ik ben’ antwoordde hij. ‘hoe kan ik dat nou zeker weten’ gilde ik. ‘je kan dit net zo goed allemaal liegen’. ‘dat doe ik niet’ antwoordde hij ‘ik zal het bewijzen’. Ik merkte dat hij rustiger begon te praten maar het hielp niet. Ik was nog net zo gestrest en bang als een seconde gelede. ‘luister alsjeblieft naar me’ zei hij terwijl hij me met smekende ogen aankeek. ‘ik geef je 1 kans’ antwoordde ik zenuwachtig. Ik wist toch al dat ik hem niet geloofde , maar als ik hem geen kans zou geven zou hij me waarschijnlijk blijven lastigvallen. ‘okey’ begon hij. ‘ik wist het eerst nog niet, zoals ik al zei kwam ik er pas achter tijdens de gymles. De laatste tijd waren er al steeds meer dieren dood gevonden, en zelfs mensen. Maar dat laat het nieuws niet zien omdat het te gruwelijk was, er was namelijk nog maar weinig van ze over. Ik dacht al dat er een nieuwe wolf in ons gebied zou zijn. En toen ik je tijdens gym per ongeluk omduwde, zag ik je wonden.’ Hij liep naar me toe en trok zo snel dat ik me er niet tegen kon verzetten mijn hemd omhoog. Hij haalde zijn vingers langzaam langs de afdruk. ‘ ik wist toen ik dit zag dat je er iets mee te maken moest hebben. Ik ken alle wolven hier, en ik weet hoe ik er een moet herkennen. Maar ik wist nog niet zeker dat jij achter de moorden zat totdat je me er over vertelde in de supermarkt. Je vertelde me dat er ongeveer zes paarden waren gedood. Maar niemand anders wist dit. Dit weet ik namelijk door de politie zelf. Ik ken daar namelijk mensen. En ze vertelde me dat het erg moeilijk was om te zien hoeveel paarden er gedood waren. Maar jij wist het precies, want de volgende dag melde de politie namelijk dat het er zes waren’. ik slikte, ik had mezelf gewoon verraden. Ik geloofde hem nog steeds niet helemaal , maar zijn verhaal klonk wel erg overtuigend. ‘ en hoe kan je zomaar aan die informatie van de politie komen, en waarom ben je zo geïnterneerd in die moorden’ vroeg ik. ‘ dat is toch duidelijk’ antwoordde hij ‘ ik ben net zoals jij een weerwolf, net zoals veel leden van de politie. Zij horen bij dezelfde roedel als waar ik bij hoor. En we willen onszelf natuurlijk niet bekend maken aan de buitenwereld, niemand mag van ons bestaan afweten. Dus moeten we alles wat met ons te maken kan hebben proberen te verbergen. Anders gaan mensen misschien wel op onderzoek uit en dat kunnen we niet hebben’. ‘ hoe weet ik of dit waar is , misschien is dit allemaal wel een grote leugen.’ Vroeg ik hem. ‘dat moet je zelf bepalen , maar ik beloof je dat ik de waarheid spreek’ antwoordde hij. ‘ik wil je roedel ontmoeten’ fluisterde ik. ‘misschien geloof ik je dan. ‘dat is goed’ zei hij tot mijn verrassing. Ik had niet gedacht dat hij hier mee in zou stemmen. ‘laten we dan maar meteen gaan , dan zul je er snel genoeg achter komen dat ik de waarheid spreek’. En opdat moment trok hij me mee in de richting van de parkeerplaats. Ik wist dat het een slecht idee was om met hem mee te gaan, straks ontvoerde hij me ofzo. Maar ik moest nu achter de waarheid komen en dit was de enige optie die ik had.
heey sorry het duurt wat langer voordat ik er nieuwe hoofdstukken opzet omdat ik het druk heb met school. laat me alsjeblieft weten wat jullie van dit hoofdstuk vinden en wat jullie vinden van mijn verhaal tot nu toen en please vote x
YOU ARE READING
one bite can change it all
Werewolf. Ik durfde niet achter me te kijken maar aan de trillende grond en het gehijg dat steeds dichter bij kwam wist ik dat de wolf zijn pas ook versnelt had. Ik zag in de verte wat bomen staan misschien als ik wat sneller zou rennen zou ik in een van de...
