More than roomates ft. B-Brave

11

Pov Dioni

Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, dit is veel te snel voor haar. Ik laat haar hand los. 'Je wilt het niet.' mompel ik en ik ontwijk haar blik. 'Nee, dat is niet waar. Ik wil alleen zeker weten dat jij dit wilt, niet omdat je je gedwongen voelt omdat ik ooit graag wil trouwen.. Vooral nadat ik je zo in de steek liet.' fluistert ze en ik kijk haar even aan. Ik zie aan haar dat ze het meent. Ik glimlach zwakjes en pak opnieuw haar hand vast. 'Lieverd, zoals ik fouten heb gemaakt heb jij dat ook gedaan. Daar leren we alleen maar van. Ik heb je toch al gezegt dat ik je vergeven heb.' vertel ik haar en ik veeg een pluk haar achter haar oor. 'Wil je dit echt?' vraagt ze zachtjes en ik streel met mijn duim over haar wang. 'Ik wil niets liever dan van jou mijn vrouw maken. Ik wil niet liever dan met jou mijn leven en achternaam delen.' fluister ik. Er verschijnt een brede glimlach op haar gezicht en ik hou de ring voor haar gezicht. 'Dus, wil je hem weer omdoen? Wil je ondanks alles alsnog met deze vreselijke idioot trouwen?' vraag ik en ze schiet in de lach. 'Ja, natuurlijk.' glimlacht ze en ik doe de ring om haar vinger. Ik pak haar gezicht vast, 'Ik heb je gemist.' fluister ik en ik zoen haar. Het voelt alsof ik eindelijk weer kan ademen. De laatste paar dagen heb ik dit te weinig gedaan, maar nu ik haar proef, wil ik haar niet meer loslaten. Na een tijdje maakt Anne zich los, 'Ik kan niet geloven dat we dit gaan doen.' grinnikt ze en ik sla mijn armen om haar heen. 'Ik ook niet.' fluister ik en ik druk een kus op haar wang. Ik zag mezelf nooit trouwen, me voor altijd aan een vrouw binden, maar met Annefleur is dat idee helemaal verandert. Er prikken tranen in mijn ogen en Anne kijkt me wat verbaasd aan, 'Huil je nou, Jurado?' vraagt ze en een traan ontsnapt uit mijn ooghoek. Ik leun met mijn voorhoofd tegen die van haar, 'Wat is er aan de hand?' vraagt Annefleur zachtjes en ze veegt mijn tranen weg, maar ze blijven terug komen. Ik knijp mijn ogen even dicht en hap naar adem, 'Het is gewoon..' ik stop even met praten en open mijn ogen. Ik kijk in haar blauwe ogen, 'Ik hou gewoon zo verdomd veel van je.' fluister ik snikkend en ik sla mijn armen opnieuw om haar heen. 'Ik hou ook van jou.' fluistert ze zachtjes en ze veegt opnieuw mijn tranen weg. Ik pak haar hand vast, 'Het is gewoon zo dom, maar het zijn gewoon tranen van geluk. Je maakt me zo gelukkig.' snik ik en ik zie een glimlach op haar gezicht verschijnen.

Pov Annefleur

Ik kijk even naar Dioni die met zijn hoofd op mijn borst in slaap is gevallen. Zijn uitbarsting verbaasde me nogal. De tranen rolde op eens over zijn wangen. Ik haal mijn hand door zijn haar. De deur gaat open en Jai verschijnt in de deuropening, 'Annefleur, je moeder is hier.' zegt hij en aan zijn gezicht kan ik al zien dat mijn moeder hem al een preek heeft gegeven. Ik zucht even als mijn moeder de slaapkamer in loopt. 'Mam, wat doe jij hier?' vraag ik en ik kruip onder Dioni vandaan. Ze slaat haar armen over elkaar, 'Ik heb van de brand gehoord. Ik was bezorgt.' antwoord ze en ik moet mijn best doen om niet in de lach te schieten. Bezorgt? Mijn moeder? Yeah right. Ik sta op en kijk haar even aan, 'Het gaat prima met me. Het was Dioni die me redde.' antwoord ik en mijn moeder trekt een vies gezicht zodra ik zíjn naam zeg. In het ziekenhuis vond ze hem nog zo een geweldige jongen en nu is hij weer die vreselijke gast in haar ogen. Mijn moeder haar blik valt op mijn hand, 'Is dat..' stottert ze en ze kijkt me met een kwade blik aan. 'Annefleur, is dat een verlovingsring?' vraagt ze op een kwade toon en ik knik, wetend dat ik het niet langer kan verbergen. 'Oh nee, nee, nee! Jij gaat echt niet met díe jongen trouwen!' roept ze kwaad en ik loop richting de woonkamer om haar uit de slaapkamer te lokken. Ik wil niet dat ze Dioni wakker maakt en ik wil al helemaal niet dat hij deze onzin van haar hoort. Hij heeft op dit moment al genoeg moeite met zichzelf te accepteren. 'Dioni is een goede jongen. Mijn liefde voor hem zal niet verandert worden door jouw mening.' zeg ik en ik zie Jai een beetje geschrokken op de bank zitten. 'Je haalt nu die ring van je vinger af!' schreeuwt mijn moeder kwaad. 'Nee, je zoekt het ma-' ik stop met praten als ik een slaperige stem hoor. 'Anne, wat is er aan de hand?' vraagt Dioni die in de deuropening van de slaapkamer in zijn ogen staat te wrijven. Hij gaapt even en dan valt zijn blik op mijn moeder, 'Oh.. god.' mompelt hij zuchtend. 'Er is niks. Ga maar weer slapen. Mijn moeder is gewoon niks verandert.' antwoord ik, maar Dioni schudt zijn hoofd. Ik merk dat hij erg suf is, terwijl het beter met hem leek te gaan. 'Jullie geschreeuw is tien straten verder nog te horen. Wat is er aan de hand?' vraagt hij en mijn blik valt op zijn hand waarmee hij stevig de deur vasthoudt. 'Dioni, voel je je wel goed?' vraag ik bezorgt en hij schudt zijn hoofd. 'Een beetje duizelig. Bijwerking van de medicijnen van de dokter.' mompelt hij alsof het niets is. 'Lieverd, ga liggen. Dit is niet goed.' zeg ik bezorgt, maar zoals gewoonlijk is Dioni weer eens eigenwijs. 'Dokter?' vraagt mijn moeder fronsend en ik kijk haar even aan. 'Wat is er met hem aan de hand?' vraagt ze fronsend. 'Dat gaat je helemaal niks aan. Ik wil dat je nu weg gaat.' snauw ik en ik open de voordeur. 'Ik ga helemaal nergens heen tot die ring van je vinger is!' schreeuwt mijn moeder en ze kijkt me kwaad aan. 'Ga toch weg! Ik doe wat ik w-' halverwege mijn zin klinkt een knal en ik stop met schreeuwen. Dioni is onderuit gezakt en hij ligt op de grond. Zo snel als ik kan hurk ik naast hem neer, gevolgt door Jai. 'No way dat dit een bijwerking is van medicijnen.' mompelt hij en hij pakt zijn telefoon om een ambulance te bellen. Ik pak Dioni zijn gezicht vast, 'Lieverd, kan je me horen? Blijf bij me.' zeg ik geschrokken als ik merk dat Dioni zijn best doet om zijn ogen open te houden. 'Lieverd, luister naar me. Blijf bij me.' zeg ik terwijl de tranen in mijn ogen prikken, maar dan vallen zijn ogen dicht.