Riv 2: Oceaan

Hoofdstuk 21: Strand en Stofwisseling

Het is heerlijk weer. En met heerlijk weer fiets je naar het strand, zei Thijs. Ik lig op een groot badlaken dat ik deel met Sirena. Thijs en Mark zijn met hun bodyboards in de golven aan het spelen terwijl wij de tassen bewaken. Ondanks het lekkere weer zijn er maar weinig mensen op het strand, dus misschien kunnen Sirena en ik straks even de zee in. Ik klim overeind en pak de juten strandtas, waarin allemaal meegesmokkeld eten zit. Ik pak de zak chips en giet wat chips in een bakje voor Sirena en een voor mij. ,,Dank je," gaapt Sirena, die zich lui omdraait. Ik sta op en trek Sirena overeind. ,,Zullen we naar de jongens gaan?" stel ik voor. Sirena doet haar gele zonnebril af en kijkt om zich heen. ,,Ik denk het." Sirena staat hand en pakt mijn hand vast. ,,Onthoudt dat je hard moet rennen, anders krijg je je staart pas voordat je in de golven ligt." Ze knikt. Dan beginnen we te rennen, de zoutige wind in. We naderen het natte zand. ,,Niet stoppen," fluister ik. We maken een snelle sprint door het natte zand. Ik voel mijn benen al iets losser worden, en dan rennen we de golven in. We rennen tot aan de kniehoogte, duiken snel onderwater en krijgen net op tijd een staart. Ik haal opgelucht adem onderwater. Sirena kijkt een beetje moeilijk, het zoute zeewater prikt waarschijnlijk in haar ogen. Ik pak haar hand weer en trek haar mee, op zoek naar de onderlichamen van Thijs en Mark. Snel komen we bovenwater. Thijs en Mark draaien zich om, en Mark gooit zijn strandbal naar me. Snel gooi ik hem terug, en zwem op ze af. ,,Haai," zeg ik. Sirena wrijft in haar ogen. ,,Man, wat een zout water, zeg." Ze went zich tot mij. ,,Dat jij hierin kan leven!" Ik lach mijn tanden bloot. Mark kijkt naar me. ,,Mag ik je staart voelen?" vraagt hij nieuwsgierig. Hoe vreemd het ook klinkt, ik steun op mijn handen op de bodem en laat mijn staart bovenwater komen. Hij aait me alsof ik een pluizig katje ben, en ik moet lachen bij die gedachte. ,,En?" vraag ik grinnikend. ,,Schubberig, slijmerig, glad, sterk..." somt hij op. ,,Maar waarom is jouw staart zo grijzig terwijl die van Sirena lichtrood is?" merkt hij op. ,,Niet beledigend bedoeld hoor." Ik kijk naar mijn staartvin achter me. ,,Ik krijg waarschijnlijk een andere kleur na mijn krachtkeuze," vertel ik hem. ,,Mijn zus had vroeger ook een blauwgrijze en nu is hij neonkleurig." Mark aait door. ,,En? Welke ga je kiezen?" vraagt hij. Ik zucht. Wat is hij toch traag van begrip. ,,Ik heb geen keuze, mijn krachten kiezen. Daarom heet het krachtkeuze." Ineens wordt het weer duidelijk voor Mark. Dan trekt hij zijn hand weg. ,,Kan jij snel zwemmen?" vraagt hij. Ik knik enthousiast. ,,Heel hard, sneller dan dolfijnen," vertel ik trots. Mark pakt mijn staartvin beet met beide handen. ,,Kan je me door het water trekken?" vraagt hij. Ik moet weer lachen. Hij is blijkbaar echt geïnteresseerd in zeemeerminnen. Ik duik onder water, en zwem zo hard mogelijk. Na vijf seconden in de snelheidsmodus voel ik zijn handen niet meer en keer om. ,,Ging het te snel voor je?" vraag ik sarcastisch. Samen zwemmen we terug naar de rest. ,,Riv," begint Thijs aarzelend. Ik kijk hem vragend aan. ,,Is er nog iets... Iets wat je wilt doen voor je vertrek?" sputtert hij. Ik denk na. ,,Verzinnen jullie maar iets leuks, oké?" zeg ik vrolijk. ,,Zo lang ik die dag maar bij jullie kan zijn." Sirena roept om een groepsknuffel. Ik duw me tegen de rest aan, dit moet er vreemd uitzien; twee jongens en twee zeemeerminnen, maar wel beste vrienden.

Een dag later, op school

De zonnestralen vallen door de ruiten van het biologielokaal. Het zevende uur is net begonnen. Er heerst een lome sfeer in de klas. Onze docent, meneer de Schipper, hangt slapjes achter zijn bureau en legt ondertussen iets uit over stofwisseling van vissen. Dit heb ik al tig keer gehoord op de zeebasisschool. Wij zeewezens ademen Kylaxide in en Pirtenide uit. ,,Goed," gaapt de Schipper. ,,Wie weet wat vissen inademen via hun kieuwen?" Mijn vinger schiet omhoog. De Schipper glimlacht trots naar me. ,,Riv," geeft hij mij de beurt. ,,Kylaxide," zeg ik vastberaden. Een luid geproest cirkelt door de klas. ,,Eh, ik begrijp niet helemaal wat je bedoelt, Riv," zegt hij onbegrijpend. Sirena geeft me een klein duwtje. ,,H2O duffie," fluistert ze. Huh? Daar klopt helemaal niets van. De Schipper zucht. ,,Riv, je moet niet zomaar zelf iets verzinnen." Hij loopt op me af met een gebogen rug, en slaat mijn schrift open. Hij geeuwt. ,,En wat is in vredesnaam nou weer Pirtenide? Oxegron?" zegt hij nors. Ik voel allemaal blije gezichten in mijn rug prikken. Het is namelijk altijd hilarisch als er iemand een standje krijgt van een docent. Hij bukt zich tot mijn oor. ,,Kom je na de les even bij me?" Bang knik ik. Hij loopt weer terug naar zijn stoel en ploft neer. Dit gaat nog een lange dag worden.

Dan gaat de bel, onze klas is uit. Maar voor mij is het nog geen tijd om de vrijheid te gaan vieren. Ik moet immers nakomen bij de Schipper. ,,Ik wacht buiten op je," zegt Sirena behulpzaam terwijl ze de gang op huppelt. En dan ben ik alleen met de docent. Ik pak een stoel op de voorste rij en staar naar mijn etui. ,,Riv, ik bewonder je fantasie, maar dit vak is gebaseerd op feiten en niet over je creatieve inzicht wat betreft sjieke termen verzinnen," begint hij. Hij laat me sowieso drie uur nakomen of ik moet het hoofdstuk overschrijven. ,,Maar je antwoorden lijken gebaseerd op harde feiten," zegt hij wanneer hij mijn werkboek doorbladerd. Ik slik. ,,Omdat de feiten onmogelijk zijn voor een zestienjarig meisje om te verzinnen..." ,,Vijftien," corrigeer ik hem. Hij krabt zich achter zijn oor. ,,...een vijftienjarig meisje. Aldus, laten we even kijken op het internet of je 'theorieën' ergens op lijken." Ik kan wel door de grond zakken. De mens weet niks over de flora en fauna van de oceaan. Als je ziet hoe beperkt die oceaan encyclopedieën hier op school zijn, lijkt het alsof het door een kleuter geschreven is. Hij tikt een van mijn termen in en scrolt langs de resultaten. Hij klikt een of andere wetenschapsbijlage aan en bestudeert de tekst. ,,Allemachtig," mompelt hij. Wat leest hij? Ik zou willen dat zeemeerminnen door dingen heen kunnen kijken, alleen dat is helaas niet mogelijk. Na vijf minuten vol stilte, waarin ik enkel de slagen van de klok en mijn eigen ademhaling heb gehoord, haalt hij diep adem en begint alles in een soort sneltreinvaart hardop voor te lezen. Het is slechts een klein feitje, maar meneer de Schipper lijkt geobsedeerd door deze theorie. ,,Eh..." zeg ik terwijl ik naar de deur wenk. ,,Het is al goed, maar hoe weet je hiervan?" vraagt hij nieuwsgierig. Ik voel een brok in mijn keel. ,,Het, eh, het natuurkanaal, dag meneer," antwoord ik vlug terwijl ik de gang opstorm. ,,En? Hoeveel strafuren?" vraagt Sirena. Ik schud mijn hoofd. ,,Nul, mijn theorie blijkt dus te kloppen, is pas ontdekt," mompel ik. ,,Wat? Hoe werkt het dan? Onder welke omstandigheden?" Sirena bestormt me met vragen. Ja hoor, die ouderwetse Sirena heeft haar zogenaamde nerd bril weer eens opgezet!