More than roomates ft. B-Brave

36

Pov Dioni

Ik kijk even naar Annefleur die tegenover me aan de tafel zit met een kop thee tussen haar handen. Ze schudt haar hoofd, 'Er is veel gebeurt.' zucht ze. Ik kan gokken dat zij net zo een hoofdpijn heeft van deze lange, ingewikkelde gesprekken als ik. 'Die zin heb je nu al drie keer herhaalt.' mompel ik en ik neem een slok van mijn koffie. Hoelang zitten we al aan deze tafel? Drie misschien wel vier uur? Ik zet mijn beker op tafel en leun met mijn hoofd op mijn hand. 'Dingen zo oplossen is absoluut niks voor ons.' mompelt ze en ze wend haar blik af. Ik knik, 'Als je liever meer zin hebt in een schreeuwpartij, kan dat dan wachten tot morgen? Mijn kop barst uit elkaar.' mompel ik en ik sluit mijn ogen even. Ik hoor haar lachen, die verdomd leuke lach. 'Misschien moeten we er mee stoppen voor vandaag.' zegt ze dan en mijn ogen schieten open. 'Nee, dat wil ik niet. Ik wil je terug en jij moet een beslissing maken. Je gaat niet van deze tafel af, voordat je die beslissing hebt gemaakt.' zeg ik en dan pas besef ik hoe dat op haar over moest komen. 'Sorry, je weet dat ik je niet kwijt wil.' zucht ik. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Ze pakt mijn hand vast, onze eerste aanraking in drie uur, hiervoor heeft ze al mijn omhelzingen ontweken. 'Ik hou van je, Dioni.' zegt ze zachtjes en ik kijk haar even aan. Probeert ze me nu nog meer pijn te doen? 'Ik wil niets liever dan met jou verder, maar op één of andere manier lijkt het maar niet te werken.' zegt ze zachtjes. Komt dat eigenlijk wel door ons? Volgens mij komt dat meer door de mensen om ons heen. 'We moeten leren praten. Dan lukt het ons wel.' zeg ik hoopvol en ze glimlacht zwakjes. 'Denk je dat nou echt?' vraagt ze en ik sla mijn ogen neer. Op dit moment weet ik niet wat ik moet denken; ik voel alleen maar de stekende pijn in mijn borstkas en het gevoel dat ik om de seconde naar adem moet happen. Ik staar naar de tafel. Haar aan kijken doet al pijn genoeg. Ik ben nog niet klaar om haar kwijt te raken, daar zal ik nooit klaar voor zijn. 'Je breekt mijn hart op dit moment.' zucht ik hoofdschuddend. Ze kijkt me vol medeleven aan. 'Ik wil niet dat je denkt dat ik aan je twijfel... Ik twijfel aan mezelf.' zegt ze zachtjes. Ik bekijk haar even. Het is iets wat ik nooit zal begrijpen; Hoe kan zo'n mooi en lief meisje nou ooit aan haar zelf twijfelen? Ze hoort vol te zitten met zelfvertrouwen, omdat ze mooier is dan de meeste meiden op deze fucking stomme aardbol. Ze hoort meiden uit te lachen, omdat zíj geen plamuur laag make-up nodig heeft, maar ik weet dat ze niet zo is. Ze behandelt iedereen met liefde en daarom hou ik ook zo zielsveel van haar. Ze kijkt me een beetje nerveus aan en ik voel haar hand trillen. Ik sluit mijn andere hand er ook om heen, 'Ik denk dat ik..' ze stopt even en wend haar blik af. 'Wel een keuze gemaakt heb...'. Nu ben ik degene die nerveus is, als ze dat op zo'n manier zegt weet ik al bijna zeker dat ik haar kwijt ben...