Riv 2: Oceaan

Hoofdstuk 14a: Sneeuw in april

A/n

Heey allemaal!

Hier een kort, maar nieuw stukje! Hope you all like it!

Xx Anniek

----------------

,,Riv? Kan ik je even spreken?" Ik voel Rafael's hand op mijn schouder. ,,Wat is er?" vraag ik verrast. Hij kijkt me aan en zijn ogen zeggen: Even waar niemand anders bij is. We staan immers in de drukke overdekte luchtbrug, en worden omver gelopen. Ik knik. Raf pakt mijn arm en trekt me mee de gang op, en we lopen naar het dakterras. Zijn ogen fonkelen, en zijn huid kleurt roomwit door de stralende gouden zon. ,,Riv." Hij krabt achter zijn oor, niet wetend waarmee hij zijn verhaal wil starten. Hij haalt diep adem. ,,Het lijkt alsof je geen gevoelens meer voor me hebt." Mijn gezicht betrekt. Hoe kan hij dat zeggen, lijkt dat echt zo? ,,Je wil nooit meer knuffelen, je negeert mijn berichtjes, je wilt zelfs nooit meer zoenen!" somt hij op. ,,Eh, natuurlijk niet!" stotter ik verontwaardigd. ,,En ik kan je niet zoenen, dat weet je best!" Raf's ogen schieten vuur.

,,Je kan al je krachten bedwingen maar dit niet? Wat geloofwaardig! Stop met acteren Riv!" Hij verheft zijn stem en ik ben van mijn stuk gebracht. Ik wil wat zeggen, maar ik zie een witte vlok in mijn haar. Sneeuw? Raf kijkt verbaasd. ,,Sneeuw? Het is eind-april!" Hij kijkt me verwijtend aan. ,,Wat doe je?" ,,Ik doe echt niks!" verdedig ik mezelf. Ik kijk naar mijn handen, nee, ik voel niks. En ik dacht dat mijn IJsfase zo onderhand wel afgelopen was! Het sneeuwt erg hard, en er ontstaat een dik sneeuwtapijt op het platte dak. Snel trek ik mijn capuchon op en staar naar de hemel. Enorme bloemkoolwolken die de hele lucht bedekken. Als ik de vochtige sneeuw aanraak... Ik ren naar de deur, en Raf volgt me. Eenmaal binnenzit iedereen tegen de ramen in de gang aangeplakt, en iedereen wordt hyper van het feit dat het sneeuwt. ,,Zelfs aprilletje zoet heeft nog wel eens een witte hoed," hoor ik onze bejaarde docent Nederlands zeggen. Ik loop door de gang, en stap snel in de lift. De deuren gaan open, en daar binnen staat Thijs. Hij heeft een groot canvas schilderij vast. Een schilderij van mij. Thijs gaat er snel voor staan, en mijn mondhoeken krullen omhoog. ,,Is dat..." Thijs zucht. ,,Een schilderij van jou ja." Hij kijkt naar zijn schoenen. ,,Het was een verjaardagscadeau, Estelle en ik hebben er uren aangewerkt na schooltijd." Lichtjes gloeien op in mijn hart. Thijs geeft wel om mij, en Estelle ook! En hij was niet de hele tijd aan het zoenen met Estelle, maar ze maakten samen dit voor mij. Thijs is heel slecht in verassingen geheimhouden, logisch dat hij niet meer met me praatte. Dat was natuurlijk omdat hij niet iets durfde te verklappen. Het is een momentje stil. ,,Heb jij die sneeuw gemaakt?" fluister Thijs dan ineens. Ik schud ontkennend mijn hoofd. ,,En heb je Estelle gezien?" ,,Nee," zeg ik nonchalant. Wacht eens even. Estelle is weg, èn het sneeuwt. Misschien zit ze in de problemen en probeert ze met deze sneeuwval me om hulp te seinen. We moeten haar vinden.