More than roomates ft. B-Brave

60

Pov Dioni

Ik hap even naar adem en wil wat zeggen, maar Romero neemt het woord. 'Je bent net op tijd.' zegt hij. Ik frons even, 'Wat heb je gedaan?' sis ik. Hij kijkt me even aan met een kleine glimlach, 'Nog helemaal niks. Ik heb haar alleen gedrogeerd.' antwoord hij. Ik begrijp er helemaal niks van. Ik loop naar Annefleur toe en check haar hartslag, die nog altijd aanwezig is. Heeft hij dan echt niks gedaan? 'Wat bedoel je?' vraag ik en ik kijk Romero aan. Hij zucht, 'Ik kon het niet, oké. Is dat wat je wilt horen?' vraagt hij en hij slaat zijn armen over elkaar. Ik kijk van hem naar Annefleur, 'Je kon het niet?' vraag ik en hij knikt. 'Jezus man, ik heb ook een hart.' antwoord hij en het is overduidelijk dat hij zich er voor schaamt. Ik stap op hem af en gelijk deinst hij achteruit. Ik kijk hem aan, 'Het is niet alleen beter voor Anne, maar ook voor jou dat je het niet kon. Geloof me maar.' antwoord ik en dan til ik Annefleur op. Ik loop langs al haar collega's heen, naar buiten. Ik zou hem verrot willen slaan, maar ik weet dat ik die persoon niet meer ben. Ik weet dat ik dat niet meer hoef te doen om me beter te voelen, want dan maak ik het alsmaar erger voor ons allemaal.

Ik kijk naar het scherm van mijn laptop. Niks, nada, noppes. Geen inspiratie. Ik zucht even en sluit mijn laptop. Ik kan nog steeds niet geloven dat Romero niks gedaan heeft, maar ik weet wel dat het beter voor hem is. Hij zal met zichzelf om kunnen gaan en niet worden zoals ik en dat gun ik iedereen. Ik verberg mijn gezicht in mijn handen en sluit even mijn ogen. Had ik hem een klap moeten geven? Hoe kan ik dat niet gedaan hebben? Hij wilde haar.. Ik zucht opnieuw. Ik wil er niet eens over nadenken. Ik pieker er veel te veel over, zoals over alles eigenlijk. 'D-Dioni?' klinkt een zachte stem en gelijk schiet ik overeind. De bureaustoel rolt zowat tegen de kledingkast aan. Ik kijk naar het bed, waar Annefleur op ligt, die nog altijd verstijfd lijkt te zijn. Haar ogen zijn spleetjes en zo snel als ik kan ga ik op de rand van het bed zitten. 'D-Di?' klinkt haar stem en ik pak haar hand vast. 'Ik ben hier. Je bent in orde. Alles is goed.' sus ik en ik druk een kus op haar hand. Ik haal mijn vrije hand even door haar haren. Haar ogen gaan wat verder open en ze kijkt me angstig aan, 'W-Wat..' ze stopt met praten. Ik streel met mijn duim over haar wang, 'Er is niks gebeurd, lieverd. Het is goed.' sus ik en ik druk een kus op haar voorhoofd. Langzaamaan lijkt ze wat beweeglijker te worden en ze probeert recht op te zitten. Ik help haar en ze kijkt me dankbaar aan. 'Het trekt wel weg, maar het duurt even.' breng ik haar op de hoogte en ze knikt. Het lijkt alsof ze wilt vragen hoe ik dat weet, maar ze weet zelf ook dat ze dat antwoord niet wilt weten.