Seventeen imagines

#59 "Author story"

A/n: so I am gonna share my story during De concert of svt in Manila. The flashback is true story, but the next part is my dream.

===
#svtshortimagines #Seungkwan (#59)

===
Tatlong taon narin  ang nakalilipas mula ng maging  active kpop fan girl ako. You know, bumibili ng merchandise, nagpapakapuyat gumawa ng mga fanfics at gumagastos ng malaki para sa concert ng mga idols ko.

Sa ngayon, masasabi kong pansamantala akong  tumigil.

I am now working at Korea. Well, pangarap ko ito dati since mas magiging madali pa sakin na makita ang mga kpop idols ko na nangangalang Seventeen. Ngunit habang tumatanda ako, nakikita ko ang realidad ng buhay. Ang fans ay fans. At anuman ang pagsisikap ko, mananatili akong fans sa puso nila. Masakit? Oo. Pero iyon ang katotohanan.

I closed my eyes and reminisce what happened years ago.

[ flash back=

Nakatayo ako sa tabi ng stage, holding my camera and looking at him, Boo Seungkwan. He is the main vocalist ng Seventeen, at talagang baliw na baliw ako sa kaniya.

"Seungkwan Seungkwan!" I shouted.

Pero kasalukuyan niyang hawak ang mic at nagsasalita.

"Jeonghan! Seungcheol! Jun!" Mga sigawan ng fans na katabi ko.

Halos tumingkayad na ako para mangibabaw sa kanila. Ang mission ko? Ang mapansin no Seungkwan. Tama! Hindi ako pwedeng umuwi ng bahay galing  sa concert nila  ng Hindi niya ako napapansin!

"Seungkwan! Seungkwan Seungkwan ko! Seungkwan! Here! Seungkwan mahal kita! Seungkwan!"

For the first time, he looked at me in the eye and smiled. Wow, just wow. Dahil sa ginawa niya mas  lalo  akong naging pursigido.

"Seungkwan! Seungkwan! Seungkwan!" Sigaw ko na parang nababaliw na babae. Kulang nalang ata  umakyat ako sa stage at sumayaw ng quando quando.

Again, he looked at me Pero this time, tawa siya ng tawa. Siguro, nagulat siya sa pinag gagagawa ko at sa reaction ko na parang mamamatay na.

Actually, magsasalita sana siya nun, Pero na-distract at a siya sa sigaw ko kaya  napatawa nalang siya at napaupo. Sabay, bumulong siya Kay Vernon at tumingin sila sakin na natatawa parin.

Now, yung mga katabi ko, pinagtitinginan na ako. Who cares? Gagawin ko lahat para mapansin niya ako.

"Seungkwan! Seungkwan! I love you! Seungkwan! Here! My Boo!" I shouted again.

Tumingin siya sakin. Sa panahong ito, sobrang tagal niya ko tinitigan. Then he smiled at me.

"Oh my gosh! Seungkwan I love you!" I shouted.

Then he nods, tumango siya na parang  pinapakalma niya ako. Hanggang sa nagwawala na ako at binigyan ko siyang flying kisses. Pagkatapos, Hindi ko akalain ang huli niyang ginawa. Kinindatan niya ako, not once, not twice, sobrang dami na Hindi ko na mabilang.

Nagsisigaw ako ng, "KININDATAN NIYA AKO! KININDATAN NIYA AKO! WAAH!"

Sulit. Sulit na para sakin ang ginawa niya. And ang last speech niya ay. ...

"I am touched. I can never forget your eyes," he slightly looked at our direction, "your voice, your cheers. Mahal kita." ) end of flashback.

Sariwang sariwa pa sa akin ang pangyayari na iyon.

I opened my eyes and looked at the building in front of me.

"Pledis," I read the sign.

Pang sampung beses ko ng pumunta sa lugar na ito, umaasang makikita ko ng malapitan ang mga idols ko, especially si Boo. Province kasi yung place ng work ko here in Korea, malayo rito  sa Seoul City kaya, minsan lang ako makapunta.

Still, patuloy akong  umaasa.

"Assumera ka naman," I said to myself. "Hindi naman nila ako makikilala. Tama, hay," I sighed.

Tumalikod na ako at nagsimulang maglakad.

"Oh? Good morning." Someone greeted me.

Slowly I looked up and saw him. Kusang nanlaki ang mga mata ko ng makita ko siya. Oo! Nakita ko sa harap ko so Boo Seungkwan!

"M-Morning," I greeted.

"Annyeonghikaseyo (Goodbye)," he said and bowed at me.Pagkatapos ay  nilagpasan niya ako at papasok na sa building.

Seungkwan greeted me. At napahawak nalang  ako sa dibdib ko na walang tigil sa pagtibok!

Anong  gagawin ko?! Nagkita na kami. Once in a lifetime to! Hindi na pwedeng maulit!

Pero hindi  ako makagalaw, ni hindi nga ako makahinga eh!

"Jeogyo! (Excuse me!)" He shouted.

Slowly, I looked back. Oh my god! Andito parin siya!

"You are not Korean, right?" He asked.

Napalunok ako ng laway at napatango. "I am a Filipino."

"Ohh," he covered his mouth. "You looked familiar," he added.

Napakuyom ako ng kamay at kusang kumirot ang dibdib ko. No way. Hindi ako pwedeng umasa. Ako? Matatandaan niya?! Imposible! Ang dami daming fans ang baliw na baliw sa kaniya. Sino na ako?!

"You are that yeoja?(woman) that shouts mijigoeso (crazily)! From Philippines! Right?! That is you!" He shouted and mukha siyang natuwa dahil natandaan niya ako.

What will I do?

Ang puso ko na sinabi Kong hanggang fans lang dapat,napalitanng puso ng isang babae na nagmamahal ng todo.

"I love you,' I said.

At napatigil siya sa pagngiti. "Haha! I love my carats too!" He chuckled.

"No!" I shouted and start crying.

"O-Oh my gosh! Gwaenchana?(are you okay?)  Are you sick or...?"

"It is so unfair," I said.

Napatigil siya at tumingin  sakin.

"I am just your fan. I love you as your fan. I don't know your whole story. Your are a great singer, a funny guy and main vocalist of Seventeen. Yet, I fall in love at you! It is unfair. So unfair."

He looked at me seriously.

Gosh, I am so stupid!

Hindi ko nga alam kung naintindihan niya lahat ng sinabi ko since English ang gamit ko. Ang ranging naisip ko nalang at umiyak- umiyak sa tuwa,  sa pagkasabik, sa lungkot  at sa masakit na katotohanan.

Dahan dahan ay nilapitan niya ako. Sa bawat hakbang niya, at dahan dahan ring tumigil ang mundo  ko.

Isa.

Dalawa.

Tatlo.

Apat.

Lima.

Anim.

Anim na hakbang ang tinahak niya papalapit sa akin.

Tumingin ang namumugto Kong mata sa kaniyang mga mukha. At kada segundo, mas lalo akong nahuhulog sa lalaking ito.

Kinuha niya ang cellphone na nasa  mga kamay ko at may kung ano siyang ginawa rito. Parang slowmo ang lahat ng pangyayari!

Muli  siyang tumingin  sakin, kasabay ng pagtingin niya ay pinakita niya ang sarili niyang phone sa harap ko.

"I save your number and I save my number to yours," he said and smiled at me. Pagkatapos ay inilagay niya ang cellphone sa kamay ko.

Tulala, ay napasambit ako ng,"W-Waeyo?" (W-Why?)

"So you can see if you can still love me if you know me better, the real Boo Seungkwan."

He winked at me and waved... "See you again!"

Pagkatapos ay pumasok na siya sa building.

At ako?

Napaupo lang naman sa daan  habang nakatitig sa aking  cellphone.

======**