one bite can change it all

James

We waren al ongeveer twintig minuten onderweg. Het was super gezellig met Candice en James. Ik was er achter gekomen dat Candice en Mila allebei al zins jongs af aan wisten dat ze een weerwolf waren. Candice haar ouders zaten al hun helen leven bij de roedel van Peter. Naja de roedel waarvan zijn vader toen nog de lijder was. James was net zoals mij. hij was niet gebeten door een of andere krankzinnige wolf zoals mij maar hij bleek geadopteerd te zijn. Candice had me verteld dat rond de pubertijd de weerwolf genen beginnen te werken. Je weet nooit wanneer het kan gebeuren, het kan als je twaalf bent maar ook als je al achttien bent. Candice veranderde toen ze veertien was, haar verandering ging niet zoals de mijne met veel pijn. Ze had bijna haar helen leven naar het moment van de verandering toegeleeft en was door iedereen geholpen. James was verandert toen hij dertien was. Hij vertelde me dat hij samen met zijn klas op kamp was in het bos, toen hij zich opeens niet lekker begon te voelen. ze waren net een speurtocht in het donker aan het maken, zoals ieder kamp altijd doet , toen er opeens een helse pijn door zijn lichaam heen trok. net zoals bij mij die nacht dat ik veranderde. Toen de lerares naar hem toe ging om te vragen wat er aan de hand was , was hij snel het bos in gerent. hij had voetstappen achter zich gehoord maar was snelverder gegaan totdat hij de pijn niet meer aankon. Ik vond het zo zielig voor hem, maar dat was nog niet eens het ergste. Toen hij die ochtend wakker werd  zat hij net als mij onder het bloed. Ik snapte helemaal hoe hij zich moest hebben gevoeld, je wordt wakker naakt in een bos onder het bloed en je weet niet wat er gebeurd is. Toen hij de weg terug probeerde te vinden naar het kamp kwam hij zijn lerares tegen. Ze lag in een plas opgedroogd bloed met haar lichaam aan stukken gescheurd. Hij vertelde ons dat hij snel was doorgelopen en dat hij zich had gewassen in een meer dicht bij het kamp. Toen hij bij het kamp aankwam was er niemand meer. Overal lagen overhoop gehaalde tenten en spullen en allemaal zaten ze onder het bloed. Er lagen een paar ledematen maar verder had hij niet gekeken. Hij was kotsend op de grond gevallen. Een van de tenten was niet aangetast en daarin had James wat kleding gevonden. Ook vond hij een mobieltje waarmee hij de politie had gebeld.

Het bleek dat er die avond negen van de veertig mensen waren omgekomen. De politie was tot de conclusie gekomen dat het een psychopaat moest zijn geweest of een wilde beer. Maar James wist wel beter. toen hij thuis kwam had hij alles aan zijn ouder verteld, erop hopend dat zij hem zouden uitleggen wat er was gebeurd maar dat deden ze niet. In plaats daarvan stuurde ze hem naar een psycholoog, die hem vertelde dat hij zo moest zijn geschrokken door de massamoord in het bos dat hij waanbeelden begon te zien. James vertelde ons dat hij het op een gegeven moment zelfs begon te geloven , tot het moment van de nieuwe volle maan. Hij wist al wat er zou gebeuren en was al van huis weggelopen om zich schuil te houden in het bos. De pijn was iets minder dan de eerste keer maar hij was er nog steeds. Toen hij die volgende dag wakker werd lag hij in een bed met naast hem een jongen zittend op een krukje. De jongen legde hem alles uit wat er die  avond gebeurd was en vertelde hem dat hij niet bang hoefde te zijn en dat hij het zelf ook allemaal had meegemaakt. Later bleek de jongen Peter te heten. De roedel was die avond verder dan normaal getrokken. Peter had James verteld dat ze het nieuws over de moord hadden gehoord en vertelde hem dat ze meteen wisten dat het een nieuwe wolf was. Ze herkende de troep die James had achtergelaten , bloed en veel dode lichamen. Ze waren speciaal er naartoe gereisd om hem te zoeken. Sinds die avond was James niet meer terug gegaan naar zijn ouders. De ouder van peter hadden hen gebeld om te zeggen dat James voorlopig bij hun bleef om tot rust te komen. Ze vertelde dat ze hem gevonden hadden in het bos en dat hij veel mentale schade had opgelopen. De vader van Peter vertelde James zijn ouders dat hij een begaafde psycholoog was die hun zoon graag wilde helpen. Natuurlijk geloofde James zijn ouders hier niks van en wilde ze hun zoon terug.  Ze besloten om op gesprek te komen , maar toen Peter zijn vader echt een  psycholoog bleek te zijn en James hen smeekte om te mogen blijven stemde ze ermee in.  Ze kwamen hem bijna elke week wel een keer bezoeken maar met de tijd werd dat steeds minder. James vertelde me dat hij beter leerde omgaan met de pijn en dat het steeds minder werd. Hij woonde nu al zo’n zeven jaar bij Peter en beschouwde hem als zijn grote broer. ‘dat moet zo zwaar zijn ‘ zei ik toen James klaar was met zijn verhaal. Hij knikte ‘ ja, dat was het maar door Peter en de rest van de roedel ben ik er weer helemaal boven op gekomen. Ik weet zeker dat ze jou ook graag willen helpen.’ Ik hoopte het maar, want ik wilde al die pijn niet nog een keer alleen meemaken. ‘en zie je je ouders nog wel eens’ vroeg ik. ‘heel af en toe, een keer in de twee maanden ofzo soms nog niet eens’ zei hij ‘maar ik vind het niet zo erg ik heb nu een nieuwe familie die mij echt begrijpt en uiteindelijk bleken ze toch niet mijn echte ouders te zijn.’ Daar zat wat in , maar ik zou echt niet zonder mijn ouders kunnen dacht ik. ‘ we gaan je echt allemaal helpen net zoals James is geholpen’ zei Candice en ze gaf me een knuffel voor zover dat kon met onze riem om. De rest van de rit hadden we het over onze vrienden en shoppen.

heey ik hoop dat jullie dit koorte ht over james leuk vonden . laat me please weten wat jullie ervan van vonden + vote. wat vinden jullie van het verhaal tot nu toen laat het me weten xx