Love me, Teacher! -RASTRO Fanfic Story..

I love you

RHIAN POV

Katatapos lang ng klase ko sa hapon, nagyaya si Solenn na samahan ko daw sya sa mall.

So yon, sinamahan ko sya. We went there and she bought stuffs. Ewan ko ba sa babae na ito, ako kaya kong mag isang mag mall. Sya hindi, nagmukha akong chaperon nito.

I feel bored today. Maybe, because I don't like doing this kind of stuff. Being a chaperon.

After nyang mamili, napansin nya siguro na bored ako.

Solenn: "Saan mo gustong pumunta?"

Me: "Gusto ko na sanang umuwi eh."

Yon lang naman talaga gusto ko.

Solenn: "Ganon ba? Let's eat first."

Me: "Okay."

Kaya pumunta na kami sa restaurant at umorder ng pagkain. Pero wala na talaga ako sa mood. Tapos pagtingin ko pa sa orasan 6:30 na ng gabi.

30 minutes nalang, lalabas na si Glaiza. Kailangan ko syang puntahan. Baka mag isa pa yong pumunta sa bahay, malayo pa naman.

Kaya binilisan ko ng kumain. Then after that, nagpaalam na kaagad ako sa kanya. But she hold my hand.

Solenn: "Rhian. Tell me, may pag asa ba ako sayo?"

Nakita ko sa mga mata nya na parang nahihirapan sya sakin. Ilang months na rin ang nakakalipas simula ng umamin sya sakin ng feelings nya. Pero until now, I never said anything about it.

Hindi ko alam kung paano ko sasagutin ang tanong nyang ito. I just looked down. Ayokong makasakit ng feelings ng tao pero ayoko rin na patuloy pa syang umasa.

I take a deep breath and hugged her.

Me: "I'm so sorry. Solenn, ayokong umasa ka na magiging tayo. Ayoko na magalit ka sakin. Nakikita kita bilang isang kaibigan lang. Kahit anong gawin ko, hindi nag iba ang paningin ko sayo. Sana, maging magkaibigab pa rin tayo."

Matagal bago makapag salita si Solenn. Kaya I look at her, at hinawakan ko ang magkabilang pisngi nya at pinahid ko ang mga luha nya.

Me: "I'm so sorry. Please don't cry."

Nasasaktan ako na nakikita kong umiiyak sya dahil sakin.

Solenn: "It's okay. Hindi naman kita mapipilit eh. Mas mabuti ng nalaman ko na ngayon. Don't worry, we'll still be friends pa naman. Ang sakit lang talaga. Would you mind? Mauna na akong umalis ha? I just need to be alone."

Tumango lang ako at umalis na sya.

Bakit parang nasasaktan ako na makita syang palayo? May feelings ba ako sa kanya? I asked myself. Pero wala naman daw, sagot ng puso at isip ko.

I ordered wine and drink it. Ang sama sa pakiramdam na nakasakit ako ng tao.

Inubos ko ang laman ng bote to burn what I'm feeling right now. At yon na nga, I feel good. See? This wine helps me.

Pagkatapoa kong bayaran ang ininom ko, lumabaa na ako ng restaurant at nagdrive papunta sa pinagtatrabahuan ni Glaiza.

Drive safely Rhian. I said to myself. Nilalakihan ko ang mga mata ko dahil medyo blurred ang paningin ko.

Buti nalang, safe pa rin akong nakarating sa destinasyon ko.

Nakita kong nasa labas na si Glaiza at mukhang may hinihintay. Pagpark ko sa gilid ng daan, lumapit sya sakin, kaya binuksan ko ang pinto ng kotse ko.

Me: "Hi Glaiza."

Glaiza: "Ma'am bakit lasing ka? Nako! Hindi ka na dapat nagdrive."

I smiled, knowing na nag aalala sya sakin. Sweet nya noh?

Me: "Sorry, sorry."

Glaiza: "Hindi mo naman kailangang magsorry sakin eh."

Me: "Hahaha. Alam mo ba? Hindi ako pwedeng umuwi ngayon na ganito, kasi magagalit ang parents ko."

Glaiza: "Tara, sa bahay ka nalang muna."

Naramdaman kong niyakap ako ni Glaiza at inilabas sa kotse ko. Then nilock nya ang kotse ko, tapos naglakad na kami papunta sa bahay nila.

Inaalalayan nya ako, para hindi ako matumba. I keep on smiling. Ang sweet nya.

*****************************************

GLAIZA POV

Hinihintay ko si Maam. Nasan na kaya sya? I'm worried about her. Then, dumating na yong kotse nya. Nakahinga na ako ng maluwag.

Pero hindi sya bumababa ng sasakyan, bakit kaya? Lumapit ako to check kung anong nangyari sa kanya. Tapoa yon, lasing pala sya.

Lasing?! Tapos nagdrive? Nako si maam! Baka kung mapano ito kaya nung sinabi niya na hindi sya pwedeng umuwi, naisip ko na sa bahay nalang sya muna. Bahala na kung pano ko sasabihin kayla mama. Basta importante makaalis kami dito dahil gabi na.

Habang inaalalayan ko sya, hindi ko mapigilang mapangiti dahil masyado kaming close si maam. As in sobrang close na naaamoy ko ang leeg nya. Para akong bampera nito.

Nakarating na kami sa bahay. Pinaupo ko muna sya sa sala namin.

Me: "Mano po man, pa. Ah, pwede po bang dito lang muna sya, hanggang sa mahimasmasan na sya?"

Nakakahiya sa parents ko.

Mama: "Diba sya yong maam mo?"

Nako! Naalala pa ni mama.

Me: "Opo ma. Dito na po muna sya ha?"

Papa: "Nakipag inuman ka anak?"

Me: "Hindi po."

Mama: "Sige na. Papasukin mo na muna sya sa kwarto para makatulog ng maayos."

Me: "Sige ma."

Tapos yon, dinala ko si maam rhian sa kwarto ko. At pinahiga sa kama ko. Medyo magulo yong buhok nya sa mukha nya, kaya hinawi ko ito. Tulog na pala sya.

I get the chance to watch her face, na walang alinlangan dahil lasing naman sya at tulog pa.

Ang ganda talaga ni Maam. Maya maya, gumalaw sya, pero hindi naman nagising.

Umupo lang ako sa tabi nya at tiningnan sya. Uubusin ko ang oras ko sa pagtingin sa maganda mong mukha maam. Baka naman magsawa ako at makalimutan kita. Haha joke lang.

Hay nako! Lalong tumatagal, lalong tumitindi ang love ko sa kanya. Hindi ko nga alam kong hanggang kailan ko makakayang magtago ng nararamdaman sa kanya eh.

Habang naaa deep thoughts ako, narinig ko syang nagsalita

Rhian: "I love you." She said while sleeping. Hindi ko alam kung sino ang sinasabihan nya noon. Kaya hindi ako nagsalita. Baka si Maam Solenn tinutukoy nya.

Tapos dinugtungan nya.

Rhian: "Glaiza."

Ayon naman pala. Ako pala tinutukoy niya. Hala! Para sakin pala yong I love you na yon. Kinilig ako.

Tiningnan ko sya para masiguro kong tulog sya. I even poke her face pero wala eh, tulog pala talaga sya.

Napangiti ako. Wala naman mawawala kung magsasalita ako dahil tulog naman sya diba? At para na rin ito sa ikatitigil ng pagwawala ng damdamin ko.

Me: "I love you too."

There! I finally said it. Ako lang ang bukod tanging nakakaalam sa mga sinabi naming dalawa.

Sana totoo nalang ito. Pero totoo naman yong sakin. From the heart pa yon. Ewan ko lang sa kanya. Pero umaasa akong totoo nga talaga yong sinabi niya, na hindi yon dahilan lang ng kalasingan nya.

Lumabas na muna ako ng kwarto at sumalo na sa pagkain ng dinner with my parents.

Sana pagbalik ko ng kwarto, gising na sya. Para makauwi na sya at makapag work na ako sa kanila.