Uzun Bir Hikaye

Şiirler

Halil sessiz sakin oturuyordu bir köşede. İsmail ve Mustafa konuşuyorlar arada gülüyorlardı. Mustafa aklına gelen sürprizi söylüyordu İsmail'e gülerek...

Bembeyaz örtüsüne bürünen topraklar, ağaçlar, evler, park edilmiş arabalar, daha açıkta kalan her yer ve bir de gül kokulu mektup. Şura'nın, Halil'e yazdığı mektup çoktan gelmişti. Postacı, evde kimsenin olmadığını anlayınca, kapının altından bırakmıştı bahçeye. Mektup hızla gelip gülün altına girdi. Kar yağıyordu ama mektubu gül saklamıştı, belki de Halil'i bekliyordu, sessiz ama sırılsıklam olmuştu gülün yaprakları. Halil bekliyordu mektubu, ama bir türlü aklına ev gelmiyordu.

Kabanını giyip dışarıya çıkmak için hazırlanıyordu Halil. Selam verdi ve sessizce çıktı dışarı. İsmail çağırdı arkasından ama duyan olmadı, uzaklaştı, uzaklaştı. Nereye gittiğini bilmiyordu, ayaklarının götürdüğü yere gidecekti. Öyle karar kılmıştı kafasında. Üsküdar'a indi, kız kulesini seyredecekti belki. Fatih'e gitti, ziyaret edecekti Fatih'i. Gidiyordu da kimseleri görmüyordu, sanki her yerde Şura vardı. Baktığı her yer Şura'ydı. 'Ne oluyor ya Rabbi!' diye içinden geçirdi. Hiç yapmadığı bir şeyi yapıyordu şimdi. Gül almıştı çiçekçiden. Kırmızı bir Gül. Yol kenarında bulunan, tam kız kulesine bakan çay bahçesine girdi. 'İki Çay, biri bana, biri Gülüme' demişti. Gülmüştü usta.

- Buyur evlat çayınız

- Eyvallah ustam, nasılsın?

- İyiyiz be evlat, geçinip gidiyoruz işte. Sen nasılsın, ne yapıyorsun, geldi mi cevap?

Halil ve Mehmet Usta eskiden beri tanışıyorlardı. Okulun ilk günlerinden beri de Şura'yı biliyordu. En son geldiğinde mektup göndereceğini söylemişti Halil. Öğüt alırdı ustadan, içi rahatlardı. Halil sessizliğini bozdu

- Gülümle iyiyim be Usta. Daha cevap gelmedi. Bekliyorum hâlâ, ama umudum tükeniyor. Çünkü başka başka insanlardık biz. O uzaktı bana, ben O'na çok yakın.

'Kalbim ölüp giderken ardından

Siliniyor gözlerin hep yâdımdan

Daim Sen'i isterken yaratandan

Tükeniyor sözlerin hep hatırımdan'

Yoldan geçen bir meczubun mısralarına takıldı kulağı Halil'in. Usta gülümsedi Halil'e bakarak. Şiirin devamı da vardı onları da dinledi:

'Varlığın nur olur yağardı üzerime

Seninle gelirdim ben, hep kendime

Yokluğun zulmet bıraktı yüreğime

Gidişinle bittim, öldün hep hatırımdan.

Sabahıma doğmak, sana mübahtı

Sen gittin, bana düşen hep ahtı

Yâdımda yok olmak sana günahtı

Sen günah işledin, yandın hatırımdan.'

Halil daha fazlasına takati kalmadı ve çayından bir yudum aldı ve döndü gülüne.

- Haydi, bize yol gözüktü, ne dersin kalkalım mı?

- Biraz daha otur evlat, az daha kal. Bir çay daha iç, özledim be seni.

Halil kafasını salladı, bir çay daha istedi. Hemen iki bardak çay ile geldi çırak...

İstanbul bugün bir hayli güzeldi. Halil gibiydi, sessizdi, sakindi, meczubun şiirinden başka bir şey yoktu İstanbul'un dilinde ve bu Halil'in kulaklarını kemiriyordu. Şura İzmit'i, Halil İstanbul'u fethediyordu.

Mehmet Usta 'Evlat' diyerek söze girdi:

- Belki cevap gelmiştir ha, ne dersin gidip baktın mı eski eve?

- Nereye baktım mı Usta? Bakacak nere var sanki. Gelmedi işte cevap, gelmiyor.

Mehmet Usta sustu. Sorduğu soru ayan beyandı ama Halil kafasında bulunan düşüncelerden dolayı anlamıyordu.

Halil kalkacak zamanın geldiğini işaret ederek çayların parasını uzattı, ama Usta'yı kızdıracağı aklından bile geçmemişti. 'Ne yapıyorsun evlat. Burası senin de yerin, paraya gerek yok' diye kızdı usta. Halil 'Eyvallah Ustam, iyi ki varsınız' dedi ve çıktı kapıdan, uzaklaştı. Eve gitmek istemiyordu, aslında nereye gitmek istediğine de karar vermemişti. Yola çıkmış gidiyordu öylece, belki de eski eve gidecekti. Şura'nın kokusu vardı orada.

İzmit'te bekleyiş, İstanbul'da bekleyiş vardı. Vuslat olacak mıydı, bilinmezdi. Ama umut ediyordu Şura, Halil gelecekti İzmit'e. Gece hüküm sürüyordu şimdi semaya. Yıldızlar ve ay bu gece görücüye çıkmış, tüm ihtişamıyla bakıyordu Şura'nın gözlerine. Gülümsüyorlardı da anlamsız anlamsız.

'Geceye inat,
Tüm yaptıklarına rağmen
Bütün hüzünleri üstüme yığsa da!
Bekliyorum Seni.
Yıldızlara, aya çiziyorum resmini...

Sen geliyorsun ya,
Karanlık ayrılıyor geceden
Ne hüznü kalıyor gecenin
Ne acısı!

Ne özlemin!

Varlığın benliğime, yokluğun geceye yarıyor
Sen olmayınca, gece bir başka oluyor Sevgili
Zifiri karanlık üstüne, acıdan bir hüzün çöküyor
Kalbim daralıyor

Ve Sen, görününce ufuktan
Yıldızlar yere iniyor
Ne hüznü kalıyor gecenin
Ne acısı!
Ne özlemin!'

Elden gelen bir şey olmasa da dilden dökülen güzel cümlelerin ardından sabah ola hayrola deyip kapattı gözlerini Halil'in gözlerine, daldı hiç uyumayan gözler, sabaha kadar uykuya. Annesi her gece olduğu gibi kapıdan dinledi, uyuduğunu görünce sessizce 'Hayırlı geceler kızım' deyip kapattı gözlerini geceye.

Sabah ilk olarak uyanan Samet olmuş, kapıyı yavaş kapatayım derken, orada bulunan temizlik malzemelerini dökmüştü. Annesi bu sesle irkildi, doğruldu yatağından, hemen aşağı indi. Samet malzemeleri düzeltirken, annesi;

- Yaramaz çocuk seni, sanki kapıyı hızlı örtsen ne olacak?

- Olur mu hiç Annem, rahatsız olmayın diye yapmıştım, özür dilerim rahatsız ettim.

Bu cevap karşısında şefkat damarı kabardı Suna Hanım'ın. 'Ayşe teyzenin yanında durması yaramış' diyerek güldü sessizce, mutlu olmuştu.

- Hadi git de ekmek alıp gel, kahvaltı yapalım. Hem ablanı gıdıklarız ne dersin?

Samet uçarak gitmişti bakkala, koşarak dönmüştü eve. Kahvaltı hazırlıyordu annesi. Göz kırptı kapıdan 'hadi' der gibi.

Sessizce, parmak ucunda odaya yaklaştılar. Önce Samet içeri girdi. Hemen ablasının üzerine atlayıp gıdıklamaya başladı. Annesi Şura'nın kollarını tutuyor, Samet'e yardım ediyordu. 'Yapmayın lütfen! Ne olur? Samet konuşmam seninle' diyordu bağırarak, ama dinleyen yoktu.

Zil çaldı ve eğlence son buldu. Samet hemen kapıya koştu. Annesi de arkasından geliyordu. Şura tebessüm ederek yatağından kalktı, düzeltti. Gelenin kim olduğunu merak ediyordu. Acaba postacı mıydı? Hemen odasından çıktı, aşağıya indi.

- Anne gelen kimmiş?

Suna Hanım cevap vermedi. Evde kimse kalmamıştı.