Riv 2: Oceaan

Hoofdstuk 27: Semua (FINALE)

A/n

Heeey,

Hierbij het laatste hoofdstuk van Riv 2: Oceaan! Vandaag of morgen (of in ieder geval: binnenkort) komt Riv 3: Semua. Ik hoop dat jullie hebben genoten van Riv en Riv 2: Oceaan, en hopelijk nemen jullie ook de moeite om Semua te gaan lezen! O ja, sorry, maar dit boek eindigt met een cliffhanger *lacht boosaardig*

Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor alle votes (In totaal meer dan 1K), alle reads (8K op Riv, 4.6K op Oceaan) en al die lieve comments die jullie schrijven. Love you all.

Xx Anniek

------------------

,,Jij bent mijn alles."

Met die woorden op mijn lippen ontwaak ik uit mijn slaap. Het is mijn zestiende verjaardag, het moment waar ik altijd al naar toegeleefd heb. Ik vlieg mijn bed uit en haast me naar mijn spiegel om mijn uiterlijk te checken. Ik zie er nog precies hetzelfde uit: een bleek, tenger maar lang meisje met felblauwe ogen, gekleed in een oud voetbalshirt van Thijs en een witte pyjamabroek van Sirena. Alleen mijn haar is anders: het is negentig procent blauw (alleen in de punten zit nog zwarte verf) en het is gekruld. Mijn zwarte wimpers lijken een stukje langer, waardoor het lijkt alsof ik mascara draag. Snel loop ik naar de wastafel en gooi wat water op mijn arm. Ik val op de vloer, maar mijn grijsblauwe staart lijkt ook niet echt veranderd. Alhoewel, de schubben lijken iets blauwer dan voorheen. De verticale blauwe strepen op mijn staartvin glitteren een beetje.

Ondanks dat ik er wel iets anders uitzie dan normaal, kan ik nog niet achterhalen wat voor krachten ik nou heb. Hoe zou ik het moeten weten? Ik dacht altijd dat je een visioen zou krijgen of zoiets, of gewoon een teken dat aanwijst wat je bent geworden. Maar voor mij is het nog niet duidelijk. Ik voel me ook nog niet heel anders dan normaal. Ik gris mijn laken van mijn bed en droog mijn arm. Ik sta op en besluit maar gewoon wat te testen. Kan ik nog ijs maken? Ik haak diep adem en wrijf in mijn handen.

Dan hoor ik twee klopjes op de deur. Het is Thijs, gekleed in een zwarte badjas, met warrig haar en in zijn handen een dienblad met twee kaiserbroodjes en een kleine croissant. ,,Hieperdepiep, hoera!" zegt Thijs, en daarna komen ook Stefan (Thijs' vader), Kristina en Sirena binnen met cadeaus, en daarachter slentert Kata die in haar ogen wrijft. Blijkbaar vindt niemand het vreemd dat mijn haar blauw is. ,,Gefeliciteerd, schat!" zegt Kristina. Ze omhelst me. ,,Hier is je cadeau." Ze geeft me een doos aan, ingepakt in kerstpapier. Ik scheur het papier eraf en maak de doos open. Het is een gloednieuwe broek van Ariz&Alpe. De broek is lichtgrijs met rafelige gaten op de knieën en spikes op de achterzakken, wat me niet lekker lijkt om op te zitten. ,,Kata heeft hem uitgezocht, toch Katie?" zegt Kristina trots. Kata rolt met haar ogen, duidelijk geïrriteerd door het koosnaampje 'Katie'. ,,Gefeliciteerd Riv," zegt ze. ,,Bedankt," zeg ik. Sirena schuift ook een cadeau naar me toe. Het voelt licht aan. Snel scheur ik het papier eraf, en zie een paarse, pluchen octopusknuffel. Er hangt een kaartje aan een van zijn benen, met daarop het logo van het dolfinarium en een prijsstickertje dat vaag te lezen is. ,,Bedankt, Sirena," zeg ik vriendelijk, en ze geeft me een knuffel. Stefan en Thijs hebben ook een cadeau. Snel pak ik het uit. Het is een zilveren armband met allemaal fuschiakleurige steentjes in de vorm van druppels. ,,Wauw," zeg ik wanneer ik de armband om mijn pols doe. ,,Hij is prachtig." Stefan glimlacht. ,,Is van Thijs' moeder geweest. Ze kreeg hem van mij, vier weken voordat ze stierf." Er valt een korte stilte, maar dan geeft Thijs me nog een groot, vierkant pak canvasdoek aan, met mij erop. Ik herinner me het ineens weer: toen Estelle en Thijs nog samen waren, hadden ze samen een schilderij van mij gemaakt, voor mijn verjaardag. Maar Estelle is er niet meer, net zoals Thijs' moeder, en daardoor valt er weer een stilte. Ik raakt zachtjes de gelaatstrekken van mijn geschilderde gezicht aan. ,,Prachtig," kan ik uitbrengen. ,,Bedankt." Ik omhels Thijs.

Sirena, Kata, Kristina en Stefan lopen naar beneden om hun ontbijt klaar te maken, terwijl ik een hap van mijn croissant neem. ,,En?" Thijs kijkt me vragend aan. ,,Welke groep?" O ja, bijna vergeten. ,,Ik weet het nog niet," antwoord ik. Ik ging ijs proberen. Ik wrijf weer in mijn handen en steek ze naar de vloer, die meteen bevriest. ,,Cool!" zegt hij. ,,Je bent een IJszeemeermin, Riv!" En dat betekent dat ik waarschijnlijk niet lang in de Koraalzee zal wonen. Uiteindelijk vertrek ik met mijn nieuwe IJsvriendinnen naar de arctische gebieden. ,,Maar hoe ga je de grond ontdooien?" vraagt hij. Dan klinken er voetstappen op de trap. Chips! Als een soort reflex steek in mijn vuist uit naar het ijs om het te doen smelten, maar dat zal toch niet meer helpen, want ik heb die krachten niet meer.

Maar als ik die krachten niet heb...

Hoe kan het dan dat het ijs is veranderd in een plas verdampend water?

Thijs kijkt me geschrokken. ,,Hoe..." kan hij uitbrengen. Van de schrik loop ik een paar stappen achteruit. ,,Ik heb geen idee." Kristina, Stefan, Kata en Sirena komen binnen en gaan op mijn kamer zitten met hun bord. ,,We, we zijn zo weer terug," excuseer ik me. Ik pak Sirena's hand en met zijn drieën verlaten we de kamer. ,,Wat is er?" vraagt Sirena. ,,Ik heb IJskrachten. En Vuur," zeg ik. Sirena fronst. ,,Dan ben je toch een Basiszeemeermin? Die kunnen toch water bevriezen, en water verdampen?" Ik schud mijn hoofd. ,,Ik bevroor geen water, ik bevroor de vloer," verklaar ik. ,,Heb je dan ook nog Koraal en Sirenekrachten?" vraagt Thijs. Ik haal mijn schouders op. ,,Er is maar een manier om daarachter te komen," zeg ik terwijl ik op de traplift ga zitten, en naar beneden rijd. Thijs en Sirena komen achter me aan, en met zijn drieën rennen we de tuin in. Ik focus me op Koraal, en steek mijn handen naar de tuintegels. Een stuk rif ontstaat. Dan zing ik een valse toonladder, en het koraal wordt zwart en brokkelt af. Gefascineerd zoek ik naar een verklaring voor het feit dat ik nog alle krachten heb. ,,Misschien is het vandaag niet mijn verjaardag," bedenk ik. ,,Maar waarom zou Lyla je dan al die jaren voorgelogen hebben? Je viert ieder jaar je verjaardag op 19 mei!" zegt Thijs. Ik kijk naar de grond. ,,Ik weet het niet," zeg ik. Waarom zou Lyla dat doen? Houdt ze iets geheim voor mij? We lopen terug naar binnen, en met de handen in het haar plof ik neer op de bank. ,,Ik snap er niets van," kan ik uitbrengen. Ben ik een jaar jonger dan ik altijd dacht? Is dit dan mijn vijftiende verjaardag? Of mijn veertiende? Ik denk het niet, ik zie er namelijk echt al zestien uit. Maar ben ik het?

De bel gaat. ,,Doe jij maar open, Thijs," zegt Sirena. ,,Ik zie er niet uit." Sirena's haar zit in de klit, ze heeft een antisnurkpleister op haar neus en draagt een gestippelde polkabadjas. Thijs staat op en loopt naar de deur, alhoewel hij ook nog een badjas draagt. Tien seconden later loopt hij weer de woonkamer in. ,,Riv," zegt hij. ,,Er is iemand voor je..." Ik haast me naar de deur. Daar staat mijn groenharige, beeldschone, karamelbruine zus Lyla.

Ik omhels haar. ,,Ik heb je zo gemist," zegt ze. ,,Gefeliciteerd met je zestiende verjaardag, Riv." Ik snap het nog steeds niet. ,,Lyla, ik ben niet jarig. Ik ben geen enkele kracht verloren." Ze kijkt me diep in de ogen. ,,Riv, er is iets wat ik je nog nooit heb gezegd, maar..." Ze kijkt moeilijk. ,,Jij, ik, en je ouders..." Ik kijk haar vol verwachting aan. ,,Riv, je bent een Semua."

Einde van Riv 2: Oceaan