Riv 2: Oceaan

Hoofdstuk 24: Optreden met een wijze walrus

A/n

SORRY voor zo lang niet posten! Ik had hele slechte wifi op vakantie en zat in een creatieve dip. Ik heb zo diep mogelijk gegraaid in mijn hoofd en dit heb ik gevonden. Hope you enjoy!

Anniek

--------------

Na het uitkammen van vijf winkels belanden Sirena en ik in de straat van de Oregon Bacon, waar Thijs en Mark een verrassing zouden hebben. Het is best gezellig en winkelen is leuker dan ik dacht. De slechte draaiorgel-muziek, de honderden duiven en de vrolijke uithangborden creëren een gezellige en knusse sfeer in het centrum van de stad. We wandelen de Oregon Bacon in, en de Amerikaanse man achter de toonbank kan ons gelijk helpen. Ik bestel spareribs en een portie friet, en Sirena kiest voor een pistolet met barbecue-ham. Ik kijk om me heen, Thijs en Mark zijn nergens te bekennen. Ik ben benieuwd wat ze voor me in petto hebben; bungeejumpen, de reptielenzoo, polsstokhoogspringen, stijldansen, ik heb geen idee wat ik van de twee kan verwachten. De man achter de toonbank geeft ons het dienblad aan, we bedanken hem en zoeken een plekje uit. We gaan zitten aan een tafeltje bij het raam. Ik haal mijn menu van het dienblad, en neem een hap van de heerlijke, knapperige spareribs. Sirena neemt een slok van haar milkshake. ,,Het is al halfdrie," merkt ze op. ,,Thijs en Mark hadden hier al moeten zijn." Genietend scheur ik het vlees van de botjes als een wilde wolf. Ik ga dit soort eten echt missen als ik weer terug ben. Vis is verrukkelijk, maar zulke krokante stukjes varken... Typisch lands. Sirena neemt een hap van haar broodje en begint te tikken op haar telefoon. Ik negeer haar asociale gedrag en eet verder. ,,Ze zijn er in vijf minuten," verklaart Sirena. Oh, daarom pakte ze haar telefoon. Ik glimlach en eet verder.

,,We zijn er!" roept Thijs en de auto komt tot stilstand. Eindelijk. Om me echt te kunnen verrassen heeft Sirena me geblinddoekt en ik heb deze autorit niks anders gehoord dan haar gegiechel. Verrassingen zijn niet echt mijn ding. Ze maken me achterdochtig en ik ben bang dat na eindeloos fantaseren er toch iets teleurstellends voor mijn neus staat. Het portier gaat open en Mark- aan zijn stem te horen- helpt me naar buiten. Hij haalt de blinddoek van mijn hoofd en ik draai me om. Het dolfinarium. Ik heb twee meningen over dit soort dierenparken. Prachtig en verschrikkelijk. Prachtig aangezien je nergens hier zo dicht bij de fauna van de tropische zee kunt komen (op mijn spiegel na) en verschrikkelijk aangezien ik bij sommige dieren hun gejank kan horen, en dat ze veel liever terug willen naar de zee dan dat ze kunstjes willen doen. ,,Dit gaat zo leuk worden!" zegt Mark enthousiast. ,,We zitten op de voorste rij bij Aquamagica en we hebben en we eten vanavond bij Fort Schelp, waarna we..." Thijs snoert zijn vriend de mond. ,,Niet alles verklappen."

Even later slenteren we door het park, en we passeren het roggenbassin. Kleine haaien en roggen zwemmen kriskras door elkaar, en de kinderen kunnen ze aaien. ,,Een kijkje nemen bij de roggen?" stelt Mark voor. Ik zie hoe een klein jochie zijn zusje nat spettert met water uit het bassin. ,,Niet iets te riskant?" zegt Sirena waarschuwend, maar ik huppel al op het bassin af. Ik zou niets liever willen dan een gesprek beginnen met de roggen en haaien, om te vragen naar hun leven in een 'kooitje', maar dat is te riskant. Ik kan zelfs mijn hand niet uitsteken om ze te kriebelen achter hun vijfde kieuw. Verlangend kijk ik naar een haaitje, die uiteindelijk oogcontact met me maakt. ,,Ik ben een zeemeermin," fluister ik in het Haai, zodat niemand anders me kan horen of verstaan. ,,Cool," fluistert hij terug. ,,Hoe is het hier?" vraag ik snel. ,,Gaat wel. We krijgen lekker eten zonder te jagen," antwoordt hij. Ik knik, en hij duikt weer onder water. Niemand had door dat ik een korte conversatie had met de haai. En niemand hoeft het te weten. Ik loop weg, terug naar de rest. ,,Zullen we maar naar de walrussen gaan?" stelt Thijs voor. Sirena en Mark stemmen in, en ik sluit me er maar bij aan. Mijn gedachten blijven maar bij die haai, hij had het dus blijkbaar wel naar zijn zin. Maar hoe zit het dan met die verhalen die me vroeger in de oceaan werden verteld? Over dat dieren worden ontvoerd en gemarteld in dolfinariums? Thijs biedt me een pepermuntje aan, maar ik heb nog geen trek. Het is druk, we banen ons een weg door vijf schoolklassen en een bedrijfsuitje, op zoek naar de walrussen. De scherpe, zoutige en de vertrouwde zeelucht waait door mijn blauwe (alleen de punten zijn nog zwart) haar en doet een ballonnenstand bijna omver blazen. Twee ballonnen in de vorm van orka's stijgen op en worden door de wind meegevoerd. ,,Die komen vast ver," zegt Mark, maar op dat moment blijft er eentje in een grote boom hangen. ,,Laat maar," corrigeert hij zichzelf. Hij stapt op de eigenaar van de ballonnenstand af en vraagt waar de walrussen te vinden zijn. De man wijst ons de weg, en uiteindelijk vinden we de walrussen en gaan zitten op de voorste rij, aangezien Sirena mooie foto's wil maken. Terwijl we wachten en de tribune volstroomt, eten wij uit een zak spekjes.