"Daha geçen gün donu kaybolmuştu." Ağzındaki tüm yemeği sonuna kadar gösteren bir gülüş sergileyen Chanyeol, bu durumdan büyük bir zevk alıyor olmalıydı.
"Telefon kabı da kayboldu."
"Dudak koruyucusu."
"Tişörtleri."
"Kupası."
"Ceketi."
"Çoraplarını...
Jongin kahkayı bir türlü kesmeyen arkadaşını, yakasından tuttuğu gibi yerde sürüklemeye başlamıştı lakin Luhan hala gülüyordu.
Jongin pes edip onu yere bıraktı ve gülmeyi farklı bir boyuta taşımış arkadaşının kafasını yerlere vurmasını hayretler içinde, artı olarak sinirle izledi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Demek... Demek gittin... Demek gittin ve... Demek gittin ve hepsini... Gittin ve hepsini... HOOO HOH HOH HOH HOH...!"
Luhan'ın zor toparladığı cümleleri, devamında gelen gülme kriziyle dağılırken Jongin öfkeyle saçlarını yoldu ve ayaklarıyla tepindikten sonra onu görmezden gelmeyi seçip arkasını döndü.
"Ay! Ay, uzun zamandır bu kadar çok gülmemiştim. Hoff! İyi ki sakalım yok ve beni dinlemiyorsun!"
Jongin tekrar Luhan'a döndü ve kendini koltuğa oturtmaya çalışan arkadaşına karşı tısladı.
"Sakal kökün bile yok senin!" dedi, o kadar güldüğü için onu kızdırmak istiyordu. İşe yaramadı. Luhan bunun özellikle denildiğini biliyor olmalı ki, sadece el sallayıp geçiştirdi onu ve bu Jongin'i daha çok kızdırdı.
"Demek gittin ve hepsini..."
"EVET, EVET! Gittim ve tüm eşyaları bir bir yerine yerleştirdim. Evet! Yerleştirdim. Bizzat Do Kyungsoo'nun sürüklemeleri eşliğinde gittim ve aldığım her bir şeyi tek tek... TEEĞĞK TEEEĞKK... Yerine koydum. Taksi parasını ödedim. Hepsine bir ton yemek ısmarladım. Odalarını temizledim. Son anda kaçmasam ayaklarını yıkatacaklardı be!"
"HOOOĞĞĞ HOH HOH HOH..."
"Luhaaaaannnn!"
Genç çocuk koltukta bulduğu yastığı yüzüne tutup Jongin'i fitil eden kahkahalarına bir çare bulmaya çalıştı.
"Sen gül! Sen gül! Onlar da kendilerinin son gülen olduklarını sanmışlardı ama yanıldılar. Tabii ki de son gülen ben olacağım."
Jongin'in sinsi sesiyle Luhan yavaş yavaş kendine geldi ve yüzü usulca yastığın arkasından çıktığında gözlerini, tezgahta bir şeylerle uğraşan arkadaşına dikti.
"Ne yapıyorsun?" diye sordu nefes almaya çalışırken. Jongin'den bir müddet yanıt gelmedi. Luhan ayaklanıp onun yanına gitmeye karar vermişti ki arkadaşı ona dönüp elindeki, el yazısıyla yazılmış afişi ona göstermişti.
