Riv 2: Oceaan

Hoofdstuk 12: Frans vervoer

A/n

Hee,

Hier een lang stuk. Nou ja, lang voor mijn doen dan.

X Anniek

---------------

Het is een warme lentedag, en de zonnestralen kietelen mijn gezicht door het kleine wazige raampje in het vliegtuig. Ik kijk naar buiten, we vliegen over een saai graslandschap, volgens mij zitten we in noord Frankrijk. Estelle zit links van me, en daarnaast zit Sirena. Ze hebben hun oortjes in en zijn druk bezig met de gratis wifi in het vliegtuig. Ik ben al de hele vlucht naar buiten aan het kijken, bang dat er iets ergs gebeurt. Ik voel de ijle lucht buiten, en ik moet bijna overgeven bij het idee dat we zo hoog in de lucht zitten. Ik voel een zachte hand op mijn schouder. Ik draai me om. Estelle heeft haar roze Monsterbeats koptelefoon afgedaan en heeft een kaartspel in haar handen. ,,Doe je ook een potje mee?" vraagt ze. Ik schud mijn hoofd, en draai me weer om naar het raam. ,,Wanneer landen we?" vraag ik schuw. Estelle haalt haar schouders op. ,,Tien minuten," zegt Sirena. Ik slik. Ik probeer een beetje te gaan liggen in mijn stoel, en zie hoe ons vliegtuig een wolk doormidden scheurt en zich versnippert in kleine plukjes wolk die langs vliegen. Ik heb heel veel dorst. Er loopt een stewardess langs. ,,Mevrouw!" zeg ik. Ze draait zich om en kijkt me vriendelijk aan. ,,Kan ik je ergens mee helpen?" Ik knik. ,,Heeft u misschien een glas cola voor mij, alstublieft?" Ze knikt lief, en loopt weg. ,,Gewonnen!" roept Sirena blij. Estelle zucht. ,,Pesten is niet leuk als je maar met z'n tweeën bent, zullen we iets anders doen?" zegt ze. Ik kijk nog steeds naar buiten. Ik adem heel diep uit. ,,Riv? Gaat het?" bekommert Estelle zich over me. Ik draai me om. ,,Je ziet bleek, voel je je wel goed?" vraagt ze. Ik hijg. Daar komt de stewardess gelukkig al aan. Ze zet een blikje cola neer met een rietje. Ik bedank haar en ze loopt weg. Voorzichtig steek ik mijn duimnagel onder de opening, en steek het rietje erin. Lekker verfrissend.

De claustrofobie-verwekkende metro schommelt heen en weer, en ik val bijna om wanneer we een bocht maken, maar ik word opgevangen door een Aziatische opa. Ik krabbel weer snel overeind en word knalrood. ,,Bij welke stop moeten we eruit?" vraagt Maud aan onze klassenbegeleider meneer Hemmens. ,,Bij Ódeon," antwoordt hij. De metro ruikt naar overgeefsel en er plakt kauwgom aan de muur. De metro maakt bij elke stop hoge geluiden die me echt de strot uithangen. Mijn maag maakt een salto bij elke haarspeldbocht en besluit dat ik de volgende keer liever ga lopen. Wat is er toch met mij en het openbaar vervoer? Ik struikel in de bus, word bleek in het vliegtuig en hier besluit mijn maagdarmkanaal te trainen voor de wereldkampioenschappen gymnastiek. Lekker is dat. We zitten nu bij Cité, nog een paar haltes en dan zijn we bij het hotel. Het metrostation Saint Michel flitst voorbij en we beginnen aan het laatste stukje door de onderwereld van Parijs. Vele mensen zitten naar Estelle te loeren. Zou dat door haar haarkleur komen? Of herkennen ze haar van de Spelen? Estelle let niet op haar 'fans' en kijkt naar buiten, ook al is er maar weinig te zien, op de donkergrijze tunnel na dan. Maar daar komt het licht, het licht van het metrostation. Ik haast me naar de piepende deuren, en spring op het platform. Ik haal opgelucht adem, en draai me om naar Sirena. ,,Waar is Estelle?" vraag ik aan Sirena. Ze haalt haar schouders op, en ik zie Thijs met een arm om Estelle de metro uit stappen. Thijs en Estelle zijn zo vaak bij elkaar, dat ik begin te twijfelen of ik het wel goed doe met Raf. We appen elke avond met elkaar, maar we zoenen niet midden in de aula, en we lopen al zeker niet hand in hand. Wanneer onze metro vertrekt en alle andere krioelende mensen van het perron zijn, steekt meneer Hemmens zijn hand op, als teken dat wij in de buurt moeten blijven. ,,We gaan straks naar het hotel, zorg dat je twee partners hebt om een kamer mee te delen!" zegt hij nadrukkelijk. Ik stap gelijk op Sirena af, en Estelle sluit zich aan. Thijs stapt naar Mark en Raf, en Maud, Samira en Femke omhelzen elkaar. Natascha, verward dat haar tweelingzus niet met haar een kamer wilt delen, loopt beteuterd naar Moniek. Wanneer alle vierdejaars opgesplitst zijn, begint meneer Hemmens te lopen. Nee hè, alweer een trap. En dit is een trap naar boven. Ik sein doordringend naar Sirena met mijn ogen, en snel sla ik mijn arm om haar schouder en leun op haar. Normaal leun ik met mijn andere kant op Thijs, maar die is er niet meer voor me. Estelle loopt snel naar me toe. ,,Geen trappen onderwater zeker?" fluistert ze. Wanneer ik de trap opgehesen ben, komen we weer op een druk kruispunt. In een lange sliert steken we de straat over. Ik kijk om me heen en zoek naar de naamborden van het hotel. Sirena wijst een bord aan. ,,Kijk, Hôtel de Dauphine," merkt ze op. We volgen de borden en komen in een identiek steegje uit met allemaal bloemen bij de voordeur. Met de hele groep vierdeklassers, zo'n kleine honderd man, dringen we ons door de smalle deur en komen in de ruime hal. Meneer Hemmens geeft ons instructies door en geeft ieder groepje een sleutel. Er is een lift en een grote krultrap. Ik haast me naar de lift en stap erin, gevolgd door Estelle en Sirena. Sirena tikt de juiste verdieping in, en ik voel dat de lift stijgt. Snel stappen we uit, en Sirena zoekt naar onze kamer. Na een paar gangen hebben we de kamer gevonden. We gooien one koffers op de bedden en verkennen de ruimte. De kamer is een beetje ingericht zoals de woonkamer van Estelle; modern en strak met diverse grijstinten. Er is ook een badkamer met een klein bad, twee wastafels en een douche (die wij niet kunnen gebruiken). Ik ontferm me over het achterste bed en laat me uitgeput neerstorten op het zachte dekbed. Estelle pakt haar telefoon en gaat op zoek naar de wifi. Sirena pakt alvast haar spullen uit en hangt ze in de kast. ,,Heb je wel die filmcamera bij je?" vraagt Estelle aan Sirena. Zij knikt. ,,Ik stel voor dat we vanmiddag naar het Sacre-Cœr gaan, dan kunnen we daarna nog even slenteren door Montmarte. We eten gezamenlijk met de groepen 3 en 6 Chez Janou," leest ze van het blad in haar tas. ,,Welke groep zijn wij dan?" vraag ik. Ze pakt haar sleutel en leest het kaartje dat meneer Hemmens eraan had gehangen. ,,Groepje nummer 8," leest ze voor. ,,Toevallig," zegt Estelle wanneer ze op haar telefoon kijkt. Thijs, Mark en Raf hebben van groepje geruild zodat ze nu groep 6 zijn en met ons meekunnen! Wat lief van Thijssie," zwijmelt ze. ,,En Natascha, Moniek en Aoi zijn nummer 3, dat gaat echt gezellig worden!" Nee hè. Thijs gaat mee. Dat wordt wéér toekijken hoe Testelle aan het zoenen is. Ik ben jaloers op Estelle. Niet omdat ze met Thijs heeft, maar omdat zij jongens kan kussen, óók op de lippen, zonder ze in meermannen te veranderen. Met Raf was dat een nare ervaring, ook al was het fijn dat we toen zoveel gemeen hadden, ik wil dat nooit iemand aandoen. Iemand voor mij zijn menselijkheid af laten nemen. Ik heb verkering met Raf, maar nadat hij weer terug getransformeerd was, hebben we nooit meer gezoend. Wel wat zachte wangkusjes, maar geen mond op mond. Sirena pakt haar kaart erbij: ,,Als we dan de metro richting..." ,,Absoluut niet," onderbreek ik haar. Ik kijk haar aan met een ernstige blik. ,,Hoe wil je er dan geraken?" vraagt Estelle. ,,Teleporteren..." zeg ik, zo zacht dat alleen knaagdieren het zouden kunnen horen. ,,Teleporteren?" Estelle kijkt verward. ,,Ik ontdekte het in mijn Vuurfase. Ik was aan het oefenen met chronokinese, en blijkbaar kan je daarmee ook teleporteren. Maar ik zei tegen mezelf dat ik het alleen in noodsituaties mag gebruiken." Sirena kijkt enthousiast. ,,Waar wacht je dan nog op? Breng ons naar de basiliek!" Sirena staat te trappelen. Ik slik. ,,Ik kan alleen mezelf doen, anders wordt er wel DNA uitgewisseld..." Sirena kijkt geschokt, en teleurgesteld. ,,Kop op Sirena, wij nemen wel de metro. Zien we je op het plein?" zegt Estelle. Ik knik. Ik pak Sirena's toeristenboekje en blader naar de Sacre-Cœr. Ik focus me diep op de afbeelding om het voor me te zien. Ik sluit mijn ogen, en voel weer een tinteling over mijn lichaam kietelen. Ik open mijn ogen weer, en sta voor de grote, witte kerk. De tijd staat op pauze, en ik haast me naar een steegje waar niemand is. Dan laat ik de tijd los, en de tinteling trekt weer weg. Iedereen loopt weer door. Gelukt! Hier moet ik even op Estelle en Sirena wachten. Ze zijn vast pas bij de uitgang van het hotel. Ik pak mijn telefoon en stuur een berichtje naar Sirena.

Riv: Ik ben er

Sirena: Wij staan nu op het metroperron, we zijn er over een kwartier.

Nog een kwartier wachten. Ik luister naar de mengelmoes van verwchillende talen. Frans, Engels, Duits, zelfs Chinees klinkt in de straat. Parijs is een mooie stad, dat moet ik toegeven. Oftewel: Paris est belle.