Riv 2: Oceaan

Hoofdstuk 8: Estelles villa

A/n

Sorry dat ik zolang niet meer online ben geweest! Zat een beetje in de knoop met mezelf :/ hopelijk vinden jullie het leuk!

Xx Anniek

-------------------------

Een week vliegt voorbij, en Estelle en ik fietsen samen naar naar huis. In die week zijn we al een soort Instagram maatjes geworden, ik ben benieuwd naar haar huis. Er hangen zeker overal certificaten, en een trofeeën-vitrine valt niet uit te sluiten. We fietsen een wijk in met allemaal grote huizen, het lijken wel villa's. Estelle geeft richting aan en slaat een steegje in. ,,Dat is het," zegt Estelle, en ze wijst naar een groot nieuwbouwhuis van vermiljoenrode bakstenen en een plat dak. Er ligt een grote tuin omheen. We gaan via het hek aan de achterzijde van de tuin naar binnen en zetten de fietsen in haar grote garage. Het ruikt naar benzine, dat Sirena op een of andere manier lekker vindt ruiken. De garage staat vol met tuinspullen; een barbecue, picknicktafel, parasol, noem maar op. Ook hangen er fietswielen aan de muur. ,,Zijn je ouders wielrenners?" vraag ik. Estelle glimlacht. ,,Mijn vader, maar hij heeft er nooit tijd voor. We banen ons een weg door de verhuisdozen en lopen de tuin in. Er staan kleine boompjes, waarnaast een trampoline op een grasveldje staat. Aan de andere kant van de tuin liggen allemaal bloemenperkjes. In het midden, naast het pad, staat een zwembad van ongeveer drie bij zes meter. Ik loop er met een grote boog, en Estelle volgt mij. ,,Bang voor water?" grinnikt ze. Ik ga er niet op in en zet een glimlach op. Estelle huppelt naar de achterdeur van het huis, haar paarse paardenstaart zwabbert achter haar aan. Ze steekt haar sleutel in het slot van de glazen, pas geverfde- aan de geur te ruiken- slot, en draait hem rond. Dan doet ze de deur open en komen we in een grote woonkamer met muisgrijze muren en zwart laminaat. Apart. Estelle zet haar Converse tas neer op de witte loungebank, en ik volg haar voorbeeld. Ze rits haar lichtroze leren jack open en gooit hem ernaast. De jas ziet er duur uit, vast een heel sjiek merk. Dat tegenover met mijn donkerblauwe stoffen trenchcoat... Ik doe mijn jas uit en leg hem op de bank. ,,Wil je iets te drinken?" vraagt Estelle gastvrij. Ik knik. Ze gebaart dat ik mee moet lopen. We lopen een luxe keuken binnen, in ongeveer dezelfde moderne stijl als de woonkamer, met een groot glimmend aanrecht. Ze loopt naar de Amerikaanse koelkast- aan het enorme formaat te zien- en vraagt wat ik lekker vind. Er staat Dubbelfris, Arizona, Fanta, Sprite, Chocomel, Appelsientje, noem maar op. Ik wijs naar een pak met sinaasappelsap.

,,Ga maar zitten hoor," zegt Estelle terwijl ze het klotsende sap in de glazen schenkt. ,,Oké," zeg ik. Ik loop terug naar de woonkamer, en ga zitten op de zachte bank. Ik kijk naar de canvasposters aan de muur. Boven de grote piano hangen twee schaatsfoto's van Estelle in een groot formaat; op foto 1 vliegt ze al schaatsend door de bocht, en op de tweede foto staat ze met haar medaille op het erepodium. Boven een grote bak met orchideeën hangen familiefoto's die in een sneeuwachtig landschap gemaakt zijn, ik denk Scandinavië. De negenjarige Estelle met haar onvolledige wisselgebitje en haar kleine rode zonnebril. Hier had ze nog bruin haar, zo bruin als hazelnoten. Daarnaast staat Natascha, die geen spat veranderd is: lichtblonde paardenstaart en een zwarte zonnebril. Op een andere foto knuffelt de tweeling met een husky, wat schattig. Estelle loopt de kamer in en zet het dienblad op de salontafel. Ze loopt naar de foto's toe. ,,Spitsbergen, wintervakantie van zes jaar geleden," legt ze kort uit. Ze ploft neer op de bank en ik ga naast haar zitten. Estelle pakt haar glas en doet er een rietje in. Ik pak hper ook een, dat is handiger drinken voor mij. Ze wijst naar de Chocolate Chip Cookies op de schaal. ,,Die mag je gewoon pakken, of heb je liever scones of donuts?" vraagt ze. Ik pak een koekje van de schaal, onwetend wat scones en donuts zijn. Hm, het smaakt heerlijk! Wanneer ik mijn laatste slok sap neem, staat Estelle op. ,,Zullen we naar mijn kamer gaan?" stelt ze voor. Ik knik, en loop achter haar aan. O nee. Een trap. Ik slik en sta stil voor de eerste trede. ,,Ik ga even naar het toilet, ga jij maar alvast naar mijn kamer," zegt Estelle. ,,Mijn naam staat op de deur geschreven, je vindt het wel." Ze loopt de gang op, en ik blijf achter. Voorzichtig zet ik er een voet op, en dan ook de andere. Mijn rug kan dit niet aan. Dan kruip ik de trap wel op. Met mijn handen en voeten probeer ik erop te klimmen. Het gaat moeizaam, en mijn voeten glijden telkens weg. Yes, de tweede etage gehaald. Toch heb ik liever mijn traplift. Ik loop de gang op die vol geparkeerd staat met verhuisdozen, want Estelle woont hier natuurlijk nog niet zo lang. Op een witte deur staat met een zwarte viltstift ESTELLE geschreven. Je bent net verhuisd naar een brandschoon huis en dan ga je met stift op de muur schrijven, oké... Daar komt Estelle al aan. Ze frunnikt aan haar paardenstaart en trekt het elastiek eruit. ,,Ga maar naar binnen hoor," zegt ze geruststellend. Ik pak de deurklink beet en ga naar binnen. Witte tegels, lichtblauwe muur, een erg winters thema is toegepast. Ik werp een blik op het eiken bureau, er staan allemaal bekers bevroren water. ,,Wat is.." zeg ik. Estelle kijkt een beetje geschokt. ,,Eh, ik probeer zelf waterijsjes te maken, maar het mislukt steeds," verklaart ze. Zoals ik al had verwacht hangen er medailles aan de muur, ook de gouden plak van de Jeugdspelen. Estelle kijkt trots naar haar prijzen en pakt haar telefoon. Ze laat me een foto zien van haar en Sven Kramer. ,,Hij kwam me supporteren," glimlacht ze. ,,Cool," zeg ik. Ik heb nog nooit een beroemdheid ontmoet. Op Estelle na dan. ,,Houd jij van schaatsen?" vraagt Estelle nieuwsgierig. Ik denk even aan mijn zelfgemaakte ijsbaan. ,,Ja," zeg ik vrolijk. Estelle glimlacht verrast. Estelle gaat zitten, en gebaart dat ik naast haar moet komen. Ze grijnst. ,,Dus, even een onderonsje: Hoe lang heb je al verkering met Thijs?" vraagt ze. Ik lach. ,,Thijs is mijn stiefbroertje!" lach ik. ,,En ik heb verkering met Rafael." Estelle kijkt vrolijk. ,,Dus hij heeft geen vriendin?" vraagt ze controlerend. Ik schud mijn hoofd. ,,Ben je op hem dan?" vraag ik. Ik wil niet dat Thijs een vriendin krijgt, ik wil hem voor mezelf houden. Niet als vriendje, maar als hij een vriendinnetje zou hebben, kan hij me nooit meer helpen en heeft hij geen tijd meer voor me. Estelle knikt zachtjes. ,,Maar dat is wel geheim hoor!" zegt Estelle er vlug bij. Ik slik. Estelle pakt mijn hand en haakt haar pink in de mijne. ,,Pinken aan jou," zegt ze. ,,Wat?" reageer ik onwetend. Estelle glimlacht. ,,Spel dat ik vroeger altijd deed met mijn vriendinnen, een soort Doen, Durven of de Waarheid maar hier kan je zelf niet uitkiezen welke categorie je wilt. Of überhaupt mee wil doen. O ja, en er is niet zoiets als dat maar een persoon tegelijk een opdracht doet. Maar wel als eerste," grijnst ze. Snel gaat ze verder. ,,Vertel je grootste geheim," zegt ze nieuwsgierig. Ik kijk geschokt. Wat zal ik verzinnen? Ik stotter. ,,Eh, eh, ik ben..." Ik voel de nare leugen opborrelen. ,,Verliefd geweest op..." Nee, ik ga geen Thijs zeggen. ,,Mark," zeg ik dan maar. Estelle kijkt onbegrijpend. ,,Ik weet niet wie dat is," mompelt ze. ,,Jongen uit mijn klas," zeg ik snel. ,,O," reageert ze. ,,Je mag mijn geheim weten," zegt ze. ,,Dit vertel ik altijd aan de eerste vriendin die ik vind zodat ze me kan helpen..." Wat gaat ze zeggen? Moeite met wiskunde, of juist zoiets als epilepsie? ,,Ik ben..." Terwijl ze het wil zeggen dringt er iets tot me door. Ze schaatst zo snel, maar anders dan alle andere schaatsers. Ze heeft bevroren glazen water op haar bureau staan. En dan dat haar... Ik zie hoe Estelle diep adem haalt, maar dat is overbodig. Ik zeg het voordat zij het kan. ,,Je bent een zeemeermin."