Riv 2: Oceaan

Hoofdstuk 13: Eindelijk weg uit de stad van de liefde

A/n

Heey allemaal!

Heel lang geen updates meer gehad, sorry daarvoor, ik had ineens heel veel inspiratie voor een ander boek dus dat moest ik gewoon even opschrijven (herkenbaar?)! En er moeten sad moments in het verhaal komen om het spannend te maken, maar daar ben ik slecht in (happy gurl enz)! O ja, en ik was druk bezig met mijn boektrailer, zie hierboven:)

Xx Anniek

--------------------

De drukke week in Parijs vliegt voorbij. Ik heb het overleefd. Met grote literflessen kristalwater uit bergbeekjes en het onopvallend teleporteren naar steegjes ben ik de week doorgekomen. Sirena gaat snel onze film monteren en dan krijgen we spoedig ons cijfer. Doodvermoeid plof ik op mijn bed. Met mijn ledematen uitgestrekt zoals een zeester snuif ik de vertrouwde, groezelige geur van mijn hoeslaken op. Stefan is alweer de was vergeten te doen. Mijn kamer is een rotzooi. Mijn t-shirts dienen als vloerkleed, en er ligt een stapel boeken en schriften op mijn nachtkastje. Ik ben benieuwd of Stefan wel het aquarium van Thijs heeft schoongemaakt, anders zullen nu alle vissen zijn belegerd door allemaal wormen en het glas besmeurd met algen. Ik heb Thijs nog steeds niet gesproken. Hij zat de hele tijd klef te doen met Estelle, en ik keek toe. Raf probeerde me telkens op te beuren door me te knuffelen, maar daar had ik geen behoefte aan. Ik loop naar mijn bureau, en mijn blik valt op de vorstelijke aquamarijn. De ketting die ik ik bijna twee jaar geleden kreeg, voor mijn veertiende verjaardag. Over een maand word ik zestien, een volgroeide zeemeermin. Dan ga ik terug naar Lyla. Nu Thijs er niet meer voor me is verloopt het afscheid waarschijnlijk een stuk gemakkelijker. Ik loop naar de spiegel en inspecteer mezelf. Drie blauwe lokken. Dat wordt verven vanavond. Ik loop naar mijn raam, en met half dichtgeknepen ogen tuur ik naar de haven. De enorme kranen tillen containers op en van de schepen. Wat zal er in zitten? Schoenen, sinaasappelen, auto-onderdelen... Daar kan je eindeloos over door fantaseren. Ik doe mijn raam open, en de geur van chemische afvalstoffen snijdt in mijn neus. Snel pak ik Thijs' ketting. Zal ik? Ik slik, en besef dat de ketting het symbool is voor de tijd waarin Thijs en ik nog beste vrienden waren, en elkaar steunden. Die tijd is voorbij. Ik knijp in de aquamarijn, doe mijn ogen dicht en gooi de ketting zo ver mogelijk, en ik tuur hem achteraan. Ik zie hem niet meer, de fabrieksmist is te dik. Hopelijk is hij in het water beland. Een traan rolt over mijn wang, en snel trek ik een stoel naar het raam en ga zitten. Mijn staart verschijnt, en ik moet nog harder huilen. Normaal zou Thijs m'n verdriet opmerken en binnenvallen om me te troosten, maar de deur blijft gesloten. Mijn telefoon trilt op mijn schoot. Een berichtje van Raf.

Raf: 💙

Ik veeg een traan weg, en reageer niet. Ik wil met rust gelaten worden. Ik kijk naar het scherm zonder iets te typen. Een dikke traan valt op het scherm.

Raf: ?

Ik leg mijn telefoon weg en laat mezelf op de grond glijden. Leunend op mijn ellebogen waggel ik naar de handdoeken mand in de hoek van de kamer. Normaal zou Thijs me af komen drogen... Ik wrijf mijn tranen weg en mijn benen verschijnen. Ik hoor mijn vibrerende telefoon, ik krijg vast heel veel berichtjes van Raf. Ik loop terug naar het raam. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en tuur naar de horizon, de zee. Wat weerhoudt me hiervan om nu al te vertrekken? Het zou een lange tocht zijn naar de Koraalzee, maar ik weet de weg. Thijs heeft toch niks meer aan me. Hij is waarschijnlijk niet eens thuis, maar bij Estelle. Aan het zoenen. Het feit dat Estelle en Thijs elkaar staan te kussen waar ik bij ben haalt me het bloed onder de nagels vandaan. Thijs weet dat ik er een hekel aan heb aangezien ik het niet kan. Nou ja, ik kan het wel, en ik heb het al drie keer gedaan met Raf toen hij nog een meerman was. Toen konden we nog onverstoord blauwe hartjes naar elkaar sturen. Een relatie stelt niet veel voor als je elkaar nooit zoent. Maar ik kan hem nooit meer zoenen. Dan krijgen we allemaal problemen en dat kan ik hem niet aandoen. Niet nog een keer.