More than roomates ft. B-Brave

13

Pov Dioni

Ik open mijn ogen en kijk recht in die van Annefleur, 'Hey, hoe voel je je?' fluistert ze en ze streelt met haar duim over mijn wang. 'Beter.' mompel ik slaperig. Ze glimlacht zwakjes, 'Dat is fijn.' antwoord ze en ze drukt een kus op mijn kaak. Ik glimlach even, 'Waar heb ik dat aan verdient?' vraag ik als ze nog een kus op mijn kaak drukt. Ze haalt haar hand door mijn haar. 'Dat doe ik omdat ik van je hou.' fluistert ze en ik trek haar tegen me aan. 'Ik word gek van dat in bed liggen.' zucht ik. Ze gaat recht op zitten, 'Dan gaan we wat doen.' zegt ze en ze staat op. 'Ik kan amper lopen, wat wil je doen?' mompel ik slaperig en voor ik het echter door heb trekt ze me het bed uit.

'Lukt het?' vraagt Anne als ik naast het meer ga zitten. 'Ja, het gaat wel.' antwoord ik als ze naast me komt zitten. 'Zie je? Je hoeft niet alleen maar in bed te liggen.' antwoord ze en ik leg mijn hand op haar been. 'Misschien heb je gelijk.' grinnik ik en ik trek haar tegen me aan. 'Ik hou van deze plek, het heeft zoveel herinneringen.' zucht ze terwijl ze tegen me aanleunt. 'We hebben hier wel wat mee gemaakt.' grinnik ik en ik sla mijn armen om haar heen. 'Jij bent bijna verdronken.. Je hebt mijn leven geredt en..' ze stopt even met praten. Ik weet precies wat ze wilt zeggen. Ik kan haar gezicht niet zien, maar ik weet dat ze bloost. Ik breng mijn mond naar haar oor, 'Hier heb ik je voor het eerst aangeraakt.' fluister ik en ik druk een kus in haar nek. Ze grinnikt even, 'Zoals ik al zei, heel veel herinneringen.' lacht ze en ik veeg een pluk haar achter haar oor. Annefleur pakt mijn handen vast, 'Je hebt mijn leven geredt, Dioni.' fluistert ze en ze knijpt even in mijn hand. 'Jij de mijne ook, toen ik bijna verdronk.' mompel ik en ze grinnikt even. 'We zijn een vreselijk stel.' lacht ze en ik leun met mijn kin op haar schouder, 'Ik vind ons anders geweldig.' fluister ik en ik druk een kus in haar hals. 'Dioni.' begint ze zachtjes en ze speelt even met mijn vingers. 'Wat is er, schatje?' vraag ik, kijkend naar onze handen. 'Ik hou van je, dat weet je toch?' vraagt ze en ik slik even. De woorden die ik altijd tegen haar zeg. 'Dat weet ik.' antwoord ik zachtjes. Annefleur speelt nog altijd met mijn vingers, 'Ik meen het, Dioni.' zegt ze en ik verstop mijn gezicht in haar nek. 'En ik ben niet de enige. Je vader, de jongens en Jasmine, ze geven allemaal om je.' zegt ze. Ik zucht even, wetend waar dit heen gaat. 'Thijs en je moeder gaven ook om je.' zegt ze zachtjes. Ik bijt even op mijn lip om de tranen tegen te houden. 'Anne.' zucht ik en ze draait zich om, zodat ze me aan kan kijken. Ik trek haar op mijn schoot, 'Hebben jij en de jongens één of andere afspraak?' vraag ik fronsend en ze haalt haar schouders op. 'Schatje, dat hoef je niet te doen.' zeg ik en ze pakt mijn gezicht vast. 'We willen gewoon dat jij je goed voelt en dat dit niet nog een keer gebeurt.' fluistert ze en ik leun met mijn voorhoofd tegen die van haar. Ik weet niet wat ze hebben afgesproken, maar ik ken hun allemaal langer dan vandaag en ze zullen niet rusten tot het voorbij is... 'Dioni, we willen gewoon het beste voor je. We maken ons zorgen.' zegt ze. Ik zucht even, 'Als ik je nu kus, hou je dan je mond?' vraag ik en ze grinnikt even. Ik breng mijn mond haar oor, 'Laten we nog meer herinneringen hier maken.' fluister ik en ik zoen haar. Ik ben bang dat één van die jongens haar gehersenspoeld heeft.. Ik snap dat ze zich zorgen maken, maar zo slecht gast het niet met me.. Toch?