Riv 2: Oceaan

Hoofdstuk 14b: IJsstrijd

A/n

Haayy

Srry lang niet geschreven, maar ik heb weer ideeën!

Xx Anniek

-----------------

Als ik Estelle was, waar zou ik dan uithangen? Volgens Natascha is ze ook niet thuis, en Thijs is langs haar schaatsclub geweest maar daar is ze vandaag nog niet op komen dagen. Of is ze juist ontvoerd? Dit loopt toch niet zoals met Raf... Met mijn capuchon over mijn gezicht heen getrokken ren ik dwars door een nieuwbouw wijk. Plotseling begint het troebele water uit de sloot te borrelen. De sloot schiet ijspegels op me af. Ik steek mijn hand vooruit en knijp mijn ogen dicht. De ijspegels hangen stil in de lucht. Ik haal mijn hand weg en ze vallen op de grond, waar ze in allemaal stukjes barsten. Hé, wat is dat? Allemaal letters verschijnen in de stukken ijs, en vormen woorden. Riv, als je dit leest heb je waarschijnlijk je IJskrachten goed onder de knie. Goed genoeg om mij te helpen. Kom naar de Noordzee en zoek de toren. Estelle.

Toren? Een toren in de Noordzee? Bedoelt ze een boorplatform, of een havenhijskraan? Of 's werelds grootste reddingsboei? Nee, als ze dat had bedoeld had ze dat er heus wel bij verteld. Maar de Noordzee is ver weg, dan moet ik de trein pakken. Of misschien teleporteren? Ik knijp mijn ogen dicht en probeer de zee voor me te zien. Dan voel ik prikkels over mijn hele lijf. Mijn ogen -die achter mijn oogleden verstopt zitten- zien een sterk wit licht. Dan besef ik dat ik zweef. Ik doe voorzichtig mijn ogen open, en zie dat ik zo'n vijftig meter boven de zoute golven hang. Ik voel de gure zeebries tegen mijn gezicht aanduwen. Ik zie in de verte een soort grote, lichtblauwe paal. Voordat ik überhaupt kan nadenken waarvoor het is, val ik in noodvaart naar beneden en plons in het water van de zee. Ik krijg een staart, en besluit om een kijkje te nemen bij die paal. Misschien is dat de toren waar Estelle het over had. In opgezweept tempo haast ik me door het water. Vissen zwemmen achter me aan, en zijn verbaasd. ,,Een zeemeermin!" gillen ze door elkaar hee Ik glimlach en zwem snel verder. In de verte doemt de grote paal op, die blijkbaar gegrondvest staat in het water. Ik steek mijn hoofd boven water. Dit is de toren waar Estelle het over had, ongetwijfeld. Een toren van ijs, zo'n 100 meter hoog. Is Estelle daar boven? Ik maak een ijsschots en droog mezelf af. Ik ga in het midden van de schots staan en duw mijn handen omlaag. Dan trek ik mijn handen omhoog, en de schots begint te groeien tot een soort tweede toren. Ik kom langzamerhand dichter bij Estelle, die een schaatspak draagt. Op een gegeven moment maken we oogcontact, en ze lacht opgewonden. Ze hijst me op haar voetstuk. Estelle steekt haar handen weer in de lucht en de sneeuw raast verder. ,,Wat is er?" gil ik door de luidruchtige windvlagen heen. Estelle laat haar handen zakken, en meteen stopt de wind. ,,Ik ben door de voorrondes van het wereldkampioenschap schaatsen!" zegt ze opgewonden. ,,Ik ga trainen voor de zes kilometer." Ik trek een frons. ,,Mijn ijsclub gaat failliet, dus moet ik een andere plek vinden om te oefenen," en ze laat de sneeuwstorm weer verder razen. ,,Stop!" roep ik. Ik pak haar hand beet. ,,Straks maak je nog een tweede IJstijd of zoiets!" Boos rukt Estelle zich los. ,,Dus je gaat niet helpen? Ik kan wereldkampioen worden en mijn beste vriendin steunt me niet eens?" Ik schud kwaad mijn hoofd. Dan steek ik mijn handen in de lucht, en probeer de storm te verdrijven. Estelle steekt haar linkerhand naar me uit, en allemaal sneeuw vliegt in mijn gezicht. Ik struikel achterover en val van de toren. Ik sluit mijn ogen, en steek mijn hand uit naar de toren. Een draad van ijs verschijnt en ik pak hem vast. Ik bungel aan het draad dat aan de toren verbonden is. Ik kan de sneeuw niet uit mijn gezicht vegen en mijn staart verschijnt. Als ik mijn krachten gebruik om mijn gezicht te drogen, zal de draad smelten en val ik naar beneden. Laten we dat risico maar nemen. Met een hand laat ik de draad los en droog mezelf. De draad begint slapper te worden, en breekt net wanneer mijn benen verschijnen. Hulpeloos begin ik weer te vallen, maar ik pas dezelfde Spiderman-techniek toe en hang weer aan een ijsdraad. Lekker handig. Estelle draagt een waterdicht pak en ik loop hier alle kans om in een zeemeermin te veranderen. Ik probeer mezelf op te trekken, maar de sneeuw waait weer mijn onbeschermde gezicht in, en ik val naar beneden. Met staart en al duik ik in het water. Estelle heeft deze slag gewonnen, maar ik laat haar Rotterdam niet bevriezen. Ik kom terug.