Riv 2: Oceaan

Hoofdstuk 4a: Bevroren basketballen

A/n

Hii,

Nieuw stukje, niet heel lang maar ik had geen tijd. Hope y'all enjoy it!

Xx Anniek

----------------------

Onze klas zit rumoerig in de gymzaal verspreid terwijl onze gymdocent, mevrouw van Bender, in teams verdeelt. Ik zit in team twee, samen met Mark en een paar andere sportievelingen. We zijn als eerste aan de beurt, en we moeten tegen team één, het team waar Samira en Femke inzitten. Mevrouw van Bender houdt de basketbal in de lucht. ,,We spelen tien minuutjes," zegt ze. Mark en Samira lopen allebei naar de middellijn, en mevrouw van Bender gooit de bal op. De niet zo lange Mark doet zijn best de bal te onderscheppen, maar Samira slaat hem naar haar teamleden toe. Femke krijgt de bal aangespeeld, en ik probeer haar te verdedigen. Ze gooit onhandig en Mark onderschept de bal. Al dribbelend rent hij naar de andere basket. Ik ren hem achterna, mijn zwarte lokken stuiteren op mijn schouders.

Ik ga vrij staan. ,,Mark!" roep ik. Hij draait zich om, en gooit de bal naar me. Voordat iemand van het andere team me kan verdedigen, gooi ik de bal richting de basket. Nee! Hij stuitert net van de ring af. Samira vangt de bal en dribbelt met een treinvaart richting onze basket. Ik ren naast haar, en ik probeer de bal te onderscheppen. Ik steek mijn hand uit, en wanneer de bal de grond raakt barst hij uit elkaar. De grond ligt bezaaid met allemaal ijsscherven. Nee hè, ik heb hem per ongeluk bevroren. Mevrouw van Bender holt op ons af. ,,Wat gebeurde er?" vraagt ze. Samira ziet er geschokt uit, er zit een beetje bloed op haar enkel, dat natuurlijk is gekomen door de puntige ijsscherven. Ik kijk naar mijn benen. Bloed. Bloed is nat. Ik ren zo hard als ik kan de zaal uit en sluit mezelf op in het toilet. Net op tijd. Ik kletter met mijn hoofd op de wc bril, en een steek van pijn schiet door mijn hoofd heen. Ik moet mijn hoofd koelen. Maar ik ga mijn ijskrachten niet gebruiken op mijn hoofd, dat is te riskant. Ik steek mijn hand uit naar de wc-rol en pak een sliert papiertjes. Ik kan net niet bij de kraan, en door de helse pijn in mijn hoofd kan ik geen krachten gebruiken. Ik veeg het kleine beetje bloed van mijn staart, en krijg benen. Ik besluit terug de zaal in te gaan, maar mijn hoofd bonst nog steeds. Mevrouw van Bender loopt bezorgd naar me toe. ,,Gaat het wel?" Ze wrijft op mijn hoofd. ,,Wat is er gebeurd?" vraagt ze. Ik geef geen antwoord. ,,Oe, dat is een grote buil. Daar doen we even een nat doekje op, of heb je liever een ice-pack?"

WABLIEF?