one bite can change it all

back to school

Toen we bij de keuken aankwamen was er niemand te bekennen. Ik smeerde snel een broodje en wachtte toen totdat Eric klaar was. gelukkig had ik nog wat geld in mijn kluisje liggen dus kon ik op school wat halen en hoefde ik nu niets te maken. toen Eric klaar was liepen we naar zijn auto toe. ‘waarom was er net eigenlijk niemand’ vroeg ik hem. ‘ de meeste die hier wonen zijn al van school af of ze wonen gewoon bij hun ouders en zijn hier dus ’s ochtend ’s  niet.’ Antwoorde. Ik knikte. Voordat we naar de keuken waren gelopen had Eric nog snel even een tas en de boeken die ik vandaag nodig had gepakt.

                Ik stapt in. In mijn jaszak voel ik mijn nieuwe mobiel zitten, maar ik durf hem er niet uit te halen. Ik had hem er gister ingestopt zodat ik hem niet zou vergeten en dus weer terug moest naar het huis van de roedel. Uiteindelijk pak ik hem toch uit mijn jaszak. ‘nog bedankt’ fluister ik bijna. ‘geen dank’ lacht hij ‘ je oude was kapot en ik wist dat je geen nieuwe zou krijgen van je pleegouders, dus heb ik er een voor je gekocht. okey, eigenlijk is hij van James maar die heeft dat ding nooit aangeraak en uiteindelijk heeft hij hem aan mij gegeven. Maar omdat ik al een goede mobiel had ,heb ik hem in een kast gelegd. En nu was het de juiste tijd om hem er weer uit te halen’. Ik had nooit gedacht dat Eric zo aardig zou zijn. Maar ik wist dat het na vandaag over was tussen ons. Hij had zijn leven en ik de mijne en samen werkt dat denk ik niet. Hij is de hunk van de school en als ze hem samen zien met mij is dat gewoon raar. En het liefst wilde ik me weer normaal voelen. Dat hele weerwolf ding vond ik maar verwarrend. Ik moet eerst gewoon tot mezelf komen en alle gebeurtennissen van de laatste paar dagen laten bezinken, en een Eric helpt daar niet bij. Ook al vind ik iedereen in de roedel super aardig.

                We zitten nu ongeveer tien minuten in de auto. Het landhuis licht buiten de stad en onze school licht in het centrum. Opeens vraag ik me iets af. ‘waar zijn jouw ouders eigenlijk’. Hij lijkt verrast door de vraag. ‘ ze zijn al een paar jaar dood denk ik. Mijn moeder is neergeschoten tijdens een volle maan, ik was toen denk ik een jaar of 7. Een paar dronken gasten dachten dat het leuk zou zijn om ’s avonds op herten te gaan jagen. Mijn vader heeft ze uiteindelijk gevonden en laten we zeggen dat het niet goed voor hun is geëindigd. Vier jaar later werd mijn vader erg ziek, hij had waarschijnlijk kanker en is daaraan overleden.’ Ik wist even niks te zeggen. Net als mijn ouders waren zijn ouders er ook niet meer. ‘Het spijt me’ zeg ik. ‘het geeft niet’ antwoord hij, ‘ door de jaren heen ben ik er aan gewend om mijn verhaal t e vertellen. Het doet nog steeds pijn maar het voelt niet meer zoals zes jaar geleden.’ Ik weet precies wat hij bedoeld , langzamerhand vertelde ik het verhaal van mijn ouders telkens vaker als mensen er na vroegen. Eerst vermeed ik het onderwerp altijd. Ik kon de emoties niet aan die het vertellen bij me naar boven bracht en ik haatte het als mensen hun medeleven toonde. Het klinkt harteloos en ook al heb ik het net ook bij Eric gedaan, maar in het begin wil je gewoon alleen zijn en niet telkens mensen om je heen hebben die vragen hoe het gaat. opeens bedenk ik me nog wat ‘maar iedereen zegt altijd dat jouw ouders de spullen voor het voetbal team betalen?. Maar is dat echt waar want ik wil niet gemeen zijn maar je ouders zijn overleden.’ vraag ik. Er verschijnt een lag om zijn mond en hij begint te lachen. ‘alleen de directie weet van mijn ouders en wat van mijn goede vrienden maar de rest van school niet. Ik weet nu al hoe dat zal gaan , alle meisje komen hun medeleven tonen. Niet dat dat zo erg is’ lacht hij. ‘maar ik hou het gewoon liever voor mezelf en over die spullen gesproken die betaald Peter. Hij is al van jongs af aan een voetballiefhebber en hij wilde graag iets voor me doen. En omdat hij wat extra geld over had wilde hij het graag hier aan uit geven ondanks miranda die niks van voetbal wil weten.’ Ik moest lachen. ‘ dat is echt heel lief van hem’ zeg ik. ‘ja ik heb mazzel met zo’n beste vriend’ antwoord Eric. Opeens komen er allemaal vragen bij me op ,‘hoe ben je eigenlijk bij de roedel terecht gekomen?’ vraag ik. ‘mijn ouder waren altijd al goed bevriend geweest met de familie Black, de vader van Peter. Mijn ouders zijn altijd al lid geweest van de roedel en toen ze overleden was het ook logisch dat ik daar ging wonen. Ik ken Peter ook al mijn helen leven en natuurlijk mocht ik er blijven wonen toen hij de lijder werd zoals elk roedel lid die geen woonplaats meer heeft. Je zou ook zo bij ons kunnen blijven’ antwoord Eric. Ik kijk hem even aan en kijk dan weer naar buiten. ‘dat weet ik’ fluister ik maar ik ben niet eens een lid van jullie roedel’. ‘In onze ogen ben je dat al’ antwoord Eric en dan blijven we een tijdje stil.