Riv 2: Oceaan

Hoofdstuk 18: Afscheid van half-orka's

A/n

Heey,

Ik ben in de writemood, dit is waarschijnlijk het een na laatste hoofdstuk, daarna begin ik aan boek 3 #spannend

Xx Anniek

---------------

,,Riv?" Ik voel een zachte adem op mijn gezicht. Ik knipper met mijn ogen, het is Thijs. ,,Leef ik?" vraag ik gapend. Hij knikt. Ik beweeg mijn vingers, wat pijn doet, maar niet heel veel. ,,Je hebt een overdosis stikstof binnengekregen," zegt hij serieus. ,,Maar aangezien je jezelf hebt geheeld, ben je nog bij ons, gelukkig." Hij glimlacht. Dan merk ik ineens iets op aan zijn gezicht. Zijn ogen zijn blauwer dan ooit tevoren, en zijn lippen zien er versteend uit. ,,Gaat het wel?" zeg ik bezorgd. Hij knikt. ,,Dat is een lang verhaal," zucht hij. ,,Natascha en Estelle..." Ineens verschijnen de twee draken weer in mijn hoofd. Ze gaan elkaar te lijf. Ik trap om me heen, en begin te gillen. Dan zie ik weer een flits en de draken zijn weg. ,,Rustig, rustig." Thijs aait zachtjes over mijn wang, en ik voel tranen opkomen, en daarmee ook mijn staart. Zachtjes begin ik te snikken. ,,Ze zijn allemaal dood, de wereld is kapot door mij!" Thijs trekt me zachtjes rechtop en ik huil op zijn schouder. Hij sust me geruststellend. ,,Nee, ze leven nog, allebei. En de wereld is er nog, kijk maar." Ik veeg de tranen weg, en zie dat we op mijn kamer zijn. De wereld is niet vernietigd. In de hoek van de kamer zitten Estelle en Natascha, maar veel anders dan hoe ik ze ken. Allebei met kastanjebruin haar. Met neergeslagen ogen vol schaamte en vernedering kijken ze me aan. ,,Jullie krachten zijn weg, of niet?" Ze knikken. ,,De zeemeerminnenkant is gesneuveld tijdens de botsing van onze krachten, maar jouw koraalheling heeft ons een 'nieuwe kant' gegeven," mompelt ze vernederd. Ik snap het niet. ,,Zullen we dit hele strijdgebeuren maar gewoon vergeten?" stelt Thijs voor. Moeiteloos knik ik, net zoals Natascha en Estelle. Thijs rijkt me een handdoek aan en ik droog mijn tranen, waardoor ik benen krijg. Ik sta op en wankel naar mijn spiegel. Ik wil erin duiken, maar ik besef dat ik liever opnieuw wil beginnen met Estelle en Natascha. Ze zijn immers geen zeemeerminnen meer, en daar zullen ze het wel lastig mee hebben. ,,Willen jullie mee?" stel ik voor. De zussen kijken elkaar even aan. ,,Waarom ook niet," zucht Natascha. ,,Maar we zijn..." Estelle kijkt Natascha vragend aan. ,,Riv heeft ons leven gered door zelf bijna dood te gaan," redeneert Natascha. ,,En daarom gaan we onszelf voor gek zetten?" zegt Estelle een beetje hysterisch. ,,Eh, wat is er?" zegt Thijs. Estelle en Natascha halen even diep adem, en duiken de spiegel in. Thijs loopt op me af. ,,Zullen we?" stel ik voor. Thijs zegt niets, maar hij pakt mijn hoofd vast en geeft me een kus. Op mijn lippen. Ik stribbel niet tegen, ondanks dit waarschijnlijk Thijs' leven verpest. Maar het voelt zo goed, veel beter dan ooit tevoren met Raf. Dan duwt Thijs me zachtjes de spiegel in, en samen belandden we in het water. Ik krijg een staart, maar Thijs niet. Vragen vliegen door mijn gedachten. ,,Hoe?" Thijs wijst naar zijn paarsige lippen. Dan snap ik het. Hij heeft zo vaak met Estelle gezoend, dat toen zij haar krachten verloor daarmee zich uitleefden op Thijs. En doordat zijn lippen bevroren zijn, is hij immuun voor mijn zoenmagie. We kunnen nu eindelijk samen zijn. Ik kan wel een sprong maken van vreugde. Waarom ook niet? Met een vliegende vaart zwem ik naar het oppervlak, en doe alsof ik een dolfijn ben door een sierlijke boog te maken. Dan bedenk ik me ineens dat Estelle en Natascha hier ergens moeten zijn, maar waar? Thijs komt bovenwater. ,,Dus, zijn we nu..." aarzelt hij. ,,...samen," bevestig ik hem. Dan komen er opeens twee orka's boven water, ze maken een grote sprong en verdwijnen daarna weer onderwater. ,,Zijn dat..." Thijs kijkt vragend voor zich uit. ,,Natascha en Estelle?"

Ik zwem zo hard mogelijk richting de orka's. ,,Natascha! Estelle!" Ze draaien zich om. Ze kijken vernederd maar toch gelukkig. ,,Heb ik..." Ik schaam me diep voor het feit dat ze door mij nu half orka zijn. ,,Het geeft niet," zegt de ene orka. ,,Riv, kan jij ons misschien naar de zee brengen?" vraagt de andere. Best gênant, ik kan niet zien of horen wie nou eigenlijk wie is. ,,Willen jullie je mensenleven achter je achterlaten?" zeg ik verwonderd. Ze knikken. ,,Ik kan iets regelen..." zeg ik in mezelf. ,,Laten we eerst maar teruggaan," stel ik voor. Ze zwemmen achter me aan. Maar hoe ga ik een orka door de poort krijgen? We zwemmen tot aan de poort, en dan haal ik het water vlak voor de poort weg. Met mijn ene hand hou ik het water tegen, en met mijn andere hand droog ik Estelle, Natascha en mezelf op. Mijn krachten zijn niet eens zo heel slecht, ik kan zelfs multitasken. Er verschijnen sterretjes rond de orka's en ze krijgen weer een menselijke vorm. Ook ik krijg weer benen. Ze klimmen door de poort heen, en daarna laat ik het water los en snel spring ik er zelf ook door voordat ik contact met water kan maken. Thijs zit op mijn bed, en hij glimlacht lief naar me. Ik glimlach terug. Estelle ziet het, maar ze geeft er al niets meer om. Straks gaan we afscheid nemen van Estelle en Natascha. Voorgoed.

Met z'n vieren zitten we in Thijs' bootje. Sirena is er niet bij. Thijs brengt ons naar de open zee, en ondertussen vertel ik de meiden de beste route naar Alaska. ,,Is dit ver genoeg?" vraagt Thijs. Ik kijk om me heen, het land is amper te zien. ,,Ja, hier is het diep genoeg," bevestig ik. Natascha en Estelle staan op. ,,Wat hebben jullie eigenlijk tegen je ouders gezegd?" vraag ik. ,,Eh..." stottert Estelle. ,,Een schaatsbeurs in Canada, verder hebben we geen plannen. Maar pap en mam zien ons toch amper staan," zegt Natascha bedroefd. ,,Kom je ons ooit nog opzoeken?" vraagt Estelle aan mij. Ik knik. ,,Alvast een fijne zestiende verjaardag toegewenst," zegt Natascha. Ze omhelst me, en Estelle ook. Ongelofelijk dat ze geen mensen meer willen zijn. Maar een landleven als half orka is ook niet te doen denk ik. Natascha en Estelle klimmen op de rand van de boot. Nu kunnen ze nog terug. ,,Zullen we aftellen?" stelt Estelle voor. Ik zie dat ze bijna gaat huilen.

,,Tien," beginnen ze.

,,Negen." Daar gaat mijn ex-vriendin.

,,Acht." Die me dood wilde hebben.

,,Zeven." Om schaatskampioen te worden.

,,Zes." En mijn liefde stal.

,,Vijf." Maar ook een soort vriendin.

,,Vier." En haar schimmige tweelingzus.

,,Drie." Die verder willen als orka's.

,,Twee." Die hier zelf voor kiezen.

,,Een."

Het lijkt wel in slow motion te gaan. Estelle en Natascha die hand in hand het water inspringen, op weg naar een nieuw leven. Ik doe snel een stap achteruit om spetters te voorkomen, en besef dat ze weg zijn. We hebben zojuist afscheid genomen van twee meisjes die nu orka's zijn. Het idee is vreemd, maar niets is te vreemd voor mij na alles wat ik hier heb beleefd. Twee staarten verschijnen bovenwater. Thijs en ik staren ze na. Het blijft stil. ,,Zullen we teruggaan?" stelt Thijs voor. Ik knik zachtjes, en keer me om. De sfeer is bedrukt, en ik weet niet waarom. Estelle was een last en een dwarsligger, maar dit gun ik niemand. Ze gunde het wel zichzelf. Ik probeer me voor te stellen hoe dit voor Thijs moet zijn. Zijn vriendin die hem verraden heeft is vertrokken. Goed of niet goed? Ik weet het niet, en ik wil er liever niet al teveel bij nadenken. Thijs is nu mijn vriendje. Ik draai me om en kijk hem aan. De kleur begint al een beetje terug te komen in zijn lippen, maar ze zullen waarschijnlijk nooit ontdooien. Hij heeft waarschijnlijk last van dat 'koude gevoel'. Ik kan ze doen dooien met mijn krachten, besef ik me ineens. Maar dan kunnen we nooit meer zoenen. Thijs is de liefde van mijn leven, maar hij is een mens. Ik ga liggen in de boot, en geef toe aan mezelf dat ik erg moe ben. Ik accepteer het en val met al mijn ingewikkelde gedachten en zorgen in slaap.